Geen-stijl

Geheel in stijl liep ik vanochtend m’n appartement uit om naar de universiteit te gaan. Zware tas met boeken, laptop en een paar appels om de middag door te komen. Shumi zwaaide me uit vanaf het balkon, terwijl ik me ondertussen bedacht dat ik weer langs de beveiliger moest die me gister nog ten huwelijk had gevraagd… Maar ach, dat zou wel meer gebeuren dus ‘k besloot de goede man niet uit de weg te gaan, of zou ik hem dan juist steeds maar weer teleurstellen? Ik stak de straat over naar de mooie betegelde marmeren stoep aan de overkant, maar oh heden nog en toe… ik gleed, gleed en plofte zo achterover neer toen ik net het steile hoekje om wilde slaan waar meneer de beveiliger zou staan. Tsja daar lag ik dan, geheel stijl-loos natuurlijk: boeken en appels om me heen en het enige waaraan ik dacht was m’n stuitje en de beveiliger die het ongetwijfeld gezien zou hebben. Oh wat doet dat zeer!! Ik krabbelde op en inderdaad meneer de beveiliger en de jongens van het tankstation verderop en de mensen uit de boetiekjes aan de overkant kwamen al toesnellen. Stoer krabbelde ik op en zocht zover dat ging m’n spullen bij elkaar. M’n zonnebril pakte meneer snel van de weg. Eerlijk toegegeven was meneer heel hulpvaardig. Snel bracht ie water en z’n eigen stoel waar ik minstens 10 minuten op moest blijven zitten. ‘k Denk dat het wel weer gaat hoor, hoewel ik in plaats van Hollandse stappen kleine Franse pasjes loop.

Helaas was de taxi me weer niet goed gezind en wilde me voor 3000 dollar niet naar de universiteit brengen maar tot de hotels. Nu ja, de rest ging ‘k wel lopen omdat ik veronderstel dat ’t alleen maar meer pijn zal gaan doen als ‘k niet beweeg.

Op de universiteit werd ik direct weer bij het hoofd van de administratie geroepen voor m’n toegangspasje. Wonderwel spreekt meneer m’n lastige achternaam perfect uit en spellen kon ie ‘m in een keer! ‘t Studeren ging heerlijk. In de schaduw tijdens de middaguren en vanaf half 4 in de zon als ’t niet zo fel meer is. Ik moet zeggen dat de sfeer op de universiteit heel bijzonder is. Heel moderne Amerikanen zitten gebroederlijk naast geheel gesluierde moslima’s, vuilprikkers zijn net zo vriendelijk als de studenten zelf die alles willen uitleggen en heel intensief studeren combineren met een beetje chillen en sporten op de sportbanen beneden in het dal.

De meerwaarde van het afronden van een scriptie in het land waar je daadwerkelijk over schrijft is er al ongetwijfeld. Al is het maar alleen om de sfeer en mentaliteit te proeven, mensen met elkaar te zien samenleven maar ook de heerlijke boeken die ‘k al vond en niet snel in een Nederlandse bibliotheek te vinden zullen zijn.

Zeer gefascineerd ben ik door een boek wat het proces van Good Governance in het Midden Oosten beschrijft, geschreven door twee schrijvers uit de regio zelf. Enigszins geschokt ben ik wel hoe ze de houding van ‘het Westen’ beschrijven en/ of ervaren tegenover landen in het Midden Oosten. Hardop vragen ze zich af of het in het Westen wel gaat om het invoeren van bijvoorbeeld democratische waarden en transparantie in het overheidbestuur ten bate van het algemeen belang. Of gaat het om het op een mooi verpakte manier implementeren van een economische globaliseringstructuur met de daarbij behorende moraal waar vooral het Westen baat bij zal hebben? Om nog maar niet te spreken van hoe Good Goverance te implementeren in een Islamitische Theocratie (wat toch veelal het geval is); want zal een Islamitische Democratie wat noodzakelijk is voor de basis van veel Good Governance doelen ooit realiteit worden? Ik zal u de rest besparen maar ‘t is mateloos interessant.

Om 6 uur keerde ik huiswaarts, een zeer, zeer teleurgestelde taxichauffeur achterlatende die veel en veel meer verwacht had, ook al bracht ie me nog niet voor de helft thuis. Bij het begin van de wijk stapte ik uit. In de verte zag ‘k een grote groep militairen staan met de daarbij behorende voertuigen. Rustig liep ik er op af en groette ze. Achter de haag van grijs- blauw- en groen gevlekte pakken zag ik de reden. Met grote rode spandoeken stond er een groepje Syriërs te demonstreren tegen het bloedvergieten van Bashar al Assad. Een rilling. Want ja mensen, ik moet me ook realiseren dat het nog geen 70 km verder geen feestje is met heerlijk weer, een mooi appartement, een heerlijke universiteit en een dienstmeisje. Nee daar worden de gebouwen en beschoten, zoals ze er nu nog in Libanon staan als stille getuigen van een bange tijd. Totaal kapotgeschoten en half in elkaar gezakt, portieken waar granaten in ontploft moeten zijn en zo nu en dan tussen een ingestort gebouw tussen de appartementen ook in mijn statige wijk. De zeer ernstige situatie in Syrië houdt nog steeds aan, wat voor Libanon niet in de laatste plaats zorgelijk is. Op TV nu een debat over Syrië in het parlement. Emoties lopen hoog op (maar misschien is dat gewoon hoor). :)