En weg was ze...

Wanneer Shumi weg zou gaan begreep ik niet echt, maar dat het een dezer dagen zomaar eens kon gebeuren vermoede ik wel als ze het over de agency had die haar op zou komen halen. Nadat ik gister met zo’n zere rug thuis was gekomen was ze een en al zorg. Geen theepot mocht ik optillen laat staan een dienblad naar het balkon dragen, en na het eten beloofde ze me een massage.

Nu ja, van studeren kwam toen weinig meer. Alsof het een afscheidsavond was dronken we samen thee op mijn kamer, voor de zoveelste keer vlocht ze m’n haar in en ondertussen luisterden we via You Tube ‘Bangla Music’ natuurlijk uit haar Bangladesh. Volgens mij kan je nog beter Arabische muziek hebben maar dat deed er niet toe; Shumi genoot.

’t Was vanochtend best al weer vroeg dag toen rond 6 uur de hijskranen en aggregaten weer werden opgestart voor een nieuwe werkdag op het veldje naast me. Om een beetje een beeld te geven: mijn wijk ‘Achrafieh’ ligt officieel in oostelijk Beiroet, ik schat een kilometer vanaf zee, maar omdat de stad daarna zo uitgebreid is is van die positie geen sprake meer, aangezien het achterland zo groot is geworden. Achrafieh is van oudsher een christelijke wijk die gebouwd is op een stuk grond van Egyptische boeren, tegen een berghelling waardoor de hoogbouw een prachtig uitzicht over de stad en de zee heeft. Zeker voor de oorlogen moet de wijk een zeer historisch karakter gehad hebben, en naar mijn inzicht nog steeds wel. Rijke families hadden er hun villa’s dicht bij het centrum en banken hadden er vestigingen. Tijdens de oorlogen is er veel glorie vergaan. Veel, heel veel gebouwen zijn gewoonweg kapotgeschoten en onlangs is er, misschien herinnert u het zich nog, een gebouw bij mij vlak om de hoek in elkaar gestort doordat het zo verzwakt was. 25 doden waren er te betreuren. Ik kan u geruststellen. Mijn appartement lijkt me zeer stabiel en is ook nog eens mooi ;) . Omdat de wijk nu nog steeds tot een van de meest veilige, statige en chique wijken van Beroet behoort is ze nog steeds erg geliefd bij rijke Libanezen en ook wel buitenlanders. Hierdoor wordt ieder plekje benut en worden er soms complexen gebouwd van wel 20 of meer verdiepingen. Ik neem zelfs vernomen te hebben dat er een plan is voor een complex van 200 meter hoog. De voertaal is een mengelmoes van Arabisch en Frans die best aardig te begrijpen is. Parkeren is een groot, groot probleem (even als elektriciteit maar dat vertel ik nog wel een keer). Mannen trouwen laat (wie weet omdat ze de uitgedoste Libanese meisjes maar niets vinden ;)) en blijven bij hun moeder wonen totdat ze uit huis gaan. Om die reden hebben ze denk ik geld genoeg voor dure auto’s: het stikt er hier van. Maar parkeerruimte is er echt niet. En aangezien ze ook nog eens rijden als aso’s en de duurste auto’s het meeste recht lijken te hebben is het een chaos en een getoeter van jawelste tussen de veelste nauwe straatjes. Vanmiddag uit de universiteit was het ook weer raak hoewel dat een ander type wijk is. Overal waar je liep stond een file, alles kris en kras door elkaar en net of het helpt van veraf al toeteren en schreeuwen ‘jala, jala’: opschieten! Net zag ik voor het eerst een fietser. Glimlachend groette ik alsof het ook een Hollander was. Op een design-fiets, dat dan weer wel.

Maar nu weer terug naar vandaag. Met m’n rug gaat het weer een stuk beter gelukkig! Zowel Shumi als meneer de beveiliger waren opgelucht en ikzelf niet in de laatste plaats. Ik begreep dat Shumi vandaag opgehaald zou kúnnen worden, helemaal zeker wisten we het niet, zodat ik beloofde om 3 uur weer thuis te zijn.

Als u taxiverhalen zat bent moet u het zeggen hoor, maar ik had aan de meneer van de het tijdschriftenhandeltje op de hoek gevraagd hoeveel een taxi naar de AUB me nu echt maximaal mocht kosten. Volgens hem maximaal, máximaal 8000 dollar. Na nog een eind opgelopen te hebben pakte ik een taxi. Ik stelde 5000 voor waarna het direct oké was. Een paar honderd meer verder pikten we nog een AUB-studente op. Bij de ingang van de universiteit betaalde zij ook 5000. In mezelf was ‘k trots op m’n goede deal en voelde ik me er al een beetje ‘bij horen’ omdat ‘k alleen maar Arabisch had gesproken (dacht ik). Maar tot m’n frustratie bleek het weer niet te kloppen. Madame kreeg zomaar nog 3000 terug!

’s Middags was ‘t bloedheet en door de smog die er vandaag over de stad hing was geen verschil te zien tussen lucht en zee. Toen ik alweer zover had gelopen dat ‘k voorbij de hotels was stopte er een klein karretje. Geen ‘Taxi’ op het dak maar ’t leek me een geschikte vent dus ik waagde het maar. En welja, nu was ik ook voor 3000 klaar hoor! Zou het me toch gaan lukken?

Thuis had Shumi weer alles op orde en om 5 uur… daar ging de deurbel. Helaas was het niet weer het elektriciteitsmannetje dat al drie keer langs is geweest om de rekening te laten betalen maar waarvan ik geen weet heb; het was de mevrouw van de agency of Shumi klaar was. Teleurgesteld dat het echt ging gebeuren pakte ze haar boodschappentas met al haar eigendommen. Mevrouw wilde geen thee meer want had haast. In m’n kamer riep ik Shumi nog een keer bij me om haar als dank wat toe te stoppen. Buiten liet ze me niet los. Een traan over haar bruine wang, een traan over mijn witte en weg was ze…

Alleen loop ik naar de supermarkt, zonder een huppelend meisje of eigenlijk moedertje aan m’n hand wat verdraait even oud, of ouder is dan ikzelf, steeds omhoog kijkt en vraagt: nice madame? Op het balkon rook ik een Libanese filtersigaar met koffiesmaak. Vanuit de stad klinkt de oproep tot gebed. Laat het alsjeblieft voor Shumi zijn!