Vliegen naar, door en van Jordanië...

Beste mensen, u kunt er nu ook echt voor kiezen om het bij de vorige blog te houden. Immers, ik weet niet hoe ‘k dit blog moet beginnen en eindigen en weet niet wat u er van zult vinden. Wellicht vindt u me een waaghals, precies weer wat voor Es, en geweldige ervaring of ook heel stom omdat het ook best eens anders af had kunnen lopen… Nu ja, ik ga het als allerlaatste blog proberen:

Vanmorgen hoefde ik niet eens zo gek vroeg op want ik had alles vannacht al gereedgemaakt voor vertrek. Zoals gewoonlijk nog een keer uitrekken op het kleine balkon maar tot m’n verbazing was het vandaag geen stralend weer. Het leek wel alsof Beiroet net als mijn humeur voor even grijs en grauw was vandaag. Als geroepen was de pedicuremevrouw er alweer(!). Deze keer mocht ik zowat gratis wat heel fijn uitkwam natuurlijk. Het afscheid van mevrouw was koeltjes maar ok. De oude taxichaufeur was daarentegen allerhartelijkst en gaf me een fijn kneepje in m’n wang toen er plotseling een traan biggelde.

Gelukkig, gelukkig was m’n koffer niet te zwaar maar daar was een truukje voor nodig; alle boeken had ik in een apart koffertje voor in de handbagage gestouwd. Dat dit koffertje even zwaar moest zijn als m’n grote koffer deert voor even niet. Ik probeerde heel netjes rechtop te lopen, net alsof het een licht weekendtasje was, om maar niets te doen vermoeden. ;)

Tijdens de vlucht zat ik naast een gezellig dikke Arabier. Aan de exitroad heb je daar niet zoveel last van, hij praatte honderduit én… ik mocht samen met z’n vriend mee in de taxi naar Amman zoadat ik niet zelf met het openbaar vervoer zou hoeven; hoe fijn! Hoewel het uitzicht heel, heel prachtig was over de laatste bergruggen van de Libanon, de woestijn van Syrië en de bergen van Jordanië was het vliegen zelf ademstokkend. Door een sterke woestijnwind leek het wel alsof we alle kanten opgeslingerd werden. Oef; best een beetje eng! Gelukkig landden we veilig en bedankten we de vriendelijke crew desondanks voor hun goede zorgen.

Vol goede moed en met nog 20 dollar op zak stapte ik op de Jordanese customs af. Maar owee… ik had een visum nodig en wel voor 20 Dinar, ongeveer ook 20 euro wat dus te weinig dollars waren. Maar geen nood, ik zou nog voor de douane kunnen pinnen en de heren zouden op me wachten voor de taxi. En toen was daar opnieuw de verschrikte conclusie dat ik geen cent uit de muur kreeg door een in Arabisch ondefinieerbare technische term. Ondertussen was het al rustig geworden en een douanebeambte wilde me wel helpen. Voorbij de douane mocht ik het proberen en dan weer terugkomen. Maar ook toen… geen geld. Na een half uur, de heren waren ondertussen al vertrokken natuurlijk, kwam ik op het idee dat ik ook ergens achter in m’n portemonnee nog 5 Engelse pond en 5 Canadese dollar had zitten. Inclusief de wisselkoers zou dat net 20 dinar maken. Welnu. Blut, maar ik had m’n visa!!

Ietwat bezorgd om mijn verdere financiële toestand stapte ik het officiële Jordanië binnen. En welja… ook de automaat in de terminal deed het niet. De informatiedesk was niet beschikbaar en meneer van de Arab-Bank begreep me niet. In paniek zou ik het liefst m’n vader gebeld hebben maar ja, hij kon immers ook niets voor me doen zover weg?! Nu ja, de Rabobank dan maar weer. Een aardig meisje hielp me om er nog eens zeker van te zijn dat er genoeg geld op stond en/of de passen niet geblokkeerd waren. Natuurlijk was dat niet het geval en alles zou moeten werken, ze adviseerde een andere bank. Ondertussen was er al een heel groepje sjeiks om me heen komen staan. Niemand bood hulp aan behalve een jongen. Iets jonger dan ik, geen woord Engels maar hij begreep wel dat ik een andere bank zocht. Erop staande dat hij m’n kar reed gingen we op weg naar de andere terminals voor andere automaten. Bloedverziekend heet was het op de kale vlakte maar ja, zonder geld kon ik ook niets beginnen. Na uiteindelijk twee andere banken gevonden te hebben was het zeker 1,5 uur later… maar helaas; met de zelfdereden ook geen cent uit de muur.

Dikke tranen biggelden er natuurlijk al weer neer met het idee dat ik de volgende 24 uur hier zou moeten zitten en de jongen wist ook niet wat hij met me aan moest. Hij stelde voor m’n telefoon en m’n tas te verkopen, maar dat leek mij weer niet zo’n goed plan. Na nog een keer een half uur wachten begreep ik dat hij om vier uur een oom op zou gaan halen en dat hij die naar huis zou brengen dan kon hij mij wel bij m’n hotel in Amman afzetten, zo’n 3 kwartier van de airport. Ik had er weinig trek in omdat ik wel voelde dat hij het ook wel bijzonder interessant vond om met een westerse vrouw aan z’n zijde rond te lopen en weet ik veel wie die knaap was?

Maar mensen: na heel wat schietgebedjes besloot ik het nog een keer bij een andere bank te proberen en… tot m’n allergrootste dankbaarheid en blijdschap lukt het zomaar nu wel! Sjadie, de knaap, was blij voor me, maar ook wat teleurgesteld. Natuurlijk begreep ik ook wel dat het nu bijzonder lomp zou zijn om na 2,5 uur intens meeleven zo een taxi naar de stad te pakken. Dus… er zat naar mijn ‘diplomatieke inzicht’ niets ander op dan me naar het hotel te laten brengen. Een half uur later arriveerde ook de oom en gedrieën gingen we opweg naar huis in een oude rode Subaru.

Jordanië bleek prachtig! Een heel goed wegennetwerk, overal infrastructurele projecten, mooie landbouwvelden, nette dorpen en Amman bleek helemaal een stad van 1000 en 1 nacht. Maar tot m’n verbazing passeerden we Amman en reden we verder door de bergen in. Tsjonge… wat had ik nu weer aan m’n laars hangen? Nog steeds begreep ik er niets van. Na een uur stopten we voor wat ijskoffie en water. Nogmaals legde ik in het Arabisch uit dat ik niet bij een van de heren wilde slapen maar écht in m’n geboekte hotel in Amman! Maar nee, dat zou goed komen. Maar ondertussen mensen… wist ik niet of ik nu moest beven als een juffershondje of met m’n mond open uit het raam zou moeten hangen. ’t Was ergens midden in want wat we zagen was zo verschrikkelijk mooi opnieuw! De gele bergen en rotsen met de kleine dopjes, de velden met het koren en vee, langs de dode zee, zagen de grens met Israël en in de verte lag ook Syrië al. En verder ging het, maar waarheen?

Ik denk dat het half 8 was voor we, dus na een tocht van 3,5 uur, meneer afzetten in het dorpje waar hij woonde. De staatjes liepen vol met kindertjes die de grote blonde mevrouw even wilden zien en ook Shadie bleef maar rondjes rijden voor mijn idee om iedereen, het bleek z’n geboortedorp te zijn, even gedag te zeggen. Hij leek een ware celeberty en eigenlijk kreeg ik ook wel het gevoel dat het een knaap was met z’n hart op de goede plek. Een weg terug was er niet meer dus ik moest me maar overgeven aan de situatie. Gelukkig, gelukkig bleek er een sjeik in het dorp ook Duits te spreken. Opgewonden deed ik m’n verhaal over de bankpassen die het maar niet deden in de automaten en Sjadie die me zo lief hielp maar… dat hij me wel moest beloven om me gewoon bij m’n hotel te brengen.

Zo gingen we weer op weg terug naar Amman. Onderweg leerde ik volgens mij meer Arabisch dan tijdens m’n hele tijd in Beiroet wat uiteraard niet deerde. Opeens draaiden we een landweg op. M’n hart ging alweer als een gek tekeer maar ook nu loos alarm. We bleken alleen even naar honden te gaan kijken. En inderdaad een groot huis met er om heel allemaal honden aan kettingen die me blaffend oorverdovend verwelkomde. Sjadie ging naar binnen om te vragen of ik ook binnen mocht komen. Drie mannen zaten in een totaal uitgewoonde kamer op een oud bed te roken. Een met een t-shirt met legerkleuren met verdraaid een oranje leeuw op borsthoogte. Verbaast vroeg ik waar dat t-shirt vandaan kwam. “Uit Dubai”, was het antwoord; maar op z’n rug stond groot: ‘Kan jij de landmacht aan? Geschikt/ongeschikt’ haha! En wat moest ik nodig naar toilet. Natuurlijk mocht ik even. Maar oh mensen wat een schrik. Z’n hol had ‘k nog nooit gezien. De konijnen en duiven die boven en beneden alle kamers behuizen maken kennelijk van de zelfde hurk- toilet gebruik en papier was er al helemaal niet… nou, dan nog maar twee uur naar Amman hoor!

En verder gingen we weer… en prachtige ondergaande zon, een Arabisch muziekje en een onbekende bestemming in Amman. En toch heb ik soms het idee dat ik een verschrikkelijke mazzelaar ben. Als een volwassen vent vroeg Sjadie de weg naar het hotel aan een taxichauffeur die ons voor reed en nog voor 11 uur arriveerden we keurig bij m’n hotel. Hoewel de boeking niet doorgekomen bleek te zijn mocht ik voor het zelfde kleine prijsje een suite hebben mét een kingsize bed. En haha… De Jordanese wetten zijn zo streng dat, omdat ik niet getrouwd ben, Sjadie niet eens m’n koffers naar m’n kamer mocht dragen. Maar… we kregen wél gratis Arabische koffie in de chique lobby waar we een hele groep Nederlanders ontmoetten.

Met een soort van verschrikkelijke trek aten we samen nog in een typisch Jordanees restaurant en deden we een sight-seeing door Amman. En zo is het weer zo dat ik jullie om drie uur ’s nachts nog m’n allerlaatste belevenissen moest schijven. Veel te lang, en misschien wel te gedetailleerd, in een veel te groot bed voor een studenten- prijsje. Sjadie staat morgen om 8 uur voor de deur om me naar de airport te brengen. Wie heeft er nu nog iets tegen Arabische mannen? :) Volgens mij mogen wij daar wel eens een voorbeeld aan nemen, toch?

Morgen vlieg ‘k toch weer heerlijk naar huis. Naar mensen om je heen waarvan je heel veel houdt en waar je altijd jezelf kunt zijn. Tenslotte moet ik jullie allemaal heel, heel erg bedanken voor al het meeleven, meelezen en meedenken. Soms waren jullie allemaal een klein beetje psycholoog om m’n verhalen van de dag aan te horen wat mij ook zo goed hielp om alle nieuwe indrukken te verwerken. Maar… ik schreef ook een beetje met een missie om het beeld van het Midden-Oosten wat te vormen naar een evenwichtig, realistisch, indringend maar soms ook hilarisch verhaal. Zoveel mensen inspireerden mij om nog harder te werken voor een betere wereld. En echt, ze zijn het allemaal dubbel en dwars waard ondanks de verschillen tussen hen, mij en misschien wel ons. Laten we dan steeds maar weer bruggen bouwen, een dialoog beginnen en hopen op:

In de naam van God zweren wij,
Moslims en Christenen,
Dat we verenigd zullen blijven,
Tot aan het einde der tijden,
Om zo ons Libanon te beschermen.

Bye! xx