Ieder z'n vak

’t Was gisteravond hoognodig om weer eens wat boodschappen te doen. Aangezien mevrouw waar ik in huis ben nog veel pijn in haar voet heeft na haar operatie moet ze eerst rusten en dan kunnen we pas gaan. 't Was al bij tienen voor we gingen. Hoewel ik verwachtte dat de grote supermarkt nu lekker rustig zou zijn was het omgekeerde het geval. En weet u wat het is; Libanezen zijn soms zo lomp en asociaal! 't Lijkt wel hoe duurder de auto’s, hoe hoger de hakken, hoe korter de jurkjes en hoe meer opgespoten de lipjes zijn, hoe meer rechten ze denken te hebben. Terwijl het dienstmeisje de kar duwt grist mevrouw het fruit uit de bakken, dat hierbij de appels op de grond onder de schappen aan de overkant rollen maakt niet uit, om de beste verse koriander te pakken worden alle bosjes door elkaar geslingerd om de onderste boven te halen, en stoot je tegen een rek met tandenborstels aan en valt de hele zaak op de grond? gewoon doorlopen en de meneer veger kan een grauw en een snauw krijgen. En wil je toch iets niet hebben? Nou, dan smijt je het gewoon ergens tussen neer… of het nu tandpasta in het vleesvak is of de kaas tussen het schoonmaakmiddel; de klant is koning. En maar klagen dat het zo’n rotzooitje is in de schappen… Misschien is het daarom juist zo dat de 'onderklasse' of de 'ondergeschoven nietsnutten' zo van Hollanders houden. Een lach of even vragen hoe het gaat, een gemoedelijk knikje of aan de kant gaan met je kar voor de vloerveger doet wonderen en wat maakt het ’t leven soms een stukje leuker.

Maar weet u waarom ik ook zo van de weeg-meneer houd? Echt verbazend. Als ik vraag om 200 gram walnoten, echt waar; met één beweging, één schep, hup in het zakje, op de weegschaal en het is precies 200 gram. In m’n Hollandse zuinigheid had ik de eerste keer natuurlijk al direct gezegd “nee, nee, dat is teveel” waarop hij alleen maar het zakje triomfantelijk op de weegschaal plofte. Nou, een keer kan toeval zijn toch? Maar nee hoor… hetzelfde met 100 gram cranberry’s en 300 gram dadels. Daarom; ieder z’n vak toch? ;)

Soms lach ik me ook een ongeluk hoor. Door de hoge schappen zien ze me natuurlijk niet aankomen en als ik dan opeens het hoekje om kom stuiven schrikken ze zich naar om de grote gedaante. Normaal komt iemand natuurlijk niet verder dan mijn borsthoogte; dus als men van de eerste schrik bekomen is en ik natuurlijk al lang voorbij ben zie je ze niet zelden drie of vier keer terug. Mevrouw moest zo lachen toen ze van de kassa vroegen of ik haar dochter was want de rij werd nu zo opvallend lang. ;) En weet u wat zo heerlijk is hier? Ze pakken niet alleen je boodschappen in aan het einde van de kassaband, ze brengen ze ook nog eens naar je auto en dat maar voor 1000 pond dus nog geen 50 eurocent. Gemak dient de mens toch?

Vandaag was het heel vroeg en druk. Lunchafspraken zijn altijd het leukste en leerzaam ook nog eens. Anna van begin dertig studeert net als ik ook nog, maar werkt daarbij ook voor de VN. Heerlijk veel overeenkomsten hebben we. Ze is zo leuk maar helaas al jong gescheiden en dus met haar dochtertje van 5 hier bij haar ouders in Libanon komen wonen. Hoewel ze Armeense is gingen we heel Amerikaans naar de Subway om samen een broodje te delen. Buiten in het zonnetje hadden we alles mee voor overleg en een beetje social talk. Al snel kwamen er twee kindertjes naast ons staan. Eigenlijk had ik nog geen bedelende kinderen gezien dus ik veronderstelde dat ze alleen voor de interesse naast ons kwamen staan. Maar nee hoor; als snel maakte het handje een kommetje. Anna had het al snel door en zei dat ik echt niets moest geven want dat er dan in mum van tijd een hele groep om je heen komt staan in deze buurt en ze je volgen. Ik weet het, niet doen… en toch… m’n hart doet pijn als ik de tranen zie komen in de donkere ogen als ik ze dan toch weg moet sturen. Niet veel later kwam de eigenaar van de Subway ook even naar de westerse dames kijken die hij te gast had. Als dank kregen we allebei een chocoladechip koekje. Veel te slecht voor de lijn natuurlijk en opnieuw realiseerde ik me dat ik als westerse vrouw alleen al daarom zomaar een koek kríjg, maar die kinderen misschien wel verplicht stad en land af moeten lopen om wat geld of iets eetbaars…

Tjsa mensen… lots of work to do om de wereld iets beter te maken. Maar weet u wat zo heerlijk is; de eerste baan heb ik al aangeboden gekregen. ‘k Weet niet of pap en mam dat nu zo fijn vooruitzicht vinden maar ik zeg het u allen; ‘k heb het hier best naar m’n zin!