Menselijke handelingen...

Soms leef ik hier een beetje als een prinses… ik weet het. 't Wekkertje gaat en nog geen kwartier later staat de pedicure al op de stoep om je nog in je eigen kamer ten dienste te staan. Nu ja, mevrouw laat drie keer per week d’r nagels thuis lakken, heeft twee keer per week een massage aan huis, iedere dag een schoonmaakster, een mevrouw die kookt, een conciërge die de vuilnisbak komt legen, de gasfles verwisselt en je auto parkeert… dan valt dit nog best mee toch?

Afspraken van vandaag verzetten zich vanzelf van 11 uur naar 1 uur. Ja zo gaat het hier in Libanon en maak je er niet druk om, je verdraagt het alleen en plant je tijd overal flexibel omheen. Stom dat ik m’n laptopstekker vergeten was waardoor ik toch echt terug naar huis moest maar dat kon de pret niet drukken met de twee extra taxichauffeurs natuurlijk.

Uiteraard kan ik jullie niet alles van m’n werk en de interviews die ik heb vertellen, maar die van vandaag wel een beetje. In een prachtige locatie van de Starbucks in de drukke Hamrastreet had ik m’n afspraak. En ja, de weg er naartoe vragen gaat aardig totdat je het aan iemand vraagt die het ook niet weet en hulp gaat halen. Ja, heel hulpvaardig maar vijf Arabieren door elkaar, ieder met een andere echt kortere route midden op een kruispunt is ietwat confuselijk.

De Pelgrimfamilie uit het kleine internationale kerkje zijn ‘peacebuilders’ hier. Vredestichter zijn, dát moet interessant zijn en ja, wat een bewondering en moed! Elf jaar geleden zijn ze naar Libanon vertrokken met hun gezin om hier door middel van ontwikkelingshulp op allerlei gebied de bevolkingsgroepen onderling bij elkaar te brengen. Over politiek of religie wordt in beginsel nooit gesproken. Wel over persoonlijke behoeften zoals iedereen die heeft. Een dak boven het hoofd, veiligheid, gemiddeld meer dan een dollar per dag om van te leven, misschien wat werk om je gezin te onderhouden, een school voor je kinderen, en als je dan nog een wens mag hebben terug naar het land waar je uiteindelijk je roots had.

Oh mensen wat hebben we veel te zeuren heh over de politiek waar het altijd wat is zoals dat we nota bene 400 euro eigen risico moeten gaan betalen in de zorg, terwijl we ‘geluk’ hebben dat we dit niet hoeven te dokken al voordat de arts ook maar iets heeft gedaan voor ons. Nee, de Pelgrims helpen door alle lagen van de bevolking heen. Geen grote internationale organisaties hebben ze nodig om idealen te bewerkstelligen en mensen samen te brengen; laat staan een politieke lobby. Slechts een dosis doorzettingsvermogen, optimisme, een luisterend oor, mensen in hun waarde laten, en het Spinoza principe in de praktijk brengen, wat boven mijn Hollandse bed geschreven staat: menselijke handelingen; niet veroordelen, niet bespotten, niet betreuren doch begrijpen.

Volgende week helpen ze honderden mensen uit de onderste lagen van de bevolking van hun staar af. Alleen als ze niet meer kunnen herkennen hoeveel vingers de arts opsteekt zijn ze ‘geschikt’, wat betekent dat ze al bijna blind zijn. Nee, geen 400 euro entreekosten voor het ziekenhuis; de Pelgrims regelen vrijwillige artsen uit India en Canada, verpleegsters uit het universiteitsziekenhuis, en zetten eigenhandig een professionele kliniek op voor een paar dagen. U kunt zich voorstellen dat zulk een hulp heel wat goodwill creëert onder de bevolking van de armste groeperingen. Samenbrengen, zelfs in een ad hoc ziekenhuis, zo kan dat! Buiten dat ik het werk met de voeten in de klei erg bewonder was het een heerlijk verrijkend gesprek over de rol van de overheid, de verhouding tussen de partijen, de contacten die ze hebben tot in de hoogste overheidsregionen en met de meest ‘dubieuze’ leiders en natuurlijk de kans voor Good Governance; ik bespaar het u.

De rest van de middag moest 'k nog even terug de collegezaal in, nog een flink stuk schrijven en om 7 uur, ja meneer Darwish (Arabische docent), had ik m’n eerste afspraak voor les van een docente Arabisch die ik had ontmoet tijdens de hike. Van harte welkom in haar appartement kreeg het oude moedertje zowat een beroerte toen ze me onverwacht binnen kreeg. Ach het arme mens had nog nooit zo’n groot exemplaar van de mensheid gezien en ze stond er op hoewel ze al bijna 100 was om een nieuwe nachtpon aan te doen om er toch netjes uit te zien voor het bezoek. Ze bleef maar rozenkransjes bidden om me te zegenen hier. Nu ja, dat had ik wel even nodig want hoewel de standaardconversaties in de taxi en bij het voorstellen me aardig af gaan en ik ook al wat kan verstaan kan ik immers niet thuis komen zonder m’n vocabulaire danig te hebben uitgebreid. Mevrouw was trots op m’n kunnen tot nu toe maar uiteraard is het Libanees–Arabisch het meest zuivere ter wereld en moet ik echt die variant gaan leren. Ah het is lief van d’r maar ik blijf me toch maar confirmeren aan mijn eigen topdocent die me al zover heeft weten te brengen. ;)

Morgenavond laat komen de jongens. Volgens mij is het programma al vol maar ja, wie ben ik om daar wat van in te plannen… Stiekem verheug ik me op drie sterke bodyguards en de verwondernde blikken waarom ze wel drie mannen heeft, om nog maar niet te spreken over de arme beveiliger die helemaal z’n kansen verkeken ziet als we met vier man sterk de hoek om komen. Maar het zou me ook niets verbazen als het andersom is hoor. Libanese vrouwen zullen ook best van Hollandse mannen houden en wie weet ook andersom. Hoewel Dienke en Barbara: ik houd een oogje in het zeil hoor! ;) Ik weet zeker dat het weer een mooie blog op gaat leveren voor de thuisblijvers en wie weet nu door Tim want die is een échte ster in het schrijven!!