Nog maar twee weken!
Door: esthergrisnich
Blijf op de hoogte en volg Esther
07 Mei 2012 | Libanon, Beiroet
Nog niet eens twee weken te gaan mensen… de tijd vliegt hier echt en er is nog zoveel te doen! Het maakt me nerveus maar ik ga echt geen afscheid nemen van Libanon hoor!
’t Was een beetje een gek weekend. ’t Studeren ging heerlijk zaterdag maar omdat het zulk prachtig weer was bedacht ik dat het toch ook wel stom zou zijn als ik niet even de stad in zou gaan voor een koffie of op z’n minst wat zou shoppen. Keurig opgemaakt en aangekleed ging in op pad en mejuf van de nailsalon passerende klopte ze hard op het raam of ik nu niet wilde komen. Nou vooruit dan maar. Ze was nog heel, heel even bezig met een klant maar ik zou zo aan de beurt zijn. Naast me zat Barbie die ook net haar nageltjes had laten doen. Oh mensen ik kan er niets aan doen en ik wíl mensen helemaal niet belachelijk maken of uitlachen maar ik kan het soms gewoon niet laten omdat men zichzelf gewoon zo toetakelt. Van boven tot onder, alles was opgekalefaterd. Zwart plastic haar keurig in de krul tot op d’r gelifte derrière, wimpers, wenkbrauwen, neus, lippen, borsten en plateauhakken van minstens 15 centimeter. Keurig rechtop ging ze zitten naast me, heel deftig met een modeblad in d’r hand waar ze geen letter in las maar steeds maar keek of ik haar schoonheid wel niet bewonderde. Ach nog toe… wat voelde ik me lomp naast zo’n poppetje. Maar mijn nagels zijn weer keurig naturel, een zeer teleurgestelde styliste achterlatende toen ik vertelde dat ik nog maar één keer zou komen.
Eenmaal weer de hoek om was het zo warm op straat dat ik de moed verloor en de energie niet had om het hele eind naar het centrum te lopen en voor een nieuw taxiavontuur stond ik ook niet open. Omdat ik bedacht dat het ook wat gek zou zijn als ik zo snel al weer thuis zou komen bij mevrouw die gasten op bezoek had liep ik gewoon een extra rondje door de wijk met een overheerlijk waterijsje. Weer thuis vertrok ik met een studeersmoes naar m’n kamer maar volgens mij sliep ik tot half 8 ’s avonds; ’t was in ieder geval al donker.
Zondag uit de kerk was het weer een gezelligheid onder het koffie drinken. Echt, een kerkje waar iedereen zich snel thuis zal voelen van welk geloof of welke stroming dan ook. Iedere keer wordt je weer aan iemand anders voorgesteld; allemaal met een speciale reden in Beiroet. Ook deze keer gingen we weer voor de lunch met een hele groep. Onderweg kochten we wat koekjes en dadelbrood als dank voor de uitnodiging. Altijd weer een nieuw avontuur waar je terecht komt natuurlijk. Dit keer geen lift door de elektriciteitsstop, zes hoog de trap op en opnieuw een appartement waardoor ik heel dankbaar wordt voor de mijne. Ja groot maar zo oud, geen uitzicht, een keuken wdie amper een keuken is maar wel een warm welkom en soep die met liefde gemaakt was. Maar of de koekjes en het brood dat ook waren betwijfel ik, beiden waren zo oud en taai dat we ons allemaal schaamden dat we dit hadden gegeven.
Om vier uur zou er een demonstratie zijn voor een seculiere staat. Helemaal mijn onderwerp natuurlijk en ik kon allicht even gaan kijken wat het zou zijn. ’t Was groot, heel groot zelfs. Allemaal studenten met borden, rozen en microfoons om op een vreedzame manier te vragen om religie los te zien van de overheid. Steef, een Amerikaan, en ik liepen een stuk op maar bij de boulevard kozen we toch voor het rotsstrand in plaats van voor de optocht. Nou en dat rotsstrand was met m’n nette jurk nog geen makkie om te komen. Al eerder vertelde ik dat ik er alleen niet ga zitten omdat ik er alleen maar mannen en jongens zie. Maar jump, jump en we hadden een mooie plek. Dat er over de balustrade misschien wel 200 mensen mee keken naar mijn waaghalzerij op slippertjes om de rotsen te trotseren deed er niet toe, een vrouw neemt het voorbeeld voor u allen. Of?
Vanmorgen weer vroeg op want ja, de tijd gaat dringen. Maar het goede nieuws is dat alle interviews voor de komende twee weken zowat rond zijn en woensdagavond, ja ik verheug me zeer, drie collega’s me komen opzoeken! Na heel wat e-mails snel naar m’n werk en ’s middags naar de universiteit. Gek genoeg kom ik keer op keer de sympathieke Ahmad tegen zonder dat we een afspraak hebben. En nee, denk nu niet dat die jongen wat van me wil, maar hij helpt me heerlijk en we discussiëren wat af. Eigenlijk is het ook wel eens lekker om van een echte Arabier zonder omwegen te horen hoe men denkt over het Westen en hoe het antiwesterse gevoel is ontstaan. En als we elk nu eens eerlijk in de spiegel kijken, wat voor deel hebben we hier zelf dan aan? (Beide kanten overigens).
Maar ik maakte een heerlijke vordering en hoewel ik vanochtend nog de reden van m’n slapeloze nachten aan m'n scriptiedocent had voorgehouden leek steeds meer op z’n plek te vallen. Morgen kan het weer anders zijn hoor, ik waarschuw alvast. ;) Om 7 uur zou het concert van het Requiem van Mozart beginnen in de universiteitskerk. Ja, niet te geloven. Helmaal gratis met een enorm koor begeleid door het Libanees filharmonisch orkest. Samen met het artsenechtpaar zou ‘k gaan maar onderweg kwam ‘k ook Steef weer tegen. Net terug van de kapper kwam hij niet meer bij van het lachen toen hij mij weer zag. Want wat zei de kapper toen hij net binnen kwam? “Oh jij bent die man die met die blonde Westerse vrouw op de rotsen bij de kust zat gisteravond!” ;) Ja, hoezo?
O, ’t concert was prachtig! Zo zuiver, prachtige accenten en behalve de solisten heel professioneel. Heel stiekem zelf ook een beetje meegezongen natuurlijk aangezien het m’n allereerste oratoriumwerk was dat ik zong toen ‘k nogmaar 13 was; sweet memories!
De chirurg werd ondertussen opgeroepen voor een noodgeval en eenmaal uit de kerk raakte ik ook Debby kwijt in de drukte. Niet getreurd, met een hele groep jongeren zouden we gaan eten. Na eindeloos wachten buiten de kerk gingen we naar het restaurant waar het ook lang, lang wachten was. Een veel te dure sandwich was het resultaat en op de terugweg ook nog eens een zeer vermoeiende taxichauffeur. Ja, meneer, ik ben blond, ik ben lang, ik ben stevig, ik kom uit Nederland en ik spreek een klein beetje Arabisch… En ja, natuurlijk begrijp ik volledig dat u met me wilt trouwen en hoewel u, ja dat was een heel goed argument, Arabisch, Engels, Frans en Grieks spreekt is het antwoord toch: NEE. ;)
Pft... Slaap lekker!
’t Was een beetje een gek weekend. ’t Studeren ging heerlijk zaterdag maar omdat het zulk prachtig weer was bedacht ik dat het toch ook wel stom zou zijn als ik niet even de stad in zou gaan voor een koffie of op z’n minst wat zou shoppen. Keurig opgemaakt en aangekleed ging in op pad en mejuf van de nailsalon passerende klopte ze hard op het raam of ik nu niet wilde komen. Nou vooruit dan maar. Ze was nog heel, heel even bezig met een klant maar ik zou zo aan de beurt zijn. Naast me zat Barbie die ook net haar nageltjes had laten doen. Oh mensen ik kan er niets aan doen en ik wíl mensen helemaal niet belachelijk maken of uitlachen maar ik kan het soms gewoon niet laten omdat men zichzelf gewoon zo toetakelt. Van boven tot onder, alles was opgekalefaterd. Zwart plastic haar keurig in de krul tot op d’r gelifte derrière, wimpers, wenkbrauwen, neus, lippen, borsten en plateauhakken van minstens 15 centimeter. Keurig rechtop ging ze zitten naast me, heel deftig met een modeblad in d’r hand waar ze geen letter in las maar steeds maar keek of ik haar schoonheid wel niet bewonderde. Ach nog toe… wat voelde ik me lomp naast zo’n poppetje. Maar mijn nagels zijn weer keurig naturel, een zeer teleurgestelde styliste achterlatende toen ik vertelde dat ik nog maar één keer zou komen.
Eenmaal weer de hoek om was het zo warm op straat dat ik de moed verloor en de energie niet had om het hele eind naar het centrum te lopen en voor een nieuw taxiavontuur stond ik ook niet open. Omdat ik bedacht dat het ook wat gek zou zijn als ik zo snel al weer thuis zou komen bij mevrouw die gasten op bezoek had liep ik gewoon een extra rondje door de wijk met een overheerlijk waterijsje. Weer thuis vertrok ik met een studeersmoes naar m’n kamer maar volgens mij sliep ik tot half 8 ’s avonds; ’t was in ieder geval al donker.
Zondag uit de kerk was het weer een gezelligheid onder het koffie drinken. Echt, een kerkje waar iedereen zich snel thuis zal voelen van welk geloof of welke stroming dan ook. Iedere keer wordt je weer aan iemand anders voorgesteld; allemaal met een speciale reden in Beiroet. Ook deze keer gingen we weer voor de lunch met een hele groep. Onderweg kochten we wat koekjes en dadelbrood als dank voor de uitnodiging. Altijd weer een nieuw avontuur waar je terecht komt natuurlijk. Dit keer geen lift door de elektriciteitsstop, zes hoog de trap op en opnieuw een appartement waardoor ik heel dankbaar wordt voor de mijne. Ja groot maar zo oud, geen uitzicht, een keuken wdie amper een keuken is maar wel een warm welkom en soep die met liefde gemaakt was. Maar of de koekjes en het brood dat ook waren betwijfel ik, beiden waren zo oud en taai dat we ons allemaal schaamden dat we dit hadden gegeven.
Om vier uur zou er een demonstratie zijn voor een seculiere staat. Helemaal mijn onderwerp natuurlijk en ik kon allicht even gaan kijken wat het zou zijn. ’t Was groot, heel groot zelfs. Allemaal studenten met borden, rozen en microfoons om op een vreedzame manier te vragen om religie los te zien van de overheid. Steef, een Amerikaan, en ik liepen een stuk op maar bij de boulevard kozen we toch voor het rotsstrand in plaats van voor de optocht. Nou en dat rotsstrand was met m’n nette jurk nog geen makkie om te komen. Al eerder vertelde ik dat ik er alleen niet ga zitten omdat ik er alleen maar mannen en jongens zie. Maar jump, jump en we hadden een mooie plek. Dat er over de balustrade misschien wel 200 mensen mee keken naar mijn waaghalzerij op slippertjes om de rotsen te trotseren deed er niet toe, een vrouw neemt het voorbeeld voor u allen. Of?
Vanmorgen weer vroeg op want ja, de tijd gaat dringen. Maar het goede nieuws is dat alle interviews voor de komende twee weken zowat rond zijn en woensdagavond, ja ik verheug me zeer, drie collega’s me komen opzoeken! Na heel wat e-mails snel naar m’n werk en ’s middags naar de universiteit. Gek genoeg kom ik keer op keer de sympathieke Ahmad tegen zonder dat we een afspraak hebben. En nee, denk nu niet dat die jongen wat van me wil, maar hij helpt me heerlijk en we discussiëren wat af. Eigenlijk is het ook wel eens lekker om van een echte Arabier zonder omwegen te horen hoe men denkt over het Westen en hoe het antiwesterse gevoel is ontstaan. En als we elk nu eens eerlijk in de spiegel kijken, wat voor deel hebben we hier zelf dan aan? (Beide kanten overigens).
Maar ik maakte een heerlijke vordering en hoewel ik vanochtend nog de reden van m’n slapeloze nachten aan m'n scriptiedocent had voorgehouden leek steeds meer op z’n plek te vallen. Morgen kan het weer anders zijn hoor, ik waarschuw alvast. ;) Om 7 uur zou het concert van het Requiem van Mozart beginnen in de universiteitskerk. Ja, niet te geloven. Helmaal gratis met een enorm koor begeleid door het Libanees filharmonisch orkest. Samen met het artsenechtpaar zou ‘k gaan maar onderweg kwam ‘k ook Steef weer tegen. Net terug van de kapper kwam hij niet meer bij van het lachen toen hij mij weer zag. Want wat zei de kapper toen hij net binnen kwam? “Oh jij bent die man die met die blonde Westerse vrouw op de rotsen bij de kust zat gisteravond!” ;) Ja, hoezo?
O, ’t concert was prachtig! Zo zuiver, prachtige accenten en behalve de solisten heel professioneel. Heel stiekem zelf ook een beetje meegezongen natuurlijk aangezien het m’n allereerste oratoriumwerk was dat ik zong toen ‘k nogmaar 13 was; sweet memories!
De chirurg werd ondertussen opgeroepen voor een noodgeval en eenmaal uit de kerk raakte ik ook Debby kwijt in de drukte. Niet getreurd, met een hele groep jongeren zouden we gaan eten. Na eindeloos wachten buiten de kerk gingen we naar het restaurant waar het ook lang, lang wachten was. Een veel te dure sandwich was het resultaat en op de terugweg ook nog eens een zeer vermoeiende taxichauffeur. Ja, meneer, ik ben blond, ik ben lang, ik ben stevig, ik kom uit Nederland en ik spreek een klein beetje Arabisch… En ja, natuurlijk begrijp ik volledig dat u met me wilt trouwen en hoewel u, ja dat was een heel goed argument, Arabisch, Engels, Frans en Grieks spreekt is het antwoord toch: NEE. ;)
Pft... Slaap lekker!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
