Alles eruit halen wat er inzit!

’t Is al heel laat. De jongens zijn op weg naar het hostel maar voor de thuisblijvers kan ik jullie de verhalen van vandaag natuurlijk niet onthouden. Gezien het tijdstip en de belevenissen van vandaag die ik ook in boekvorm zou kunnen schrijven, probeer ik me enigszins te beperken tot de absolute hoogtepunten.

En of die er waren. Gisteravond reed de taxi keurig om kwart over tien voor om me naar de airport te brengen. Bij hoge uitzondering gaf ik meneer mijn telefoonnummer om hem te bellen als de jongens eenmaal door de douane zouden zijn. Nou, volgens mij stond ik nog geen twee minuten achter de reclameborden te wachten toen er al er al drie lange Hollanders langsliepen. Heerlijk om ze weer te zien natuurlijk en te horen dat ze een goede vlucht hadden gehad en heel, heel veel zin hadden in een paar dagen Libanon.

Nu meneer van de taxi kon dus snel weer voorrijden en bracht ons direct door naar het hostel in de stad. Hassan de huisjongen deed open en ging ons voor naar de kamer. Nou, not too bad maar ook geen viersterrenhotel, hoor. Volgens mij slaapt Job op een half opgevouwen tweepersoonsslaapbank, Tim op een bed uit de VOC-tijd en Sander op een paar stapels planken met een matras erop. Daarentegen wel gewoon schoon beddengoed, een doenlijke was- en eetgelegenheid en de kasten in de kamer zijn prachtig antiek met een paar designschilderijen.

Nou en toen kwamen er cadeautjes en natuurlijk de vele lieve wensen en groeten. Pindakaas, drop, stroopwafels en m’n lievelingstijdschrift van de Koninginnedag; wat een verrassingen allemaal! Zo lief en veel dank. Ook ik had alvast wat boodschappen gedaan om de jongens van de ergste honger af te helpen. Een brood-pannenkoek met pindakaas lieten we ons vieren best smaken zittende op de gammele keukenkrukken, in vogelvlucht al het gemiste uit Nederland en de ins- en outs van Beiroet doornemende.

Natuurlijk gingen we nog even de stad in. Voor de jongens nog een broodje kebab gescoord, en verderop in Hamra een heerlijke waterpijp en verse fruitcocktails in een degelijke Arabische tent waar geen alcohol was. Volgens mij was het twee uur toen toevallig dezelfde taxichauffeur als van maandagavond die zo goed Engels, Arabisch, Frans en Grieks sprak me thuisbracht. Ah die arme man ;)

Vanochtend moest ik wel vroeg op voor de voorbereiding van het interview met de minister. Nou, daar kwam natuurlijk niets van. Ik bedoel wel het vroege opstaan maar met het beantwoorden van mail, beetje scriptie en wat vooronderzoek naar de beste man stapte ik maar met drie vragen de deur uit. Oef… Maar ’s middags zou ik nog een uurtje hebben dus dat moest goed komen. Bij de jongens aangekomen was alleen Sander al paraat, volgens mij sliep Tim zelfs nog. ’t Gaf meneer Zigo gelegenheid om ons nog wat beter te leren kennen en ons voor van alles en nog wat uit te nodigen.

Tegen twaalven pakten we een taxi naar het Palis café, aan de kust waar ik al wel eens meer ontbeten had. ’t Is zo heerlijk daar dat ik dit de jongens niet wilde onthouden en inderdaad… wat een feestje om daar je dag te beginnen! We aten brood met humus, mint en zure groenten, dronken sterke Arabische koffie maar genoten vooral van de zee, zon en de wind.

Om half 1 had ik een afspraak op de universiteit om m’n vragen te bespreken. Maar aangezien we niet door de benedeningang naar binnen mochten met de jongens, moesten we verder een taxi nemen, wat ons in een hopeloze opstopping bracht. Nou, m’n afspraak kon ik vergeten maar ja… Natuurlijk liet de beveiliger boven mij en mijn Hollandse vrienden wel snel naar binnen en ja, allen beaamden dat het een heerlijke universiteit moest zijn. Op de politieke faculteit werden we verwelkomd door de lieve Anna en wat voorbijlopende professoren maar omdat ik echt aan m’n voorbereiding moest gaan zitten liet ik de jongens verder gaan voor hun eigen discover Beiroet tour.

Nou, vragen voor de minister waren er zo op papier en omdat ik koste wat het kost niet te laat wilde komen ging ik vroeg genoeg op pad naar het centrum. Maar goed ook want pogingen om geld voor de taxi te pinnen mislukten hopeloos… Wat er aan de hand was mag Joost weten maar geen pond kreeg ik uit de muur. Hopeloos belde ik de Rabobank die me van het kastje naar de muur stuurde door een traag systeem… arggg. Nu ja, er zat niets anders op dan lopen maar gelukkig had ‘k nog genoeg tijd. Zoveel tijd zelfs dat ik 20 min voor tijd aan kwam. Een aardige apotheker nodigde me uit voor koffie en om even in z’n zaak te wachten. Toen we het over politiek kregen stelde ik hem alvast de vragen. En ja, het leek allemaal diplomatiek- verantwoord genoeg.

Gek genoeg waren al m’n zenuwen verdwenen en precies om drie uur mocht ik binnenkomen in de, voor Libanese begrippen, chique kamer van meneer. Een enorm bureau, grote vergadertafel en kasten vol met ordners. Een hartelijk welkom, en ik wist me nog te herinneren van Arabische les dat ik niet mocht gaan zitten voordat hij me een plaats wees, dus ik wachtte keurig af. Na het ‘tfaddal’ stak ik van wal. Over m’n studie, m’n onderzoek, m’n tijd in Libanon, m’n ervaringen tot nu toe enz. Ja, kritisch, maar begripvol, vriendelijk maar direct vroeg ik meneer op de man af alles wat ik wilde weten. Hij moest lachen toen ik nog maar even toegaf dat ik uit Nederland kom en dus gewend ben soms iets té direct te zijn. Maar het ging goed volgens meneer. Een andere keer vertel ik u meer maar anders gaat het te lang worden.

Veel later dan gepland ging ik pas naar buiten. Bij de klok in het midden van het centrum zaten de jongens aan een waterpijp te lurken en hadden zich zo te horen opperbest vermaakt. Lopend gingen we naar mijn appartement om koffie en fris te drinken. Maar lang de tijd hadden we niet aangezien we om zes uur al weer op een andere universiteit moesten zijn voor een meeting met het Nederlands instituut. Bij het kruispunt vonden we een bereidwillig pienter taxichauffeurtje die alles wist over Nederland maar ook een verdraaid heldere visie had over de toekomst van Libanon. Mmm dat was een verademing!

De film, ‘Rabat’, was prachtig en weet u wat zo leuk was? De filmmakers en de beroemde Nasrdin Dchar, weet u nog wel, die emotionele actueur die een Gouden Kalf gewonnen had, was er achteraf om vragen te stellen. Een prachtige film met een rake boodschap, en hóe leuk om zo achteraf alle achtergrondinformatie te kunnen vragen!

Veel tijd om na te praten hadden we niet omdat we snel wat moesten eten en omkleden voor de borrel met de hikingclub. ’t Werd opnieuw een pannenkoek kebab (ik weet het, een goede gastvrouw? ;)) wat bloemen voor de organisatie van de borrel, snel naar huis lopen en omkleden. Ik kocht kauwgom bij de apotheek om de hoek en wie kwam ik weer tegen in een stad van 2,5 miljoen mensen… de apotheker van vanmiddag. Meneer vond het geen toeval maar geloof… tsja…
Weer een taxi naar het café maar aangekomen heel het cafédistrict rond gelopen maar geen Cherry-café. Eindelijk, eindelijk bleek het op het dakterras van een heel, heel chique hotel te zijn. Veel te mooi voor hikers maar dat mocht de pret niet drukken, ja het was heel gezellig! Rond middernacht besloten we het dakterras nog even om te wisselen voor een gezellige pub. En ja, met live muziek vonden we een heerlijke plaats voor een biertje en ‘n sigaar; goed leven in Beirut. Speciale nummers voor het Westerse bezoek en Job mocht zelfs op de bijzondere basgitaar spelen maar desondanks werden we aan het eind toch nog flink afgezet toen we 10 dollar per perssoon entreegeld moesten betalen hoewel we er maar 20 minuten geweest waren. Volhoudend als we waren kregen we er uiteindelijk nog wat af maar toch… ;)

De jongens zijn met de taxi naar huis vertrokken en ik kon het kippeneindje best lopen. ’t Was me een enerverend dagje met een groot hoogtepunt uit een prachtig gesprek: Ja er is toekomstperspectief voor Libanon!

Morgen weer een top-interview in de agenda en vast weer heel wat leuke belevenissen want wat is het heerlijk dat de jongens hier zijn!