Het pad naar de hemel

Hoewel ik aan het begin van m’n Libanonavontuur echt heerlijk sliep, lange nachten geen uitzondering waren en ik genoot van ontbijten op het balkon en overdag tijd had om te slenteren langs de boulevard is hier nu geen sprake meer van. Nee… al een week doe ik er uren en uren over om de slaap te vatten en lig ik maar te prakkiseren over m’n scriptie en hoe het nu toch allemaal met dit land moet. Oh, ik weet het best hoor, ik kán en moet helemaal niet de illusie hebben dat ik de problemen hier zo maar even in zes weken kan gaan vatten, laat staan een mooie oplossing kan formuleren aan het einde van m’n scriptie. Misschien moet ‘k m’n eindeloze streberigheid voor een perfecte scriptie loslaten, maar het is gewoon zo veel! Ik bedoel alle informatie die je leest, wat mensen je vertellen, punten van professoren onthouden, om nog maar niet te spreken van alles wat je meekrijgt in je werk en de indrukken op straat. En weet u wat het ook is. Soms houd ik m’n relaas met problemen en inzichten voor aan mevrouw die er weer vanuit haar inzicht en politieke achtergrond naar kijkt… ‘k Zal ophouden met m’n klaagzang en weer vlijtig doorgaan want het was me het dagje wel weer.

’t Was een roerig dagje. Afspraken, vergaderingen, nog een paar uur hard studeren en om drie uur een afspraak met een professor van de universiteit in een leuk café in Hamra, hoewel ik er niet eens rechtop kon staan. Opeens hoorde vragen om een fruitsalade in het Nederlands! Ha, dat was een verrassing. En de jongen bleek nog wel op AUB te studeren ook! Nou, dan zijn we in ieder geval met ons tweeën vertegenwoordigd als Nederlandse delegatie.

Vanuit Hamra moest ik een taxi pakken naar huis. ’t Is een ietwat rommelige wijk en veilig zolang je geen gekke dingen doet. De eerste twee taxi’s wilden me niet meenemen en omdat er een lege aan kwam rijden stapte ik snel in. Al direct voelde ik me niet gemakkelijk met meneer. Z’n oude bak was nog tot daar aan toe maar hij was zo agressief met rijden en direct begon ie over de prijs. 10.000 pond, dus een privérit. Nee ik zei 2x service dus 4.000 maximaal. Na een paar keer over en weer werd het 5.000; niet slecht maar wel teveel. Maar goed. Wij weer verder door de drukke straten, en na een paar honderd meter stapte er nog een meisje bij in. Ook tegen haar begon ie direct over de prijs. Ze zou iets later dan ik eruit moeten, dus vroeg ik in het Engels aan haar hoeveel zij behaalde. 4.000 was het antwoord. Nu ja, ietwat verbolgen was ik wel om het hele gedoe eromheen. Onderweg was het bizar druk. Zo zelfs dat ik het een kilometer voor mijn uitstapplaats zat was, meneer 4.500 pond gaf en uitstapte. Oef… nooit moeten doen. Woest werd meneer. Midden in de file op de grote weg begon hij eerst als een idioot te toeteren en ging toen ik al aan de overkant van de weg was op de middenberm staan schreeuwen. Snel zocht ik m’n heil bij de beveiligers van het bankgebouw aan de overkant en toen ik zeker wist dat hij de weg naar de stad insloeg en me dus niet zou volgen, vervolgde ook ik m’n weg. De schrik zit er wel weer een beetje in. Dan maar iets meer maar bij zo’n vent stap ik niet meer in of weer snel uit. :)

Mejuf van de nagelsalon was er helaas weer niet voor m’n afspraak dus ik kon snel naar huis. Mevrouw had vroeg gekookt waardoor ik me snel klaar kon maken voor de hike in het volle maanlicht. De taxi reed weer voor en bracht me in de avondzon naar het dorpje buiten de stad. Prachtig lagen de heuvels te glinsteren in de zon en er was ook al een wit maantje te zien; dat beloofde een prachtige tocht te worden. Dat m’n Arabisch nog verre van goed is bewees maar weer dat ik had verstaan dat het een lichte tocht zou worden in de zin van de klim. 2,5 uur was goed te doen dacht ik zo. Maar in de bus vertaalde de vriendelijke gids toch heel wat anders voor me. Ja, 2,5 uur maar het zou een bitterzware tocht worden! Oef… met weinig slaap beloofde dat nog wat.

En zo begonnen we met en groep van ongeveer 50 mensen de tocht onder aan de berg. Ondertussen was het helemaal donker en ja, de maan was prachtig! Stom dat ik natuurlijk weer een zaklantaren was vergeten te kopen maar omdat ik toch naast de gids mocht lopen was het geen groot probleem. En opnieuw, ja ik weet niet wat het is, zaten er weer fijne typetjes bij in de groep. Niet alleen meneer Michiel die me, hopeloos als hij is, eindeloos achteraan loopt en berichten stuurt, maar ook een beste man van rond de 300 pond. Allemensen, hoe zou hij het ooit moeten gaan halen nu ie al na de eerste beklimming hijgde als een stokpaard? Het eerste deel was al niet gemakkelijk. In het donker is het toch gissen waar je een voet moet neerzetten en met eindeloze ingehouwen traptreden van groot en klein, hoog en laag, was dit al geen makkie.

Precies om 9 uur passeerden we een prachtig kloostertje. ’t Kwam mooi uit want ’t was ook nog eens 4 mei vandaag en 8 uur Nederlandse tijd is dan altijd een soort heilig moment voor me. Immers het moment om diegenen te herdenken die hun leven hebben moeten geven voor de vrijheid van anderen, voor de miljoenen Joden die niet terugkeerden uit de kampen, maar ook niet te vergeten de negen Nederlandse militairen die omgekomen zijn tijdens de oorlog in Libanon. De stille kloosterkerk bood een moment van stilte en tot m’n verbazing baden er veel mensen mee? Pas veel later begreep ik dat deze tour voor veel mensen een soort bedevaart is naar het immens grote standbeeld van Maria boven aan de berg. Voor de zware tocht bereiden mensen zich al een jaar voor en mogen bij de kruizen onderweg even stoppen om te bidden. Oh dáárom heette de weg ‘The way to heaven’ en niet omdat ie steil is, of dat toch ook wel?

Onderweg kwamen we opeens een heel groot spandoek tegen van een meisje. Met een grote lach staarde ze naar de hemel. De gids vertelde het verschrikkelijke verhaal dat de beveiliger van haar appartement al een paar keer aan d'r had gevraagd om met hem te slapen. Toen ze keer op keer weigerde werd ie uitzinnig. Negen maanden geleden volgde hij haar toen ze alleen deze tocht liep, gewoon overdag. Onderweg heeft hij haar, op deze plaats dus, met een mes vermoord. ’t Was een schok voor het hele land juist ook omdat hij een Syriër was. Iets verder lag ze begraven in een enorme tombe die nu een heilige plek op zich is geworden.

En verder ging het weer. Ik hield me stoer en groot maar oh mensen wat was het een afzien want ja, de weg was zéker steil! 't Was voor mijn gevoel niet gewoon een bergje op lopen met af en toen een rotsblok. Nee, ’t was steil omhoog, klauterende over enorme blokken, dwars door de begroeiiing. De arme man moest zich met nog een paar oudere mensen afsplitsen van de groep en deed het rustig aan met een tweede gids. Wat had ik medelijden met ‘m! Och, nog toe!

Om half 12, ja mensen, kam ik samen met de gids als eerste boven op de berg aan. Trots en voldaan hadden we nog maar een klein stukje te gaan naar de enorm toeristische attractie van het beeld. Ja moeder Maria wás immens groot en met haar open armen leek ze te bidden voor de hele wereld aan haar voeten. Een prachtig uitzicht over heel de kust van Libanon met Beirut, Byblos, Tyrus en Sidon en achter ons de bergruggen met de kleine lichtjes hier en daar. Dichter bij de maan kun je op aarde denk niet komen. Vriendelijk met haar landschap helder zichtbaar bescheen ze het Arabische land.

In het kapelletje brandden de groepsleden wat kaarsen voor geliefden. Ik maar voor de vierde mei en in het basiliskje onder het beeld dacht ik aan het de eed van onafhankelijkheid voor Libanon, maar laat deze vandaag zijn voor heel de wereld:

In de naam van God zweren wij,
Moslims en Christenen,
Dat we verenigd zullen blijven,
Tot aan het einde der tijden,
Om zo ons Libanon te beschermen.

Op de terugweg stopten we nog voor mijn allereerste beroemde pannenkoek met Libanese kruiden die we bij een kampvuur nutigden. Volgens mij was het half drie voor we met een groepje de taxi naar huis konden pakken vanaf de standplaats van de bus.

Vanochtend werd ik wakker zo stijf als een plak maar met een heerlijk gevoel: ’t is Bevrijdingsdag!