Uitersten

Hoewel ik heel trouw om 9 uur m’n wekker zet lukt het niet om er ook uit te komen. Misschien moet ik gewoon even bijslapen hoor, maar het feit is dat je hier geen uur langer in bed wil liggen als het niet nodig is. Niet omdat het bed niet lekker is maar omdat je geen uur van het leven hier zou willen missen.

’t Probleem is wel dat je best wel de tijd moet nemen voor je weg bent. Ten eerste met de elektriciteit wat toch een ding is als we zo lux gewend zijn in Nederland en bij een half uur uitval per jaar al klagen. Sta je je haar te faunen moet je half nat stoppen… moet je laptop altijd totaal opgeladen zijn want zonder 4 uur stroom kan je ‘m echt niet door gebruiken laat staan op internet en moet water voor de thee weer ouderwets in een keteltje. Osman de conciërge van het complex kan wel wat stroom van de aggregaat geven hoor, maar ik geloof dat je daar dan weer best veel extra voor moet betalen. Nou en verder mag ik niets doen dus ook niet zelf m’n ontbijt maken en is het dan ook maar afwachten wat en wanneer geserveerd wordt. Want tsja… communiceren met het dienstmeisje blijkt zo eenvoudig nog niet. Geen Engels, geen Frans, zelf spreekt ze een klein beetje Arabisch maar daar bak ik met haar dialect ook niet veel van. Nu ja, ‘nice madam?’ is goed genoeg voor nu.

Zielsgelukkig met de grote bos krullen die ik haar gemaakt had nadat ik zelf klaar was voor een bezoek aan de ambassade vroeg ik of ze ook mee wilde naar buiten. Ze bleek enthousiast en toen ik duidelijk had gemaakt dat we dan naar de ambassade zouden gaan verkleedde ze zich in een oerlelijke limoen- groene- pyjama, maar vooruit. Ik belde taxi Queen weer of ze ons op wilde halen en naar de ambassade wilde brengen. Nadat we een kwartier hadden gewacht beneden nog geen taxi. Ik weer naar boven om m’n verhaal weer uit te leggen en na weer een kwartier wachten verscheen meneer. Ik legde uit dat we naar de issafara Holandia wilden en noemde de straat. Verbaast keek meneer me aan en bladerde door een adressenboek. Gelukkig had ik geen taxi chauffeur van het soort wat bij Schiphol staat en je voor een klein ritje weigert mee te nemen want ‘t bleek… om de hoek te zijn!

Nu ja, aangekomen bij een prachtig gebouw met Nederlands driekleur fier aan stok gingen we naar binnen. Zwaar bewapende militairen in grijs gevlekt uniform aan de balie. Ik vertelde m’n reden van bezoek. “Paspoort” was het rekwest. Gul stak ik hem m’n gloednieuwe bewijs van bestaan toe waarna hij me sommeerde te gaan zitten, en te wachten. Ondertussen raakte ik aan de praat met een meisje gevlucht uit Syrië en in afwachting op haar visum zodat ze naar familie in Nederland mocht reizen. Tsja, zo komen luxe en intens leed om verplicht je land te moeten ontvluchten weer zo dicht bij elkaar heh? Maar na 10 min nog geen militair met m’n paspoort terug. Iet wat bezorgd vroeg ik mezelf af of ik niet beter een kopie had kunnen geven dan zo gul m’n identiteit af te staan maar daar was ie al, samen met een vriendelijke ambassademedewerkster. Ik had een afspraak moeten maken dus kon niets beginnen. Mmm daar kwam ik niet voor. Nu ja, na een paar vragen stond ik dus weer buiten.

Op de terugweg liep ik even langs een kerk of ik iets wijs kon worden van het aanplakbiljet met de tijden van dienst. Een voorbijgaande zakenman schoot me te hulp en schreef als toegift nog de must- see’s van Beiroet op en voor hulp z’n telefoonnummer: echt vriendelijke mensen hier!

Na de lunch besloot ik weer de taxi te pakken om de campus van de American University Beirut (AUB) te gaan verkennen, aan het strand te studeren en boodschappen te doen. Helaas bleek het geheel ook gesloten te zijn in verband met Orthodox Pasen maar zo te zien is het zeker geen straf om daar heel wat uurtjes te gaan studeren: pal aan de kust met een prachtig uitzicht op de boulevard en de bergruggen aan de rechterkant. Vanaf de AUB flanerende weer terug naar het centrum zocht ik naar een studeerplek. Echt strand is er niet, wel prachtige platte rotsen waar eigenlijk alleen maar veel te mooie bruine mannen op liggen te zonnen. ’t Leek me geen goed idee om daar tussen te gaan zitten daarom nam ik genoegen met een geriefelijk bankje op de boulevard. Niet dat je daar niet gestoord wordt door de mannen, maar ok.

Na 2,5 uur verdieping in Good Governance en het belang van decentralisatie van macht zodat ook de armen en minderheden invloed op het nationaal gezag kunnen hebben, wandelde ik weer verder naar het centrum. Mensen lieve tijd… niet dat ik ooit aan de Cote d’Azur ben geweest hoor, maar dit is zeker zo mooi. Zulke prachtige (nep) mensen, als je een Rangerover of dikke Porsche rijdt val je echt niet op, enorme jachten in een uitgestrekte jachthaven, de mooiste hotels met butlers die auto’s wegrijden, op iedere hoek een juwelier met etalages waar je bij staat te kwijlen en daartussen een veel te groot oer Hollands meisje. Een oude Libanees liep een stukje met me op naar het centrum waar ‘k een supermarkt moest vinden. Van de huidige politieke situatie wist ie niets dan alleen te vertellen dat alles overdreven wordt in de media. “Kijk hoe goed het hier gaat! ’s Avonds om 10 uur is er geen plek meer te vinden op een terras of in een restaurant. Het gaat heel goed met Libanon.” Geruststellend? Of was daar ook de sloppenwijk waar ik gister per ongeluk in terecht kwam?

En toen was daar nog de supermarkt met Hollandse tomaten waar ik zo trots op was tegen de groenteman, de muesli die ik niet kon vinden en de helft van het personeel moest helpen zoeken maar ‘k het zelf vond, de taxi op wie ik veel te lang moest wachten en die veel te veel geld vroeg en een dienstmeisje wat lekker kookte… Mensen, het is heerlijk het schrijven maar ’t gaat veel te lang duren. Eigenlijk dacht ik dat ik niets had beleeft om te vertellen vandaag maar lukt me niet

Fijne avond!