Of het gemakkelijker wordt?

Ah ik heb een beetje medelijden met jullie in het koude kikkerland. Wat een lente zeg en dan ook nog de verwachting dat het dit weekend zal gaan regenen. Mmm een bijzonder fijne overgang in het vooruitzicht dus. :)

Volgens mij blijf ik ‘vol op het orgel’ gaan want ’t is verdraaid druk. Vroeg op en net om kwart over negen kom ik binnen zetten. ‘k Heb al dagen geen fatsoenlijk eten meer op maar warm wat pasta met een paar aardappels, tomatenketchup en mosterd op in de magnetron. Even snel een blog en weer verder aan het werk. Nee, ’t wordt er niet gemakkelijker op met alle interviews die ik heb.

Vanmorgen al vroeg dus eerst koffie met de directeur. Maar toen ‘k opstond bleek ook de mevrouw van de schoonheid er te zijn. Nou, een manicure was hard nodig na en paar dagen met de mannen op stap dus dat moest dan ook nog maar snel even. En… ze zou ook even naar m’n wenkbrauwen kijken. Welja, als ze maar niet eruit komen te zien als die van de average Libanese vrouw vind ik alles best. ’t Gaat handig… een gewone draad draait ze rond waardoor de haartjes er tussen blijven zitten en ze trekken er zo uit. Pijn, pijn maar en of het tot in de perfectie geregeld is! Ja mensen, ik kwam hier als een zeer gewone Hollandse maar ga weg als een keurige dame.

Snel, snel weg… een taxi die hopeloos vast stond in het verkeer maar gelukkig bleef de schade beperkt tot de in Libanese begrippen zeer acceptabele 5 minuten te laat. Een warm welkom in de kamer van de directeur maar we moesten uiteraard naar het koffierestaurant. We spraken over Europa, het Nederland van de eindeloze vooroordelen en m’n scriptie. Uiteraard is hij ook van harte welkom bij ons in Nederland, maar of we ooit aan z’n mooie universiteit zullen kunnen tippen?

De paar uur tussen m’n afspraak en het interview had ik hard nodig qua voorbereiding en het afschrijven van m’n hypothesen. Ik weet het… het gaat niet helemaal in de juiste volgorde, maar volgens mij staat, óf stond, alles als een huis. Vol goede moed toog ik naar m’n belangrijke VN-interview. Door m’n werk en studie, het eindeloos veel studeren, lezen en de rapporten leken het theoretisch kader en de hypothesen te kloppen en werden ook bevestigd in de afgelopen interviews. Maar nu, tsjonge wat kreeg ik het benauwd en warm toen er nu een heel, heel andere invulling werd gegeven aan het implementeren van de doelstellingen door het departement van de geïnterviewde. Soms leek het alsof we langs elkaar heen spraken, het over iets anders hadden en geen van m’n vragen meer van toepassing waren. Gelukkig viel op het einde alles weer wat op z’n plaats en vonden we elkaar weer terug. De individuele interpretatie van het programma kan daarmee zo afwijkend zijn wat misschien al wel voldoende zegt over het hele programma. En dan nog… een hypothese hoeft immers niet altijd bevestigd te worden maar kan ook half-half worden bevestigd, óf worden ontkend. Misschien was het daarom juist wel goed om alles vanuit een heel ander perspectief te bezien!

Terug aan de universiteit was er nog een paar uur tijd om alles wat verder uit te werken. Om 7 uur nog een lesje Arabisch van de aardige Lubna. Het oude moedertje zag er weer keurig uit voor mijn komst; wat een schatje!

Op de terugweg trof ik een taxichauffeur uit Syrië. De arme jongen moest nog maar net in Beiroet zijn beland met z’n oude Opel. Ach ik kon het hem ook niet kwalijk nemen dat ie heel de weg niet wist naar Archrafien. Volgens mij had ik al wel drie keer dezelfde hoek herkend en geen woord Engels of Frans sprak hij om de weg aan te wijzen. Natuurlijk kwam ik een beetje later wel weer thuis. Wat moet je dan… hem uitknijpen terwijl de benzine ook hier al wat duurder wordt, of juist minder geven voor de verloren tijd of toch fooi omdat hij ’t niet breed zal hebben. Verdraaid… ik denk dat we even oud waren maar wat heb ik het dan getroffen. Ok, ook mijn eigen vadertje moet zo af en toe ook nog bijspringen maar ‘k woon in een verdraaid veilig land, heb een baan, een goede opleiding, een gezellig thuis en vooral een goede gezondheid. Anders dan de humeurige Griekse chauffeur van vanmorgen gunde ik de knaap oprecht 1000 extra; of is dat juist niet zo aardig van me gedacht? Over Griekenland… ik ben het zat dat geneuzel. Misschien moeten ze dan maar net als meneer de chauffeur een taxi gaan rijden maar ik waarschuw jullie, in Beiroet hebben we er genoeg :)