Vol op het orgel ;)

Drie zoenen, een hug, een lach, zwaaien en weg zijn ze.

Zes uur ging het wekkertje vanochtend voor de hike. En het eerste wat ik moest doen was een taxi bellen die eerst de jongens op zou halen aan de andere kant van de stad en daarna via mij ons naar de bus zou brengen. Ja, 10 voor zeven zou de taxi er écht zijn. Maar waar ik al stiekem erg bezorgd om was gebeurde toen er geen taxi bleek voor te rijden en er in alle haast een andere kar gevonden moest worden. Na een paar keer Tim gebeld te hebben, verhit aan de taxichauffeur te hebben uitgelegd waar ik woonde was ik natuurlijk al weer helemaal in de stress. Immers, we konden het toch niet maken om twee volle bussen op vier Hollanders te laten wachten? En dan nog de koffers en backpacks die bij mij moesten staan vannacht… Nee, daar was echt geen tijd meer voor, dan maar mee in de bus.

In m’n haast rende ik de straat al op om de taxi tegemoet te gaan maar nog voor de hoek kwam de haast antieke Mercedes al aan. Toen ook nog eens bleek dat meneer niet eens wist waar het zou moeten zijn leek de moed me in de schoenen te zinken maar zoals gewoonlijk… alles komt goed, en na wat vragen kwamen we maar 10 minuten te laat aan na uiteraard wat struggles over de prijs.

Maar, een speciaal welkom wachtte ons als de vier Hollanders in de bus door de sympathieke Mark. Na wat stops om nog wat sportievelingen onderweg op te pikken stopten we voor ontbijt bij het Bread House. Een sterke espresso, een echte zatar-manushi en wat brood voor onderweg als reserve voor het geval. En verder gingen we weer. Voorbij Byblos, door Tripoli over verschrikkelijk slechte wegen steeds verder het noorden in, tegen de Syrische grens aan. De oude bus bleek nog kracht zat te hebben toen we de bergen in trokken. Tsjonge, wat waren dat een steile passen die we moesten passeren. Of het nu eng of heel bijzonder prachtig was weet ik niet; het ravijn naast ons was angstvallig diep maar het uitzicht zo spectaculair… ik kan het u niet vertellen. De laatste sneeuw op de bergtoppen, een rivier in het dal, en uitzicht over een prachtige vallei. Halverwege stopen we bij het punt dat de high-level hikers zouden beginnen. Tot mijn verbazing was de groep niet groter dan 25 personen wat eigenlijk precies goed was. De rest durfde het klaarblijkelijk niet aan en ging voor de gemakkelijke weg.

Na de groepsfoto begon het echte werk. En of de jongens stoer waren! Tim en Job gewoon op gympen maar zonder pardon steil klimmend en klauterend 450 meter omhoog. Over rotsen, door het mulle zand, tussen doornen en distels, langs een kudde geiten, door de graanvelden, over smalle paden; we genoten, alle vier! Hoewel ik wel een zwaardere tocht verwacht had, begonnen we de afdaling na een uurtjes al weer. Niet dat dit betekende dat we al op de helft waren, nee, pas later begrepen we waarom we deze hoogte hadden moeten bereiken. Een hoek om, een steil pad langs maar toen kwam de verrassing: een prachtig chocoladebruin meer strekte zich uit in het dal. Aan de overkant spoot een waterval de gesmolten sneeuw uit met een groot geraas. Ik kan u opnieuw niet uitleggen hoe mooi de natuur van Libanon is. De verschillen tussen stad en land, landbouw en ongerepte natuur zijn zo groot maar dat maakt dit kleine landje juist zo bijzonder!

Na heel wat fotosessies daalden we af om langs de oevers van het meer onze weg te vervolgen, op weg naar de oorsprong van de waterval. Natuurlijk waren we als de vier grote Hollanders een hele attractie voor vele camera’s: bij de rivier, voor het meer, op de boomstammen, naast de waterval… soms leken we een attractie op zich. ;)

Na 4 uur bereikten we een klein restaurantje waar we aanvankelijk zouden eten maar wat zo stampvol lokale mensen zat dat we er maar amper bijkonden. De gidsen besloten daarom terug te rijden naar Tripoli om daar in de stad te eten. Maar niet voordat we een welverdiende Pepsi hadden gehad en ik een lurkje van de waterpijp moest en zou genomen hebben van een moslimfamilie die de zaterdagmiddag daar vertoefden.

Van Tripoli zelf zagen we weinig omdat we volgens mij alle vier als een blok in slaap vielen op de terugweg. Later in het restaurant natuurlijk wel even koffie en een klein ijsje maar verder dan wat kledingwinkels om de hoek kwamen we niet omdat we op tijd terug moesten zijn. Dat de bus vervolgens nog een half uur op zich liet wachten door een wegversperring kon natuurlijk niemand verwachten, maar ja…

Precies om 5 uur waren we weer bij de opstapplaats waar een voor de verandering vriendelijke taxichauffeur ons opwachtte. Bij mij thuis was er even tijd voor thee en foto’s maar aangezien we alle tijd die we nog hadden wilden benutten vertrokken we weer snel naar de stad voor wat cadeautjes en een biertje op de rotsen aan de kust. Ik belde oma voor haar 86e verjaardag gisteren en we herhaalden nog maar even wat we in deze ook voor mij kleine mini-vakantie hadden ondernomen. Tsjonge, dat was niet mis geweest!

Voor het avond eten zochten we een Armeens of Libanees tentje in de oude wijk van Beiroet. Na even vragen en zoeken vonden we inderdaad ‘Le Chef’. Mensen lieve tijd… wat hebben we gelachen. Bij binnenkomst werden we al verwelkomd door een soort half Russische, half Arabische ober. Gekleed in een doktersjas die al weken niet gewassen was, leek ie eigenlijk meer op een paardenhandelaar en z’n temperament was er bepaald ook naar. Z’n loopjongen uit Bangladesh leek daarentegen meer op een automonteur in z’n uniformjasje maar ach, ’t was het proberen waard. Hoewel… stoelen met kapotte bekleding, een zeiltje als tafelkleed, een plastic kast als vitrine en drie TL-lampen als sfeerverlichting. In onleesbaar Frans en Arabisch was de menukaart samengesteld. Maar niet getreurd, meneer wist ‘m uit z’n hoofd op te dreunen en de bestelling stond na de bosuien, de doorgeschoten radijzen en de verwelkte muntblaadjes, binnen een minuut op tafel. Ondertussen schudden we natuurlijk al van het lachen om zulk een merkwaardigheid en lompheid. Een schreeuw naar de kok en m’n zogenaamde ‘queens dish’ stond binnen twee minuten op tafel, hetzelfde gold voor de vis, rosbief en kip. Of het maal een Michelinster zou mogen ontvangen is maar zeer de vraag maar het vulde zeker. Desondanks smaakten de traditionele toetjes er niet minder om. :)

Na zo’n maal was het de hoogste tijd voor het echt Libanese Arak-drankje en een sigaar als afsluiting. Een gezellig café had de deuren nog maar net geopend, duidelijk om de rijkeluisdochter aan de man te doen helpen. Vader die alles in de gaten hield was er niet minder aardig om en het tweede drankje was zelfs van het huis.

Op de stoep bij de Italiaan dronken we een biertje en nog een op het binnenplaatsje van een oud café. Serieuze gesprekken over scripties, ons aller NIPO en de toekomst passeerden maar vooral hoe heerlijk we het niet gehad hadden.

Laat haalden we de tassen van de jongens op uit mijn appartement. Drie zoenen, een hug, een lach, zwaaien en in de lift ook een kleine traan… weg zijn ze. Thank you guys!