Mount Lebanon

Keurig had ik me voorbereid gisteravond. Een paar plakken brood met kaas, appels, wat gedroogd fruit en natuurlijk veel water. Hoewel ik wel gereserveerd had via een telefoonnummer had ik geen idee waar ik moest zijn maar daar had de guide wel een oplossing voor: als de taxichauffeur hem zou bellen zou ie het uitleggen.

Om 7 uur reed de taxi voor en omdat ze in Libanon geen straatnamen kennen maar herkenningpunten in de wijk en dan bijvoorbeeld de derde rechts en de eerste links, had ik studio Farah als een bekend complex naast de mijne genoemd. Meneer stond natuurlijk al te toeteren in de voor de verandering muisstille buurt maar kalmeerde snel toen ik bij hem instapte. Na even bellen gaf de gids de plaats van bestemming maar we waren nog niet op de snelweg of ik besefte dat ik helemaal m’n hardloopschoenen niet aan m’n voeten had, maar gewoon m’n slippertjes. Haha! Oliedom natuurlijk en er zat niets anders op dan weer terug naar huis te gaan om ze op te halen. Nou, meneer deed het met plezier hoor en omdat ik uit Nederland kwam kreeg ik ook nog eens een appeltje van ‘m.

’t Was natuurlijk ook de eerste keer dat ik me goed en wel buiten het centrum van Beiroet begaf. Maar tsjonge jonge wat een getto’s daar. Hoe Homs er op dit moment uit moet zien moet verschrikkelijk zijn, maar hier zijn de mensen gewoon in de totaal kapotgeschoten huizen gaan wonen. Alles door elkaar en op elkaar gestapeld tegen de berghellingen met er tussen een grote rotzooi. Na 25 minuten kwamen we aan op de plaats van bestemming waar twee oude Duitse stadsbussen en een heel vriendelijke gids wachtten. De buschauffeur was zo vriendelijk om me een kopje verse koffie te geven wat op dat vroege tijdstip erg noodzakelijk was.

Nog een uurtje rijden met ondertussen stops hier en daar om nog wat mensen op te pikken, waaronder drie oudere vrouwen en twee jonge vrouwen die me aan de lijfwachten van Khadaffi deden denken. Allebei strak in het knalgroen gehesen met een opgevulde voorgevel van ieder minstens 3,5 kilo, lipjes getuit en uiteraard zo slank als mijn ringvinger. Na de controleposten van het leger stopten we bij een soort broodwinkel langs de kant van de weg voor ontbijt waar nog veel en veel meer bussen stonden met hetzelfde doel. De winkel liep óver van de voordringende mensen! Na een kwartier leek het mijn beurt pas maar ondertussen maakte ik kennis met de eerste groepsleden. Amerikanen, Canadezen, Libanezen… het was me weer een bont gezelschap maar nu met sportievelingen die al lang het hiken gewend waren. Desondanks was ik erg welkom om de groep te joinen vandaag.

Hoog in een bergdorpje bracht de bus ons langs adembenemende vergezichten en hartverzakkingswekkende kliffen bij de eerste stop: een prachtig klooster. Een klein nonnetje prevelde haar verhaal in onverstaanbaar Arabisch. Daarna zou de groep zich splitsen in een moeilijk en een iets gemakkelijker level. Eigenlijk was de groep te groot op deze Libanese vrije dag, en tot mijn verbazing gingen de oudjes ook met het moeilijke level mee. Dat dit niet slim gekozen was constateerde ik al tijdens de eerste afdaling door de vallei maar ja. Het ging verder de berg weer op, door een prachtig pijnboombos over een bergrug weer dalende de vallei in. De sliert van mensen werd langer en langer en hoewel ik voorop net achter de gids liep strompelden de arme dames een half uur achteraan. Oh ja, het was moeilijk, soms gevaarlijk maar vooral onbeschrijfelijk mooi om Libanon zo van een andere kant te bekijken! Ongerept en heel puur liggen de bergen er nog steeds zo bij als toen Paulus ze beklom en de Romeinen Libanon bezetten, toen Godfried van Bouillon er met zijn kruisvaarders over trok en toen de Ottomanen naar de macht grepen. De brede rivier kronkelend door de diepte met een enorm geraas ver te horen benadrukte de aanwezigheid van de diverse overheersers nog maar eens. Romeinse bruggen, watermolens, ruïnes en een heus irrigatiesysteem naar de landbouwgronden bij de stad. De rivier door was geen gemakkelijke opgave, laat staan het kronkelende pad langs de ingesleten te rotswand volgen. De arme dames huilden en de Khadaffi girls schreeuwden dat ze niet meer konden. Helpen was onmogelijk. Een moeras volgde; iedereen tot aan z’n enkels in de modder tussen de stekels en de overvloedige bloemen. Ja, dát was hiking!

Na 4,5 uur bereikten we, bijna een uur vroeger dan de laatste, een idyllisch plekje waar we konden eten en wat koffie konden bestellen. Ja ik zeg het u eerlijk, toen was er nog een laatste klim van een uurtje naar een klooster maar ik kón niet meer. M’n rug leek gebroken en m’n energie was net als die van de oudjes, op…

Nu, zo erg was het nu ook weer niet hoor. Met de bus konden we naar het klooster toe waar de stamvader van de Maronieten zijn variant van het Christendom begonnen is. Door de moorden op de Christenen halverwege de 19e eeuw was het klooster totaal verwoest en alle bezittingen waren meegenomen. Pas nu net is het klooster met de kerk herbouwd en is ook - ja, dat is het belangrijkste - het hoofd van de Maron weer terug.

Op de terugweg stopten we nog bij een restaurant voor een hoognodig ijsje. De zon was niet zo scherp geweest maar de hitte was er desondanks wel. Op aandringen van de gids moest en zou ik de Libanese limonade proeven. Nou daar ging ik dan; heel veel ijs met heel, heel veel suiker en ook nog eens heel zuur. Of dat voor herhaling vatbaar is weet ik niet, maar de tocht in ieder geval wel. En… als het goed is vrijdagavond al. Bij volle maan een berg langs de kust beklimmen en in de dorpjes verwelkomd worden met het traditionele feest lijkt me ook best de moeite waard!