Een goede gastvrouw

Dat ik een goede gastvrouw voor de jongens wil zijn spreekt voor zich natuurlijk. En heel eerlijk had ik ze het liefst gewoon in mijn appartement laten slapen maar ik begrijp ook wel dat mevrouw dat een te grote inbreuk op haar privacy vindt. Via kennissen van mevrouw kwamen we bij ‘Zigo house’, een soort huis of hostel voor artiesten, kunstenaars en soms gewoon ook voor toeristen die in Libanon verblijven. Vorige week had ik de beste man gebeld en alles doorgesproken en ik zou een bevestiging per mail sturen. Uiteraard natuurlijk snel gedaan maar geen reactie. Nog eens een keer, en nog eens een keer geprobeerd maar nog steeds geen antwoord. De telefoon werd niet opgenomen en z’n mobiele nummer waren we kwijt. Hoewel ik al wel tien keer aan mevrouw had gezeurd om z’n nummer weer ergens te vragen stelde ze het steeds uit wat me zo nerveus maakte! Ten einde raad besloot ik vanmorgen zelf het heft in eigen hand te nemen en er gewoon naar toe te gaan.

De wijk kende ik nog niet maar vanaf het dakterras van de ambassadeur had een jongen me het uitgaansgebied gewezen en daar moest het ergens zijn. Nu ja, dat vrouwen nooit écht op hun richtingsgevoel kunnen vertrouwen bleek wel weer toen ik naar de totaal verkeerde wijk liep en ik maar een taxichauffeur vroeg om me te brengen. Precies zo vroeg was natuurlijk net de snelweg afgesloten voor de doorgang van de president waardoor het een kwartier duurde voordat we verder konden. De militairen naast de taxi maar lachen en kijken naar een Hollandse blonde in de minstens 30 jaar oude Mercedes… *bloos*

Nou, waar de arme man het vandaan haalde is me nog een raadsel maar hij had echt verwacht dat ie een taxiprijs zou krijgen. Maar nee, 5000 vond ik meer dan genoeg voor dat ritje. Of ik me nu moest schamen of juist blij moest zijn om m’n vasthoudendheid weet ik niet, want het bleef de gegeven 5000. Na wat vragen vond ik het ‘Zigo huis’ Geel, hoog, oud, autentiek en onopvallend tussen de andere gebouwen en geen sterveling aanwezig zo leek, terwijl alle deuren open waren. Een voorbijgaand meisje hielp me en bracht me naar boven waar meneer Zigo zelf was. Verbaast en verbluft dat ik zelf zo vroeg gekomen was reageerde ie eerst wat nors maar toen hij begreep dat ik uit Nederland kwam draaide de boel en was ik hartelijk welkom. En zie je nu, van m’n reservation wist hij niets meer af en z’n e-mail had ie niet gelezen. M’n richtingsgevoel mag dan wel eens falen… m’n intuïtie niet heh?! ;) Maar gelukkig, meneer had nog de grote kamer voor vannacht en met m’n vriendelijk verzoek of hij het tweepersoonsbed wilde verwisselen voor drie gewone bedden stemde hij ook nog in. Haha ja dat mag toch het minste zijn heh?!

Snel naar m’n werk en daarna naar de universiteit oh en ja mensen… nu vergeet ik bijna nog te vertellen dat ik vanochtend zowat wákker werd met een mailtje dat ik morgen al een gesprek heb met de minister van ambtelijke hervormingen! Niet te geloven heh, en een beetje spannend ook! Om drie uur, dus dat wordt overal tussendoor fietsen qua tijd maar dat moet dan maar. Vandaag was het dus echt zaak om alles af te krijgen van het theoretisch kader… nog één pagina te gaan en het monnikenwerk is af!! Ah ik denk dat de meneren van de universiteitsbibliotheek feest met me meevieren. Iedere dag leefden ze mee als ik om zeven uur nog in de stille zaal zat te werken en wellicht ongemerkt heel wat zuchten slaakte. Of het echt een lekker vlot leesbaar stuk is geworden betwijfel ik, maar de basis is eindelijk op z’n plaats gevallen. Conceptuele hypothesen zijn er zeker en vast uit voortgekomen en een vragenlijst heb ik uiteraard al achterin m’n aantekeningenschrift gekrabbeld, hoewel die eerst nog door de commissie moet, eigenlijk nog voordat ik naar de minister ga.

We zien wel, maar deze kans laat ik natuurlijk niet aan me voorbij gaan. Snel moet ik gaan koken voor als mevrouw thuis komt en over twee uurtjes verwelkom ik met open armen Tim, Job en Sander…!