Byblos

Ik weet niet hoe het bij de jongens zat, maar ‘k was m’n bed niet uit te branden vanochtend. Een kort nachtje maar een intensieve dag voor de boeg. Klokslag 11 uur had ik de jongens gesommeerd klaar te staan voor de taxi die ik eerder opgepikt zou hebben langs de weg. Nou, een taxi vinden ging zo gemakkelijk nog niet en voor we door het verkeer waren was het half 12 voordat ik met m’n chauffeur voorreed.

Opnieuw ontbeten we langs de kust bij ons favoriete café naast de vuurtoren. Maar aangezien mijn interview al om half 1 zou zijn in het stadscentrum was het feest voor mij maar van korte duur om niet te riskeren te laat te komen. Een slokje koffie en ik moest alweer gaan. Dat dit niets gek was bleek wel weer toen we hopeloos vast kwamen te zitten. Op het nippertje op tijd arriveerde ik bij de afgesproken plaats voor de VN directeur.

’t Was een goed gesprek, en ondertussen hadden we lunch en ontbijt in één. Het VN-vuur wakkert aan en ambities temperen niet… en weer een heel andere invalshoek op de relaties tussen de VN, de internationale organisaties en de Libanese overheid. It’s complicated all I can say…

Heel snel weer terug naar de jongens die al wachtten bij de boulevard om een busje te pakken naar Byblos, naar het verhaal de oudste stad ter wereld. Nee, ’t was geen klein Toyota-busje vol vergane stoelen maar nu een iets langere versie. De chauffeur leek er uren over te doen om naar het ‘Kola busstation’ te komen veronderstellende dat hij zo meer mensen mee zou kunnen nemen onderweg. Nou, na eerst drie kwartier zo de stad rond te hebben gereden voor maar 1000 pond moesten we overstappen op een ander busje vanaf een ander station. Een aardige man hielp, of eigenlijk móest even helpen. Na tien minuten weer een ander, propvol busje en weer een heel eind de stad door. Af en toe wel een herkenningspunt maar of we nu echt in noordelijke richting vertrokken? Dat dit niet het geval was bleek pas weer een half uur later toen we maar een paar honderd meter verder wéér bij een ander busstation werden afgezet… Nee, dit zou nu echt hét goede busje moeten zijn. Vol nieuwe hoop stapten we weer in. Wat volgde was inderdaad een tocht naar het noordelijke Byblos. Wat had ik spijt dat ik voorin was gaan zitten. Gek werd ik van meneer die onophoudelijk op z’n toeter z’n deuntje herhaalde, honderd keer stopte en weer schokkend op gang kwam en als een idioot overal tussendoor z’n minibus tussen wrong. Dat m’n ergernissen door heel de bus via de spiegel gevolgd konden worden door m’n gezicht wat boekdelen sprak kwam later uit… maar volgens eigen zeggen ben ik nog heel, heel geduldig geweest deze twee uur. :)

Opeens werden we, het was al rond 4 uur, ook uit de bus gezet omdat onder het viaduct door en dan nog een stuk de stad in het strand zou zijn. Daar stonden we dan opeens langs een onbekende snelweg. Maar inderdaad; na een paar honderd meter de weg uit vonden we een tentje langs het knalgele strand. Buiten een paar stevige veel te bruine en geoliede meiden in te kleine bikini’s hadden we het strand voor ons allen. Nu ja, strand? Oef, ik heb altijd al nachtmerries van witte haaien en grote vissen en vond het dan ook al heel stoer dat ik me had voorgenomen om me ook echt niet te laten kennen, maar deze enorme stenen en keien met slierten wier tussen m’n tenen verminderde m’n angst niet echt. En wat deed dat zeer zeg aan je voeten! Desondanks was het stiekem toch heel heerlijk hoor!

Ondertussen waren er twee jongens in de strandtent komen zitten waarvan er een ook Duits sprak. De jongens knoopten een gesprekje aan en wat bleek… meneer woonde ook in Beiroet en na een glimlach en ons zielige verhaal over het minibusje mochten we natúúrlijk meerijden terug naar huis. Wat een geluk en mazzel dat we dit weer voor elkaar hadden! En hoewel er een kleine onschuldige flirt tegenover moest staan reed ie ons ook nog even door het prachtige historische centrum. Tsjonge die Romeinen, Kruisvaarder of Ottomanen waren maar wat goed om zo’n prachtige nederzetting te bouwen!

En of we weer snel in Beiroet terug waren! Precies aan de boulevard werden we gedropt waarna we de haven even inspecteerden en langs de kust liepen naar ons ondertussen favoriete restaurant voor een goede waterpijp en een typisch Libanees maal. Langs de kust, de Libanese kust waar het goede leven zich voortzette met de beste bediening ter wereld en iedere 5 minuten nieuwe kooltjes om de waterpijp heerlijk voor ons te laten stomen.

Morgen gaan we de conditie van de jongens testen… kijken of we met z’n allen nog eens een paar flinke Libanese bergen kunnen trotseren. :)