Enrolled at AUB

En weer moet ik jullie schrijven dat ik hier met een grote glimlach zit. Ja, het gaat goed met me!

Om maar te starten bij de kerk van zondagochtend. Ik had van de meneer die ik op het vliegveld in Amman had ontmoet het adres van de kerk gekregen. En… het was nog de international church ook! Op internet zag ik dat het vlak aan de kust moest zijn naast de twee duurste hotels van de stad. Met de taxi ernaartoe natuurlijk in een wederom zo’n verschrikkelijke oude Mercedes…. ik zat me te bedenken hoe m’n broertjes zouden lachen als ze me zouden zien zitten in dat oude barrel met de draden onder het stuur bij elkaar geknoopt, aan een kant helemaal doorgezakt zittend op de kale stoelveren.

Bij de kerk aangekomen bleek het een prachtig nieuw kerkje te zijn. Ik was er als een van de eersten en bij me in de bank schoven ook twee nieuwe Engelsen aan. Een dochter die door haar huwelijk met een Libanese arts afgelopen week hier naar toe was geëmigreerd met haar moeder. Zelf was ze ook arts maar ze zou een paar weken eerst wennen. Natuurlijk wisselden we telefoonnummers uit om deze week een afspraak te maken.

Tot m’n grote verbazing bleek de voorganger of dominee deze week uit Nederland te komen! Wat een geluk weer. Samen met z’n vrouw en kinderen woonde hij sinds drie jaar hier om les te geven aan voorgangers in opleiding. Om toch ook te blijven preken gaat hij een keer in de maand in deze kerk voor. ’t Was oprecht een mooie dienst met veel zingen.

Na de kerk was't gezamelijk koffie drinken. Een warm welkom met allemaal expads hier en er is een heuse studenten groep die iedere week iets organiseert en waar ik ook bij mag aanschuiven. Natuurlijk moet ik ook op de koffie komen bij het domineesechtpaar en bij de andere gemeenteleden.

Om een uur of twee vond ik ’t weer tijd om naar huis te gaan. Na ongeveer twee kilometer naar huis te hebben gelopen hield ik weer een taxi aan voor de rest van de 3 km. ’t Leek uitgestorven in Beirut. Hier geen discussies over de opening van de Chanel of Louis Vuitton store op zondag zo blijkt… alles pot dicht. De taxichauffeur mopperde dan ook alsof het leek dat heel Beiroet de bergen in getrokken was deze mooie zondag. Ondanks dat hij me wel vijf keer verzekerde dat ik een mooie vrouw was en hem altijd moest bellen als ‘k een taxi nodig had, gebeurde het voor de zoveelste keer dat meneer de taxichauffeur me belazerde. 4000 dollar wat ruim genoeg geweest was stelde hij zwaar ter discussie en toen ik alleen maar kon betalen met een briefje van 20.000 (ja ’t lijkt net Monopoly ) had hij niet terug dan 12.000. Boos dat ik was vertelde hem dat hij de zoveelste was die me bedroog. Later had ik spijt dat ik zo boos was, maar ach…

De rest van de zondag had ik een soms bloedstollend realiteitenboek over het politieke Beiroet van de laatste jaren met de aanslagen o.a. op premier Hariri en de invloed van Syrië. Gisteravond na de beelden van de gebeurtenissen in Homs op TV wist ik niet of ik vandaag nog de straat op durfde in de wetenschap dat onder iedere auto een bom vast kan zitten. Maar ach, aangezien ik (nog) geen president van Libanon ben mag ik geen kapsones hebben en moet ‘k gewoon gaan. ;)

Met Shumi gaat het goed al begrijp ik dat ze eind deze week weg gaat naar de zus van mevrouw. Misschien wordt het verhaal veel te lang maar ik moet u toch vertellen hoe ze gisteravond op het randje van m’n bed kwam zitten. In drie verschillende talen en met handen en voeten vertelde ze hoe ze op haar 11e was uitgehuwelijkt aan een man of misschien wel jongen, tegen haar wil. Met ogen vol tranen ging het erover hoe hij haar sloeg, verkrachte en hoe ze na een jaar moest overgeven en ziek was maar geen idee had dat ze zwanger moest zijn. Ze deed voor hoe d’r buik opeens begon te groeien en hoe ze huilde toen haar moeder vertelde dat ze zelf moeder werd al was ze nog geen 15 jaar. Het was (jammer genoeg) een meisje en omdat het juist een meisje was moest ze nog meer kinderen krijgen. ’t Werd weer een meisje waarna haar ‘man’ haar verliet. Wat overblijft is een moederbuikje vol met grote huidstriemen en een foto met opgedoste kinderen samen met oma en voetjes in veel te grote sandalen. Het oudste meisje met een hoofddoek. Misschien moet ik nog aan deze wereld ‘wennen’ maar ik moet haar in m’n gedachten beloven altijd te zullen blijven studeren en werken, al is het maar om deze wereld een klein beetje beter te maken dan dat ze nu is.

Terug naar vrolijkere verhalen leek het vanochtend zeer vroeg dag. Ik vermoed dat het rond half 5 geweest moet zijn toen ik met kleine oogjes maar eens op m’n balkon ging kijken wat er buiten aan de hand moest zijn. Niet dat ik weet hoe het geluid van een tank klinkt, maar het leek er veel op. Dat ik er niet veel naast zat bleek toen de geweldig grote graafmachine die naast het appartement had gewerkt op grote rupsen tussen de Porsche’s en Landrovers door werd gemanoeuvreerd. Waarom dat nu nog voor het ochtendgloren moest gebeuren is me nog steeds een raadsel.

Vanochtend mocht ik bellen naar de American University van Beiroet voor een afspraak met de directeur. Om 1 uur was ik welkom. Aan de Blissstreet moest het zijn. En… ik weet nu hoe het werkt met de taxi, althans, dat is nu m’n theorie: niet vragen hoeveel het is, al helemaal niet zeggen hoeveel je wil geven: gewoon schatten en als het een aardige is nog 1000 dollar, dus 0,50 cent extra geven. En… het werkte. Voor 3000 was ik op de universiteit, en wat voor een…

Een prachtig hek met een soort kasteelpoort-achtige toegang, prachtige bomen over de ingang. Een bewaker wees me de administratie waar ik me moest melden als bezoeker. Na de uitleg van het doel van bezoek werd ik het gebouw van de directeur gewezen. Mensen lieve tijd… echt, ik zou u allemaal zo graag meenemen om het te laten zien! Prachtige tuinen met honderd jaar oude bomen, overal paden met hofjes waar je kan studeren en gebouwen zo prachtig en statig, ik kan het niet verwoorden. En alsof dat nog niet genoeg is over de hele lengte van het terrein, ik schat zo 500 meter bij 100, een azuurblauwe zee.

De directeur een aardige man, stuurde me na uitleg door naar het hoofd van de studentenzaken. Keurig m’n doel en onderzoeksopzet uitgelegd en enthousiast als hij was kreeg ik namen van professoren en toegang tot de bibliotheek. Ik kan u nog zoveel meer vertellen van de studentenadministratie, de aardige studenten, de heerlijke bibliotheek waar je uren en uren muisstil kan studeren en van de bijzondere boeken die ik vond juist over Good Governance in het Midden Oosten en de (weldoordachte) kritiek die men hierbij heeft op het Westen, maar ik ga het u besparen.

Shumi en ik drinken in het avondzonnetje mangosap waar ze zo van houdt. Steeds maar weer laat ze me weten: Intie nice mandam! (U bent zo aarig) ;)

En allemaal… heel, heel erg bedankt voor alle lieve berichten ieder keer maar weer! Wat een verrassing steeds en wat heerlijk dat jullie zo meeleven. Soms word ik er helemaal verlegen van! #Dank!