Net als een Libanese vrouw

Ik wil niet de illusie wekken te weten hoe de Libanese vrouw in elkaar zit, maar ik een ding weet ik wel; het allerbelangrijkste is haar schoonheid. In het boek wat ik las over de Libanese cultuur was ik natuurlijk al enigszins voorbereid over de bijzonder doorgeschoten idealen en de reden waarom men er zo uit wil zien maar dat het er in het echt ook zo zou zijn had ik me nooit kunnen inbeelden.

Gister had ik het er al even over gehad met het artsenechtpaar. Indirect en diplomatiek had ik voorzichtig hun mening gepolst over de Libanese dames aangezien hij er toch ook voor had gekozen om een puur naturelle Engelse te trouwen… Snel had ie me door… ‘oh je doelt onder andere op m’n tantes?’. En inderdaad, daar had ik het over ja. ;) Na een halfuurtje met beide dames te hebben gesproken wist ik geen woord meer van waar we het over gehad hadden maar kon ik hun ‘vlekkeloze’ gezichtjes zo uittekenen door mijn geïntrigeerde observatie. Super slank maar klein, de een 65 en de ander rond de 70, geen rimpel in het gezicht, spreken doen ze als zoeloes door volgespoten lippen, wenkbrauwen zijn niet meer te fronsen als ze het ergens niet mee eens zijn, de neuzen zijn zo perfect alsof ze er opgeplakt zijn maar een groot neusgat verklapt alles. En beide dames lopen, of strompelen eigenlijk, op hakken van minstens 12 centimeter.

Nu vergeet ik eigenlijk nog de nagels die een lengte van minstens 3 centimeter hebben, uiteraard van uitgehard rood plastic. En om eerlijk te zijn, ik stak de mijne iedere keer maar onder tafel omdat ze, misschien wel door een klein beetje stress, geen prachtige French manicure meer hadden en eigenlijk ook zelden hebben. Toen ik vanmorgen m’n straat uitliep om naar het stadscentrum te gaan dacht ik opeens een helder moment te krijgen: ook ik zou naar de manicuursalon gaan voor een lakje op m’n nagels.

Welnu. Allerhartelijkst werd ik verwelkomd door een meisje, net zo oud als ikzelf schat ik en ongetwijfeld net zo stevig als ik ben maar dan met een broek en een vestje maat S waardoor vetrollen overvloedig boven de band uitstaken om maar niet te spreken van haar boebies die tussen het vestje zaten gebonden, haar uitgedroogde platinablonde haar en getatoeëerde wenkbrauwen die 45 graden naar boven wezen. Ik vertelde kort mijn wens waarna ik mocht gaan zitten. Al snel toverde ze de doos naar boven waar de 3 centimeter lange nagels van de Libanese vrouwen oorspronkelijk vandaan komen. Overtuigend legde ze me uit dat dit echt het beste zou zijn voor me en begon ijverig met het belijmen van m’n rechterduim. Enigszins verbluft door zulk een voortvarendheid sprak ik mezelf toe dat ik niet moest zeuren want dat immers alle Libanese vrouwen hiermee kunnen werken maar vroeg wel aan d’r of ze de lengte wat zou kunnen inkorten. Op haar beurt verbaasd vroeg ze hoe kort het dan mocht zijn waarop ik aanwees. Kort ja, héél kort. De nagel was inmiddels geplaatst en een minuut goed platgedrukt om naar zo het voelde nooit meer los te komen. Opeens kreeg ik het Spaans benauwd. Immers, was dit nu juist niet het begin van het einde van de Libanese vrouw? Ik ben toch gewoon, gewoon en wil daar eigenlijk ook maar niets aan veranderen behalve dan misschien 10 kilo minder en m'n wipneus? Rood van schaamte en stamelend hoe ik dat nu weer uit moest leggen aan madame die er echt van overtuigd was dat ze me tien keer mooier de deur uit zou laten gaan vertelde ik m’n gevoel dat ik toch echt een rare Nederlandse was die dit maar niets vond… Haar geruststelling dat het echt mooi zou worden kon niet meer baten. De nagel moest en zou er af.

Maar nagels waren niet het enige wat er aan kon worden verbeterd. M'n wenkbrauwen waren 'echt' en ze viel zowat van d'r stoel toen ze na de suggestie dat m'n haar echt ook wel wat blonder kon ik vertelde dat m'n haar echt nog nooit een kleurtje had gekregen!

Nou gelukkig, ’t deed even pijn maar hij is er weer af en in plaats van 3 centimeter rode lange vingers heb ik een keurig naturel lakje gekregen waarna ze eerlijk moest toegeven dat dit eigenlijk ook wel mooi is. Voor de finishing touch werd nog wel even het zwarte kohl lijntje boven m'n ogen bijgetekend want dat was dan toch het minste wat ze nog kon doen ;) (Mam… wees niet bezorgd het koste me ongerekend maar 5 euro.)

Trots vervolgde ik m’n weg naar het stadscentrum met uiteraard weer allerlei belevenissen en bezienswaardigheden. Thuis voelde ik me voor het eerst toch een beetje eenzaam met alle politieke gebeurtenissen in m’n eigen vaderland. Tsjonge jonge, ja, als een conservatieve liberaal doet mijn politieke hart echt pijn! En hoewel via de sociale media iedereen me op de hoogte brengt zou ik geloof ik nog het liefst op m’n werk zijn om de politieke analyses te kunnen bespreken. Een kleine schaamte voel ik wel. Immers; moet ik nu onderzoeken waarom er hier geen basis is voor een stabiele regering waardoor doelen niet kunnen worden bewerkstelligd??? ;)

Goed weekend!