Laatste week

'k Weet niet maar vandaag had 'k geen zin om een taxi te nemen maar om te gaan lopen. Te lopen door een prachtige stad waar ik van ben gaan houden. Misschien is het omdat ik me langzaam ga realiseren dat het feestje om hier te mogen wonen bijna voorbij is…

Tsjonge wat was ik zondagochtend brak. Nee, niet van het drinken; hoogstens van m’n sigaartjes maar vooral ook van de heerlijke en inensieve dagen die we samen hadden. ‘Vol op het orgel’ was ondertussen een gevierde uitspraak geworden… waarom geen idee, misschien omdat we er alles uithaalden wat erin zat?! ;)

Om de liefste moeder en het mooiste zusje ter wereld een fijne Moederdag en een leuke verjaardag te wensen belde ik in alle vroegte naar huis. Natuurlijk misten ze me want in die situatie ben ik natuurlijk degene die de honneurs waar zou moet nemen voor ontbijt op bed. Maar goed, ik beloof het later goed te maken hoor! ;)

’t Was een raar idee om alweer voor de laatste keer naar het kerkje te gaan zondag. Afscheid nemen bestaat niet, en ook nu beloofde ik plechtig om terug te komen als het ook maar even kon. Natuurlijk dronken we koffie met z’n allen en ‘k was ook nog uitgenodigd voor een lunch. Tot m’n grootse schrik realiseerde ik dat ‘k toegezegd had om wat mee te brengen voor dessert maar om daar op zondagochtend achter te komen is natuurlijk veel te laat. Nu ja, achter in de kast had ik nog altijd de Zeeuwse babbelaars en Haagse hopjes staan en ook nog een pakje stroopwafels. En of dat goed genoeg bleek te zijn; iedereen smulde van onze Hollandse lekkernijen!

Uiteraard waren er weer veel te veel interessante mensen. Een medewerker van een belangrijke ambassade, de voorzitter van een grote internationale organisatie, een VN- collega, de dominee en ga zo maar door. Van de week hadden de jongens nog gezegd dat ik ook eens moest proberen om met de NOS-correspondent hier te spreken. En welja, die was weer buurman van één van de aanwezigen en hup binnen 5 minuten had ik een afspraak voor vandaag geregeld. Wat een geluk heh!?

’s Avonds belde de lieve Adessola of ik thuis was voor koffie. Natuurlijk en ze was van harte welkom! Mevrouw was ook een avondje uit dus we hadden het rijk alleen. Heerlijk vind ik het altijd als er mensen zoals zij zo een Libanonavontuur aangaan. Net afgestuurd in de kunstgeschiedenis, gaan reizen en ondertussen les gaan geven op de scholen. Zo het leerzame met het aangename combineren is heerlijk inspirerend!

Vanochtend werd ik toch wel wakker met het stress-idee dat ‘k nog maar 4 volle dagen zou hebben hier. Nog 8 interviews te gaan en nog heel veel uitwerken. Maar allereerst een gesprek met de NOS-verslaggever Sander van Hoorn die vanuit Beiroet verslaggever is voor het hele Midden-Oosten. Ik zeg het eerlijk, ik was al fan van zijn verslaggeving op het journaal en de radio en wist dan ook zeker dat hij me vanuit zijn journalistieke oogpunt meer zou kunnen vertellen over de verhoudingen tussen de internationale organisaties en de politiek. ’t Was niets teveel verwacht. In een leuk café pal aan een van de drukste kruispunten van Beiroet waardoor het me een getoeter van jewelste was spraken we af. Enthousiast en vol passie vertelde hij over z’n werk en ervaringen in het land van de zuiderburen, over de rol van de media, de manier van verslaglegging maar natuurlijk ook over de politieke impasses in Libanon.

Op de universiteit maakte ik een begin met alle uitwerkingen, moesten afspraken gemaakt worden en toen ik meneer de directeur tegenkwam en hem alvast gedag wilde zeggen was daar geen spraken van. Morgenochtend half 11 word ik voor koffie verwacht. ’s Middags nog een belangrijk interview en ’s avonds nog een lesje Arabisch…

Stiekem kijk ik of ik m’n ticket nog een dagje kan uitstellen want hoe ik alles in deze ene week moet proppen? We’ll see :)