Jallah, bye Beirut! -xx-

Het voelt een beetje verdrietig van binnen… afscheid nemen is toch al niet m’n sterkste kant… Maar eerlijk is eerlijk: natuurlijk heb ik ook heel veel zin om naar huis te gaan!

Gisteren geen blog. Het was zo druk met de laatste interviews, mensen gedag zeggen en nog wat studeren waar daar tijd voor was. Of ik nu zo uitgerust aan zal komen valt te betwijfelen. Onder de laatste lesjes Arabisch lijk ik zowat in slaap te vallen en van slapeloze nachten is al lang geen sprake meer. ;)

Gisterochtend had ik een afspraak met een grote NGO op een prachtige locatie net in de bergen buiten Beiroet. Wat een warm welkom en wat een fantastisch team van mensen die hier in de kampen zoveel goed werk verrichten. Vol inspiratie en met weer een nieuw verhaal keerde ik terug naar de stad. Het voelt raar om steeds alles te willen obsederen alsof je alles maar dan ook alles nog een keer wilt meemaken, proeven, ruiken en vooral de beelden wilt vasthouden.

Afscheid van de aardige meneer van de bibliotheek, de beveiligers en de soldaat bij de ingang, van de professoren, m’n collega’s, nieuwe vrienden maar niet te vergeten ook van de beveiliger om de hoek, de jongens bij het pompstation, de meneer bij de bank, m’n Palestijnse vrienden en ga zo maar door. Haha soms is het een hele toer hoor om uit te leggen dat ik morgen wegga dus dat ik niet meer iedere ochtend langs zal komen. Maar stellig beloof ik steeds weer om volgend jaar terug te komen.

Eerder vertelde ik al van Ahmad, de aardige student die ik in de bibliotheek had ontmoet. Steeds ontmoetten we elkaar weer zonder af te speken, zomaar voor een koffie of gewoon om alles nog eens door te spreken. We hebben dezelfde dromen en ik geloof in zijn kunnen om aan een beter Libanon te gaan bouwen. Allebei zijn we op onze eigen manier conservatief en toch zijn we oneindig verschillend. Maar de afgelopen week zagen we elkaar niet. De reden blijft altijd duister bij een Arabische man maar daar moet je aan wennen. Gisteravond laat wel een sms of we vandaag voor lunch konden meeten. Natuurlijk, wat een geluk en dat op de valreep overal tussendoor! Die lieve Anna joinde ook. Wat heerlijk heh dat je zo snel al zulke bijzondere mensen kunt ontmoeten die inspireren en de zelfde doelen hebben. Betalen werd een heel gevecht. Ik moest hén immers bedanken voor de gastvrijheid en de hulp? Maar nee, geen sprake van; zelfs de bediening werkt achter de rug van een vrouw om, om een man te laten betalen. Of ik nu boos, teleurgesteld, bedrogen of blij moest zijn wist ik niet… maar betalen zal een vrouw hier nooit en te nimmer in een restaurant.

Na nog een rondje universiteit moest het afscheid er echt van komen. Een brok in m’n keel, een laatste blik over de zee vanuit m’n favoriete plekje onder de cederboom, een stevige handdruk van de beveiliger, een hug van vrienden en over was het. Het voelde als een klein stukje verder volwassen worden. Immers, zal het er ooit nog van komen dat ik hele middagen zo heerlijk kan studeren aan misschien wel de mooiste universiteit ter wereld?

Ietwat verbolgen was ik wel dat geen taxichauffeur me mee wilde nemen vanaf de Blissstreet. En warm dat het was! Na al over de helft te hebben gelopen toch opeens een toetje van een oude bak. En ja, deze meneer wilde me wel thuis brengen; te graag zelfs. Tros liet hij het foldertje zien van z’n nieuwe Chrysler die volgende week komt. Hij kan er niet van slapen en alles moest gekeurd worden. Net of ik verstand heb van een 4 cilinder motor of zo iets maar welja. Uiteindelijk thuis at, of schrokte, ‘k wat rijst met groente, schoot m’n lange zwarte jurk aan, een lijntje langs m’n ogen, en hups; klaar voor het laatste avondje Beiroet.

Eerst nog wat bloemen kopen voor de gastvrouwen en snel een taxi weer terug naar Hamra. Het verkeer leek uren vast te staan. Geduldig een beetje wegdromen lijkt de beste remedie. Allerhartelijkst werd ik ontvangen door meneer de dominee en zijn vrouw. Voor de gelegenheid hadden ze ook nog wat andere gasten uitgenodigd waaronder een professor Political Science uit de VS die hier op sabbatical is. Allemensen… werd ik me daar even door een flinke feminist in het bekakste van het bekakste Amerikaans-Engels in een spervuur ondervraagd wat m’n thesis was: brrr!

Het afscheid ging gepaard met de belofte snel weer te komen en ik verdween in het avondleven van het bruisende Hamra op naar het artsenechtpaar. Bloemen en een Hollands souvenir voor Debby en een blij weerzien. Snel vertrokken we naar een poep-chique bar in down- town. Op de negende verdieping een smal dakterras met een heel, heel, heel prachtig uitzicht over Beiroet. Een tafel met 4 stoelen alleen al moest 300 dollar kosten, een fles wodka nog eens 200. Wat mijn Arak kostte? Geen idee maar gezellig was het. Prachtige vrouwen (in hun eigen perceptie dan of misschien ben ik jaloers ;)) in de meest exclusieve designjurkjes, hun telefoonnummers uitdelend alsof het pepermuntjes zijn; hopend op een geschikte partner. Toen we na een uurtje weer vertrokken om wat te eten in de stad ging mevrouw naast ons ook net weg. Lipjes getuit, borsten vooruit werd de dikke Audi al weer voorgereden. Als Barbie stapte ze in de cabrio om zich heen kijkend of iedereen haar wel zag. In het Arabisch zouden we zeggen: ‘gallas’, hou toch op/schei toch uit!

Thuis staat m’n koffer half gepakt, liggen er nog boeken overal, is m’n hotel voor morgen in Amman nog niet geboekt maar een ding weet ik wel… ik moet morgen om 9 uur een stad verlaten waarvan ik intens ben gaan houden. Boven m’n bureau hangt nog steeds een lijst met drie kolommen die ik schreef toen ik hier de eerste week kwam en me stiekem toch hopeloos verloren voelde. Een kolom voor ‘niet leuk’, een voor ‘leuk’ en een voor ‘mogelijkheden’. En zie… niets is meer over uit de niet leuk-kolom, en meer dan ik ooit kon vermoeden kan er toegevoegd worden aan de andere twee kolommen.

Beiroet een stad van… tegenstellingen, drukte, 2,5 miljoen mensen, verkeer, een heerlijke geur, gastvrije mensen, verliefde taxichauffeurs, de vele banken, de grote blauwe moskee, de boulevard, het prachtige centrum, de luxe auto’s, de waterpijp, de mooiste universiteit, de VN ESCWA, de namaakspullen, mooie mensen, neppe mensen, gladde stoepen, kerken, files, luchtvervuiling, zee, koffie, waar tijd en money flies, zon, studeren, Arak en voor zes weken ook een veel te grote Hollandse blonde.

Zoveel dank aan iedereen die deze zes weken onvergetelijk maakten! Ik kwam hier met een speciaal doel, met een missie om het Midden-Oosten beter te leren kennen, misschien een simpel doorgeefluik te zijn om het beste van beide culturen te leren combineren. Misschien ook om een brug te bouwen, vooroordelen weg te nemen, elkaar te leren begrijpen, het waarom achter een gebeurtenis te zoeken en natuurlijk voor een antwoord op m’n onderzoeksvraag. Of ik alles heb gevonden? Nee… een lange, lange weg is nog te gaan, maar het begin is er!

Morgen nog een dagje in de Jordaanse hoofdstad Amman. Niet realiserende dat op vrijdag alles dicht is in een overwegend Islamitisch land… Nu ja, still lots of work to do. Dus we zullen zien.

Ik beloof het; morgen of misschien zaterdagavond nog een laatste blog. :) Leila Saida min Beyrouth!