Met de taxi naar de shopping mall

Eigenlijk ben ik in de loop van de week de volgorde van dagen een beetje kwijt geraakt toen het net leek alsof het vrijdag zondag was en vandaag dan al weer maandag. Door de verschillende godsdienstige rustdagen zijn de weekenden hier een beetje vreemd. ‘k Ben dan ook heel benieuwd of ik morgen net als vandaag ook wakker wordt van de nijverige arbeid aan het appartement hiernaast, of dat het net als vrijdag muisstil is.

Vanmorgen was ‘k al weer vroeg aan de studie. Hoewel het niet heel warm was, ze zeggen dat dit altijd het geval is tijdens Orthodox Pasen :), was het toch goed vertoeven op de schommelbank van het riante balkon als was het met een vestje aan. ’t Grappige is dat de dienstmeisjes van het appartement aan de overkant ook al ontdekt hebben dat er een westerse madam haar intrek genomen heeft in het huis aan de overkant want gedurig verschijnt er weer een meisje met een keurig wit zusterschort om te wuiven. En lenig als ze zijn gaan ze op de vensterbank aan de buitenkant van het raam staan om ook de buitenramen te kunnen lappen. Nou, als je een dienstmeisje kan betalen dan toch ook wel een glazenwasser voor de buitenste ramen lijkt me, maar goed.

Nadat ik heerlijk opgeschoten was met het beschrijven van alle Good Governance doelstellingen in Libanon en nog wat verder had gestudeerd was het tijd voor de lunch. Shumi het dienstmeisje kookt heerlijk, heel gezond en het goede nieuws is dat ze eindelijk samen met me wil eten. Toen ik opstond om af te ruimen hield ze me zo abrupt tegen dat ze de hele kan water omstootte zodat we nog verder van huis waren.

Om 4 uur wilde ik nog even naar een gewone shopping-mall voor wat boodschappen. Ik belde taxi Queen weer om ons op te halen. De meneer die de ‘Dutch student’ al kent ondertussen was zo aardig met uit te leggen dat ik qua prijs echt beter langs de grote weg een voorbijgaande taxi aan kon houden. Shumi ging ook weer mee. Nog niet om de hoek van de straat kwamen we een taxi tegen die ons wel mee wilde nemen. Nadat ik in het Arabisch en met handen en voeten had uitgelegd dat we boodschappen wilden doen maar niet in het duurste winkelcentrum reed hij inderdaad de andere kant op. Een enorme snelweg volgde zeker zo breed als de A4 bij Hoofddorp maar dan met dubbel zoveel auto’s voor mijn gevoel naast-, tegen- en op- elkaar. Voor de zekerheid vroeg ik nog of het niet in Beiroet zelf was, maar dat scheen wel het geval te zijn. Ja, we kwamen bij een shopping mall uit maar moesten… 15000 Libanese dollar betalen, ongeveer €7,50. Verbaast en nog wat tegensputterend vroeg ik of het echt wel zoveel was en dat het echt te veel moest zijn maar helaas kwam ik er niet meer onderuit. Nu ja, dat was dus de eerste en de laatste keer dat ik me laat belazeren!

De shoppingmall zelf deed me denken aan India. Veel te modern voor de gemiddelde bevolking. Geen normaal mens die bijvoorbeeld als taxichauffeur werkt kan hier z’n gading kopen hoor! Ondertussen overal VN militairen de wacht houdende bij de duurste juwelen, bankautomaten en voor iedere winkel een beveiliger. Met Shumi voelde ik me dan ook bijna gênant om te kijken voor een nieuwe portemonnee met prijzen van 179000 dus waar ikzelf echt niet meer kan tellen hoeveel het me kost. Not done dus.

Helmaal achter in de mall leek me wel een soort V&D-achtige winkel. Voor Shumi zocht ik een haarspeld maar als snel stond ze te praten met jawel… de vloerveger, ook uit Bangladesh. Het moet heerlijk voor d’r zijn geweest om eindelijk weer eens in d’r eigen taal te kunnen spreken. En dat het tussen die twee wel klikte bleek wel toen we naar boven naar de sieraden gingen en meneer weer achter ons veegde en op de lingerieafdeling ook weer achter ons stond ;).

Na nog wat boodschappen vroeg ik aan een Italiaanse militair wat me ongeveer zouden moeten betalen voor een ritje terug naar huis. Volgens hem niet meer dan 10000 dollar. Buiten kwamen de enthousiaste taxichauffeurs ons al tegemoet. Heel Hollands stelde ik me eerst een tarief zeker maar tot m’n grootste verbazing weigerden ze me allemaal, inclusief een goedlachse Duitser. Was me dat wat! Volhardend bleef ik proberen totdat een zeer, zeer oude vale rode Mercedes zonder taxi teken op het dak ons wel mee wilde nemen. Meneer leek me te vertrouwen dus welja. Zonder vering, gescheurde bekleding en ramen die niet dicht konden, dat dan wel; maar thuis bracht ie ons! Omdat ik wel begreep dat meneer met zijn gezin het niet rijk moesten hebben en omdat het oprecht een aardige vent was gunde ik hem wél de 15000 dollar, al moest het ook maar van een arme student komen ;)

Oh ja, in de supermarkt heb ik ook m’n eerste Arabische leesboek gekocht. Voor kinderen dan wel te verstaan: Ahmad jhibu alrbiega (Ahmad houdt van de lente), maar het begin is er.

‘k Loop zo even naar ’t balkon want als ik ’t goed heb is er een werkelijk enorm vuurwerk aan de gang. Geen idee waarvoor en ’t lijkt me verschrikkelijke herinneringen oproepen voor de mensen die de oorlog hier meegemaakt hebben…

Morgen om 9 uur kerk. Ben benieuwd!

Goed weekend!