Most welcome... in een Khadaffi paleis

Eigenlijk is het heerlijk, nietwaar, om zodra je de hoek van de straat om bent te horen hoe mooi je wel niet bent. En dat niet één keer per dag, nee gerust een keer of 20.:) Gelukkig weet heel de buurt al dat er een bijzonder grote Hollandse hier is komen wonen dus ik hoef me al niet meer helemaal voor te stellen als er opnieuw iemand een gebouw komt uitgesneld om kennis te maken. Ach, ’t is alleen maar vriendelijkheid hoor en terug in Nederland weer lekker gewoon!

Een ander gevoel had ik bij een grote groep jongens en mannen die bij een ingestort en beschoten gebouw rondhangen in de buurt van het grote viaduct. Vaak pak ik na het viaduct pas een taxi en dus kom ik iedere dag weer langs dezelfde groep rond het zelfde tijdstip. Ik dacht dat het Palestijnen moesten zijn die hier niet of nauwelijks mogen werken en van armoede in de verlaten gebouwen zijn komen wonen. Ik voelde me niet heel lekker bij hun smoezen en staren als ik voorbij liep. Een enkele keer ontweek ik ze bewust, maar ook dat leek me toch geen goed plan. Immers, ze hebben me geen kwaad gedaan en het ís natuurlijk ook gek als er iedere dag zo’n blonde reus voorbij komt. En welja, zie je nu wel… van beide kanten is van verlegenheid geen sprake meer na mijn groet en vraag hoe het gaat. Het ijs lijkt gebroken en van veraf beginnen ze al te zwaaien. Ach, best een zwaar leven moet je hebben als je nergens welkom bent om te wonen en zelfs al wíl je werken je niet mag. Morgen neem ik Zeeuwse babbelaars en Haagse hopjes voor ze mee, kijken of ze de zoete bonkjes kunnen waarderen. ;)

Eigenlijk maken de taxi's me 's ochtends meer zenuwachtig. Na het viaduct bleef er eerst een weer een paar honderd meter zachtjes naast me rijden en toen ik in een betrouwbare stapte, (hij had een rozenkrans om z’n spiegel dus dat moest snor zitten dacht ik), was het wéér ruzie voor de ingangspoort van de universiteit. Van het doktersechtpaar had ik geleerd dat er een verschil zit tussen de kleur van de nummerborden, het plaatje op het dak én wat hij zegt als je instapt. ‘Taxi’ bijvoorbeeld betekent dat het een privéservice is waar dus niemand anders bij in mag stappen en kost je 10.000 dollar. Maar als je zegt ‘sèrvice’ met een korte klemtoon dan is het voor een kort ritje en maar 2.000 dollar. Maar met een lange klemtoon is het wel kort, maar privé én duurder. Nu ja, snapt u het nog? Ik had dus onthouden dat als ze ‘taxi’ zeggen het me veel kost en je naar ‘service’ moet vragen. Nerveus vroeg ik dat dus eerst en prompt wilde niemand, maar dan ook niemand me meenemen, met als gevolg dat ik de 5,5 km van de universiteit naar de andere kant van Beiroet heb gelopen. ’t Was geen straf hoor en beter bergaf dan bergop, maar eigenlijk ben ik daar nu wel klaar mee.

’t Gaf me wel de gelegenheid om Beiroet weer eens verder te ontdekken. En echt, ik kan niet anders zeggen dan: I’m falling in love. Op wat voor manier ze het dan ook doen, (het zal echt niet corruptievrij gaan maar afijn), na de burgeroorlog tot 1990 en de zware aanslagen en burgeropstanden daarna is de stad zo heel prachtig uit de grond gestampt! Echt overal waar je kijkt rijzen de mooiste complexen uit de grond omhoog in oude bouwstijl en zelfs het beroemde modewerk Versace moet er aan te pas komen om een bouwwerk te stylen. Bizar! Ik zeg; come and see…

Tegen 7 uur was ‘k net thuis of er werd gebeld door het artsenechtpaar dat ze me kwamen halen voor het diner bij een zus. Haren gekruld, the one and only black dress en een rode Pashmina waren goed genoeg dacht ik en inderdaad; het was niets te overdressed. Gister schreef ik zonder overdrijven hoe mooi het appartement was maar hier ging een waar Khadaffi paleis voor me open. Ik kan het niet beschrijven hoe mooi! Twee kleine kindertjes huppelend over de mooiste Perzische tapijten en hangend in driedubbeldikke gordijnen en het mooiste kristal van de mahoniehouten tafels uitdelend alsof het Tupperware bekers waren. De hele familie had wat bereid: enorme schalen met vlees, rijstsoorten, salades en hartige taarten werden opgediend. Wat een gastvrijheid! Als dank zong ik het Ombra mai fu uit het Largo van Handel wat natuurlijk erg op prijs gesteld werd. Nou ik weet het niet, maar volgens mij denken ze dat ik morgen weer kom eten bij nog weer een andere zus… En o ja, eten weggooien doen ze hier gelukkig niet met als gevolg dat ik een tas vol met plastic zakjes mee heb gekregen. Alles kan in de vriezer dus koken hoeven we voorlopig niet meer.

Na het eten nog een goede Arabische koffie met… een stevig, heel stevig debat over de situatie in Syrië. Ik kan u niet alles vertellen maar het was zeer boeiend om ook vanaf de andere kant opinies te horen. En dat ook Arabische broers het niet in alles met elkaar eens zijn bleek wel. Maar dat is soms ook maar gezond heh?

Morgen, zaterdag, is de universiteit ook gewoon open en ik geloof dat ik maar vlijtig doorga, al was het maar zodat ik in de loop van volgende week, als het theoretisch kader van m’n scriptie bijna af is bij de VN kan beginnen! That’s the goal!

Bye!!