Weekend in Beirut met een mooi vooruitzicht
Door: esthergrisnich
Blijf op de hoogte en volg Esther
30 April 2012 | Libanon, Beiroet
U zult niet geloven dat ik na twee weken zulke keurige france-manicured nails heb gekregen en nog wel helemaal echt. Met duizend keer excuus was de mejuf van de nailsalon nu allerhartelijkst. Voor de gelegenheid zaten ook zuslief, (net zo stevig als zij en mij samen) een be-botoxt nichtje en een klein mannetje, het moet de vader geweest zijn, op het bankje om m’n behandeling te bestuderen.
De rest van de dag was studeren en schrijven wat echt geen straf was hoor want de voortgang zit er lekker in. Mevrouw had ’s avonds vriendinnen op bezoek die ik zoveel mogelijk bediende. Een oudere vrouw was zelf ook nog aan het studeren voor antropoloog en schreef ook aan haar thesis. Het was niet alleen heerlijk om ook even een medestander te hebben in het schrijven waar geen eind aan lijkt te komen, maar ook omdat ze het had over de oorzaak van geweld tussen de bevolkingsgroepen in Libanon en de rol van de politiek hierin. Al snel vonden we raakvlakken en hoe geweldig was het om m’n hypothesen aan haar voor te leggen en bevestigd te zien worden uit haar eigen studie!
Ik denk dat het niet voor drie uur ’s nachts was voordat de madammes het appartement verlieten, ik sliep dus niet veel later door hun Libanese stemverheffingen en een hinderlijk tikkende boiler.
Zondagochtend zouden mevrouw en ik ontbijten langs de kust. Het was heerlijk om zo voor kerktijd een uurtje langs het water te zitten met wat brood en koffie. Om 11 uur bracht mevrouw me naar de kerk. Het was een bijzondere dienst waar een Palestijnse vrouw vertelde hoe ze als klein meisje haar geboortegrond en eigendommen had moeten verlaten en naar Jordanië moest verhuizen met de belofte dat het tijdelijk zou zijn. Eenmaal daar is de belofte op terugkomst natuurlijk nooit meer ingewilligd en na een studie in Amerika ging ze met haar gezin in Libanon wonen. Ze sloten zich als Christenen aan bij de internationale kerk. Tot een paar jaar terug leek haar leven verder voorspoedig te gaan totdat bleek dat ze op drie plaatsen kanker had. In Boston liet ze zich behandelen door nota bene een Joodse arts waarmee ze een goede band opbouwde. Het gaat redelijk met haar en vandaag liet ze zich uit dankbaarheid dopen. Opnieuw hoorde ik de andere kant van het verhaal over hét conflict; deze keer vanuit een Palestijns-Christelijke versie.
Na de kerk was ik uitgenodigd voor lunch bij de pastor of predikant van de kerk. Een heerlijk appartement; niet chique maar wel groot en heel gezellig ingericht met allemaal meubels met een verhaal. Het bleek dat ze me niet voor niets uitgenodigd hadden want er was nog iemand waaraan ze me wilde voorstellen, ook uit de kerk: de HR directeur van de Verenigde Naties in Libanon. Tjonge wat had ik daar weer mazzel mee! Natuurlijk vertelde ik niet direct dat ik na heel wat moeite al een plaats bij de VN had wat ze kende me helemaal niet, maar ik vertelde wel m’n verhaal over m’n scriptieonderwerp. Ook zij vertelde haar verhaal. Geboren op de Caraïben, als dertienjarige geluk gaan zoeken als werkster in Engeland en met al haar spaargeld gestudeerd, een baan op de typkamer van een ministerie, verder geleerd en zo op haar 20e al bij de UN terechtgekomen als eerste zwarte secretaresse. Ondertussen is ze 54 maar ziet er nog uit als 35 en opgeklommen tot hoofd van HR op het hoofdkantoor van de VN in Libanon. Wat een inspirerende vrouw! We hadden een heerlijke lunch en ik zong opnieuw als bedankje maar nu uit de Messiah die we vorige week in de kerk zongen. *Bloos*, meneer de pastor vond het prachtig en zou heel, heel graag willen dat ik volgende week in het kerkje zing…. Mmm daar ging ik… vele excuses maakten allemaal niet uit dus ik ben bang dat ik er aan vast zit. Maar eigenlijk: I’d love to!
Na de lunch praten we nog even na maar mevrouw de directeur zou me ook graag bij haar thuis ontvangen voor thee. Nou, dit was m’n kans, nietwaar? Thuis in haar appartement vertelde ik dat mijn verhaal nog niet helemaal af was want buiten dat ik op de AUB studeer doe ik ook een stage op het VN kantoor. Verbaasd maar ook wat verbolgen om de lange tijd dat ik had moeten wachten op een antwoord en dat ik niet aangenomen was maar later toch mocht komen belde ze direct de verantwoordelijk collega. Haha, nu gaf het niets meer hoor, maar voor volgend jaar houd ik mee aanbevolen. Heerlijk, heerlijk mensen en als troost heb ik wel een bezoek aan een vluchtelingenkamp en at least vijf interviews met afdelingsdirecteuren in the pocket. Kijk… alles wordt bestuurd geloof ik dan.
Samen liepen we nog even een stukje op terug naar mijn appartement. Veel bekijks hadden we zeker. Zij als prachtige pikzwarte vrouw met een veel te grote blonde Hollandse. Nee, ze kon niet m’n dienstmeisje zijn, maar hoe het dan wel zat kon men op straat blijkbaar niet bevatten.
Thuis kookten mevrouw en ik voor de verandering samen. Ik schrijf nu alvast het eerste deel van m’n blog maar ga zeker ook vroeg slapen voor een lange werkdag morgen.
Maandagochtend: Beiroet ontwaakte voor de tweede achtereenvolgende dag onder een dik wolkendek. Of was het gewoon dikke smog van alle luchtvervuiling in de stad? Eerder schreef ik dat het hier heel bijzonder ruikt, en persoonlijk vind ik ‘t ook wel lekker. Maar hoe die geur zich dan kan ontwikkelen is me een raadsel in de mix van autogassen, de heerlijkste kookwalmen uit keukens hier en daar óf zijn het de seringen die overal in bloei staan?
Vanochtend was het vroeg op na een kort nachtje. En dat Libanon af en toe een heerlijk land is kan in kleine dingen zitten, zo ook dat de pedicuremevrouw al om zeven uur thuis kwam voor een behandeling. ’t Was een kleine maar tonnetjeronde oude Turkse vrouw met Allah’s oog tot diep in haar boezem hangend. Wat een lief mens! Ze sprak geen woord Engels dus met al m’n vocabulaire in Arabisch sprokkelde ik een gesprekje samen. Ah zo de dag beginnen kan alleen maar genieten zijn!
Op weg naar een lunchafspraak natuurlijk weer een taxi. Al weer een eind opgelopen vond ik het welletjes dus toen er een oude bak stopte, al had ie geen ‘taxi’ bord op het dak, vond ik het al lang best. De auto leek door te zakken toen ik instapte maar al kreunend kwam ie toch op gang. Of ie remmen had betwijfelde ik want het was meer zeilen overal tussendoor. In de tunnel onder het centrum brandde voor de verandering geen licht. Om de plotselinge file te ontwijken zoefde meneer er gewoon langs en voegde op het allerlaatste moment in. En toen stonden we vast. Een kwartier leek een uur te duren en ik kon door alle vier de open ramen die niet dicht konden haast geen adem meer halen door de uitlaatgassen van de oude vrachtwagen die naast me stond te stomen samen met de honderd andere oude bakken of juist nieuwste Rangerovers. Ondertussen knerpte door de oude luidspeakers http://www.youtube.com/watch?v=l1AiypRfTfc&feature=related. U begrijpt dat ik een schaterlach ondanks alles toch niet kon onderdrukken. Voor ik aangekomen was duurde het nog minstens een half uur voor het verkeer in de nauwe straatjes van Hamra een uitweg vond. Eigenlijk had ik medelijden met meneer in z’n oude kar. Immers… hij had me toch maar mooi ‘veilig’ weggebracht! Nu ja, een extraatje voor z’n gezin kan dan geen kwaad toch?
M’n vergadering ging goed en later op de universiteit was het heerlijk op het departement for Political Science. Alle professoren lijken ondertussen op de hoogte van m’n komst en de reden van bezoek. Iedereen wil me dolgraag helpen en ook hun eigen onderzoeken worden erbij gehaald om alle aspecten te omvatten. Het schrijven wordt zo af en toe wel een beproeving. Zoveel aspecten moeten samen worden gevlochten tot een chronologisch geheel in plaats van dat m’n aantekeningen als een groot boekwerk zouden volstaan.
Mensen ‘k heb nog zoveel te vertellen maar deze blogpost gaat dan echt te lang worden. ‘k Hoop dat jullie een heerlijke Koninginnedag hebben gehad en nu of morgenochtend nog brak van alle feestvreugde van alles nagenieten. Natuurlijk was ik vandaag ook heel stiekem liever in Nederland geweest om mee te genieten maar zal ik eens wat vertellen… tomorrow miss Es goes hiking! Ja, want eigenlijk ben ik van de airport naar Beiroet gereden maar verder nog nergens geweest. Morgen is het 1 mei en het zal net zo’n happening worden als in Frankrijk en Duitsland op de dag van de Arbeid. Heel verstandig doen wij daar als Hollanders niet aan mee maar ík ga er zeker van genieten. Alleen… wat zal ik dit keer Chad dubbel missen!
De rest van de dag was studeren en schrijven wat echt geen straf was hoor want de voortgang zit er lekker in. Mevrouw had ’s avonds vriendinnen op bezoek die ik zoveel mogelijk bediende. Een oudere vrouw was zelf ook nog aan het studeren voor antropoloog en schreef ook aan haar thesis. Het was niet alleen heerlijk om ook even een medestander te hebben in het schrijven waar geen eind aan lijkt te komen, maar ook omdat ze het had over de oorzaak van geweld tussen de bevolkingsgroepen in Libanon en de rol van de politiek hierin. Al snel vonden we raakvlakken en hoe geweldig was het om m’n hypothesen aan haar voor te leggen en bevestigd te zien worden uit haar eigen studie!
Ik denk dat het niet voor drie uur ’s nachts was voordat de madammes het appartement verlieten, ik sliep dus niet veel later door hun Libanese stemverheffingen en een hinderlijk tikkende boiler.
Zondagochtend zouden mevrouw en ik ontbijten langs de kust. Het was heerlijk om zo voor kerktijd een uurtje langs het water te zitten met wat brood en koffie. Om 11 uur bracht mevrouw me naar de kerk. Het was een bijzondere dienst waar een Palestijnse vrouw vertelde hoe ze als klein meisje haar geboortegrond en eigendommen had moeten verlaten en naar Jordanië moest verhuizen met de belofte dat het tijdelijk zou zijn. Eenmaal daar is de belofte op terugkomst natuurlijk nooit meer ingewilligd en na een studie in Amerika ging ze met haar gezin in Libanon wonen. Ze sloten zich als Christenen aan bij de internationale kerk. Tot een paar jaar terug leek haar leven verder voorspoedig te gaan totdat bleek dat ze op drie plaatsen kanker had. In Boston liet ze zich behandelen door nota bene een Joodse arts waarmee ze een goede band opbouwde. Het gaat redelijk met haar en vandaag liet ze zich uit dankbaarheid dopen. Opnieuw hoorde ik de andere kant van het verhaal over hét conflict; deze keer vanuit een Palestijns-Christelijke versie.
Na de kerk was ik uitgenodigd voor lunch bij de pastor of predikant van de kerk. Een heerlijk appartement; niet chique maar wel groot en heel gezellig ingericht met allemaal meubels met een verhaal. Het bleek dat ze me niet voor niets uitgenodigd hadden want er was nog iemand waaraan ze me wilde voorstellen, ook uit de kerk: de HR directeur van de Verenigde Naties in Libanon. Tjonge wat had ik daar weer mazzel mee! Natuurlijk vertelde ik niet direct dat ik na heel wat moeite al een plaats bij de VN had wat ze kende me helemaal niet, maar ik vertelde wel m’n verhaal over m’n scriptieonderwerp. Ook zij vertelde haar verhaal. Geboren op de Caraïben, als dertienjarige geluk gaan zoeken als werkster in Engeland en met al haar spaargeld gestudeerd, een baan op de typkamer van een ministerie, verder geleerd en zo op haar 20e al bij de UN terechtgekomen als eerste zwarte secretaresse. Ondertussen is ze 54 maar ziet er nog uit als 35 en opgeklommen tot hoofd van HR op het hoofdkantoor van de VN in Libanon. Wat een inspirerende vrouw! We hadden een heerlijke lunch en ik zong opnieuw als bedankje maar nu uit de Messiah die we vorige week in de kerk zongen. *Bloos*, meneer de pastor vond het prachtig en zou heel, heel graag willen dat ik volgende week in het kerkje zing…. Mmm daar ging ik… vele excuses maakten allemaal niet uit dus ik ben bang dat ik er aan vast zit. Maar eigenlijk: I’d love to!
Na de lunch praten we nog even na maar mevrouw de directeur zou me ook graag bij haar thuis ontvangen voor thee. Nou, dit was m’n kans, nietwaar? Thuis in haar appartement vertelde ik dat mijn verhaal nog niet helemaal af was want buiten dat ik op de AUB studeer doe ik ook een stage op het VN kantoor. Verbaasd maar ook wat verbolgen om de lange tijd dat ik had moeten wachten op een antwoord en dat ik niet aangenomen was maar later toch mocht komen belde ze direct de verantwoordelijk collega. Haha, nu gaf het niets meer hoor, maar voor volgend jaar houd ik mee aanbevolen. Heerlijk, heerlijk mensen en als troost heb ik wel een bezoek aan een vluchtelingenkamp en at least vijf interviews met afdelingsdirecteuren in the pocket. Kijk… alles wordt bestuurd geloof ik dan.
Samen liepen we nog even een stukje op terug naar mijn appartement. Veel bekijks hadden we zeker. Zij als prachtige pikzwarte vrouw met een veel te grote blonde Hollandse. Nee, ze kon niet m’n dienstmeisje zijn, maar hoe het dan wel zat kon men op straat blijkbaar niet bevatten.
Thuis kookten mevrouw en ik voor de verandering samen. Ik schrijf nu alvast het eerste deel van m’n blog maar ga zeker ook vroeg slapen voor een lange werkdag morgen.
Maandagochtend: Beiroet ontwaakte voor de tweede achtereenvolgende dag onder een dik wolkendek. Of was het gewoon dikke smog van alle luchtvervuiling in de stad? Eerder schreef ik dat het hier heel bijzonder ruikt, en persoonlijk vind ik ‘t ook wel lekker. Maar hoe die geur zich dan kan ontwikkelen is me een raadsel in de mix van autogassen, de heerlijkste kookwalmen uit keukens hier en daar óf zijn het de seringen die overal in bloei staan?
Vanochtend was het vroeg op na een kort nachtje. En dat Libanon af en toe een heerlijk land is kan in kleine dingen zitten, zo ook dat de pedicuremevrouw al om zeven uur thuis kwam voor een behandeling. ’t Was een kleine maar tonnetjeronde oude Turkse vrouw met Allah’s oog tot diep in haar boezem hangend. Wat een lief mens! Ze sprak geen woord Engels dus met al m’n vocabulaire in Arabisch sprokkelde ik een gesprekje samen. Ah zo de dag beginnen kan alleen maar genieten zijn!
Op weg naar een lunchafspraak natuurlijk weer een taxi. Al weer een eind opgelopen vond ik het welletjes dus toen er een oude bak stopte, al had ie geen ‘taxi’ bord op het dak, vond ik het al lang best. De auto leek door te zakken toen ik instapte maar al kreunend kwam ie toch op gang. Of ie remmen had betwijfelde ik want het was meer zeilen overal tussendoor. In de tunnel onder het centrum brandde voor de verandering geen licht. Om de plotselinge file te ontwijken zoefde meneer er gewoon langs en voegde op het allerlaatste moment in. En toen stonden we vast. Een kwartier leek een uur te duren en ik kon door alle vier de open ramen die niet dicht konden haast geen adem meer halen door de uitlaatgassen van de oude vrachtwagen die naast me stond te stomen samen met de honderd andere oude bakken of juist nieuwste Rangerovers. Ondertussen knerpte door de oude luidspeakers http://www.youtube.com/watch?v=l1AiypRfTfc&feature=related. U begrijpt dat ik een schaterlach ondanks alles toch niet kon onderdrukken. Voor ik aangekomen was duurde het nog minstens een half uur voor het verkeer in de nauwe straatjes van Hamra een uitweg vond. Eigenlijk had ik medelijden met meneer in z’n oude kar. Immers… hij had me toch maar mooi ‘veilig’ weggebracht! Nu ja, een extraatje voor z’n gezin kan dan geen kwaad toch?
M’n vergadering ging goed en later op de universiteit was het heerlijk op het departement for Political Science. Alle professoren lijken ondertussen op de hoogte van m’n komst en de reden van bezoek. Iedereen wil me dolgraag helpen en ook hun eigen onderzoeken worden erbij gehaald om alle aspecten te omvatten. Het schrijven wordt zo af en toe wel een beproeving. Zoveel aspecten moeten samen worden gevlochten tot een chronologisch geheel in plaats van dat m’n aantekeningen als een groot boekwerk zouden volstaan.
Mensen ‘k heb nog zoveel te vertellen maar deze blogpost gaat dan echt te lang worden. ‘k Hoop dat jullie een heerlijke Koninginnedag hebben gehad en nu of morgenochtend nog brak van alle feestvreugde van alles nagenieten. Natuurlijk was ik vandaag ook heel stiekem liever in Nederland geweest om mee te genieten maar zal ik eens wat vertellen… tomorrow miss Es goes hiking! Ja, want eigenlijk ben ik van de airport naar Beiroet gereden maar verder nog nergens geweest. Morgen is het 1 mei en het zal net zo’n happening worden als in Frankrijk en Duitsland op de dag van de Arbeid. Heel verstandig doen wij daar als Hollanders niet aan mee maar ík ga er zeker van genieten. Alleen… wat zal ik dit keer Chad dubbel missen!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
