Gastvrij Libanon

Daar stond ik dan vanochtend m’n allereerste zelfgemaakte Arabische koffie te maken. Ja meneer Zaki, (Arabische leraar) eenmaal Arabische koffie… altijd Arabische koffie ;). Water in het kleine steelpannetje, bijna laten koken, een paar flinke scheppen koffie in het water, (hoewel ik geen idee heb hoeveel het er nu behoren te zijn) en blijven lepelen totdat de koffie net als melk omhoog begint te komen. Maar wat trots was ‘k op m’n zelfgemaakte koffie!

Shumi mis ik erg al was het maar om m’n haar te föhnen en te vlechten, me uit te zwaaien vanaf het balkon en gewoon omdat ze zo lief voor me was. Het weer was vandaag een stuk koeler met flinke wolkenvelden maar gelukkig was er ook veel ruimte voor een heerlijke lentezon.

Om 12 uur zou ik een afspraak hebben met het Nederlands instituut in Beiroet dus besloot vroeg naar de universiteit te gaan om alvast voor te werken. M’n lievelingsplekje onder de grote cederboom met uitzicht over zee was gelukkig nog vrij. Van studeren kwam het eerste half uur niets terecht, dromend over de prachtige zee die met alle kleuren blauw en groen haar laatste woeste golven nog tegen de rotskust wierp, door de harde wind van vannacht. Grote schuimende koppen schuin op de kust alsof er iedere keer orka’s opdoken. Ondertussen kwam er een aardig Frans meisje naast me zitten. We wisselden telefoonnummers uit om snel een keer af te spreken.

Aan het einde van de Blissstreet had ik om 12 uur een afspraak met de vicevoorzitter van het Nederlands Instituut. ‘k Was iets te laat maar volgens mij geeft dat niet als je in Libanon bent; alles gaat over om en nabij. Wat een leuke enthousiaste mensen daar! Door de bijeenkomsten die ze onlangs hadden verzorgd over de Arabische lente, of de ‘Arab uprising’ zoals ze dat hier noemen, kreeg ik wat adressen mee van professoren, journalisten en vooraanstaande denkers die me ook zouden kunnen helpen bij m’n onderzoek. Voor de rest ging het natuurlijk over de over- enthousiaste mannen en niet te vergeten taxichauffeurs, hoewel het daar vandaag wonderlijk wel mee ging. :)

Na een uurtje liep ik weer terug naar de universiteit maar ik was de hoek nog niet om of een oude meneer met grote snor groette me: ‘goedendag’! Nou ja, een Arabier in het Nederlands! Ik lachte maar liep weer door. Maar meneer kwam me achterna en vertelde hoe hij me al een uur geleden voorbij had zien gaan en bij het Nederlands instituut naar binnen had zien lopen, dus ja, ik móest Nederlandse zijn, én of ik koffie wilde. Verbaasd over z’n oplettendheid, of was het misschien ook wel een soort detective-actie, wuifde ik hem weg. Maar toen meneer aardig door ging met vragen en vertellen dat hij in 1986 in Den Haag was geweest kon ik de koffie niet meer weigeren. Binnen een paar tellen zat ik op een van de wachtstoelen langs de achterwand van het herenkapsalon. Arabische mannen met witte baarden vol scheerschuim in de stoelen via de spiegelwanden overal rondom naar me kijkend en me al het goede van Allah wensend. Haha meneer was zeer vereerd en zijn koffie was heerlijk! Hem stellig belovend nog eens langs te komen vertrok ik weer met, ik kon het niet laten: een grote glimlach op m’n gezicht.

Na een paar uur studeren had ik om 5 uur weer een afspraak, ditmaal met Debby, de Engelse arts naast wie ik in de kerk zat. Om iets voor 5 was ik nog even naar de bakker op de hoek gelopen om wat chocola en koekjes voor d’r te kopen. Meneer vond het maar schraal en volgens mij ook heel Hollands om geen hele kilo handgemaakte chocola te geven! ;) Maar als dank kreeg ‘k er toch nog 3 extra toegestopt als ik beloofde terug te komen.

Debby was weer de vriendelijkheid zelve. Ze is prachtig: statig en beheerst maar toch naturel en spontaan. We gingen naar haar appartement voor koffie vlak bij de universiteit en het ziekenhuis waar haar Libanese man werkt. De ingang van het appartement leek veel op de mijne, maar wat achter de simpel ogende deur verscheen was een droom. Alles van wit marmer, de prachtigste tapijten op de vloeren, hoge plafonds met ornamenten, halfronde balkons aan alle kanten, diner-, tv-, lees- en visitekamer apart, om nog maar niet te spreken van de haast koninklijke slaapkamers. Samen dronken we Engelse thee met beroerd veel melk, maar dat deed er niet toe.

Om 7 uur zou ze gasten uit New York en ook wat familie op bezoek krijgen. Ik had als excuus dat ik met m’n slippertjes niet goed gekleed zou zijn toen ze aandrong om te blijven, en ook dat ik echt moest studeren. Toen ‘k al gedag gezegd had belde Debby’s man, ook arts, dat hij zo thuis zou zijn en me echt nog gedag wilde zeggen. Nu ja, toen kwam ik er echt niet meer onderuit om te blijven; ik moest gewoon. Toen ook maar even geholpen met een salade maken en terwijl de dienstmeisjes de tafel dekten dronk ik met meneer een overheerlijke Bordeaux uit het bijzondere 2005 jaar, de politieke situatie in Libanon gedurende de laatste oorlog doornemend.

Tsjonge wat een welkome en gastvrije ontvangst en wat een aardige en bijzondere mensen. Typisch Libanees en een tikkeltje nationalistisch zoals dat hoort. En ik durf het u bijna niet te vertellen: morgen zijn de New Yorkse gasten uitgenodigd bij de zus van meneer en ik moest en zal weer komen. Nu ja, even geen dienstmeisje meer, maar ik ben van de straat. En hoe!