City Tour

Daar ging ik dan. Op m’n nieuwe schoenen, grote zonnebril op, zonder jas en zonder panty’s. De hoek om, nog een hoek, een stukje omhoog, weer een hoek, bouwplaatsen overal en nergens, de meest luxe boetiekjes zo hier en daar er tussen maar vooral auto’s… overal auto’s langs beide kanten van de straten, op de ‘stoep’ en rijdend al toeterend overal tussendoor. Hoewel gezegend met een olifantengeheugen bedacht ik me ondertussen dat dit toch wel een hele uitdaging zou zijn om zo ook weer naar huis terug te komen. Maar ja, ergens het aan de rechterkant omhoog met m’n rug naar zee moest zijn en ‘k had ook nog ergens een adres, dus dat moest volgens mij goed komen.

Het volgende fenomeen dook op; van mannelijke taxichauffeurs kom je niet snel af. Stapvoets gaan ze naast je rijden, geven een toetje en als je normaal gesproken stoïcijns doorloopt zal er niets gebeuren. Inderdaad: mits. ’t Stomme was ook nog dat ik per ongeluk dus aan zo’n vent de weg had gevraagd naar het centrum, niet wetend dat z’n taxi om de hoek stond… Hoewel ik wel van m’n begreep dat het 10 minuten lopen was liep ik in de richting die hij gewezen had. Nog geen minuut later een toetje. Met die zelfde vent natuurlijk. Nog dankbaar dat ie me de weg gewezen had gebaarde ik vriendelijk la la (nee, nee) maar net als op het vliegveld gister was ie vasthoudend. Hoewel ‘k deed alsof ie niet bestond bleef ie naast me rijden. Soms sloeg hij af, maar nog geen minuut later weer een toetje en herhaalde het geheel zich een paar keer. Na frustratie en boos worden hield ie ’t voor gezien… jammer dan

Onder het lopen van m’n chique appartementenwijk naar het centrum van Beiroet veranderde het straatbeeld gedurig. Prachtige villa’s met kleurrijke hofjes en binnentuinen maar ook totaal kapotgeschoten gebouwen waar niet zelden gewoon mensen in wonen met een paar lappen voor de openingen als ramen. Kinderen hangend over de balkonhekjes en mannen rokend voor de kleine winkeltjes. Op een groot kruispunt een militair met een enorme kalashnikov, of is het toch een verkeersregelaar? Nu ja, even glimlachen en heel het verkeer laat ie effe stopen zodat ik over kan steken; mooi voor elkaar.

Down town steeg en steeg m’n verbazing. Tsja mensen dat we hier niet met z’n allen op vakantie willen snap ik voor geen biet. It’s amazing! Een waar shop walhalla waar onze eigen PC hoofdstraat niets bij is. Een H&M zo netjes geordend dat zelfs ik naar binnen durf en een Hermes winkel waar je mond bij open valt. Om nog maar niet te spreken van de architectuur en de supermarkt waar ik wel even naar moest zoeken maar wat alles waard was. Chique, ruim, inclusief restaurantjes waar de verse vis zo opgediend wordt en achterin een heuse schoonheids- en pedicure salon waar je geen afspraak voor hoeft te maken en een snelkassa met twee man personeel op de koop toe.

Nu ja, me wezenloos gezocht naar de ambassade; niet gevonden. Wel het plein van de Martelaren en het standbeeld van Hariri, de vermoorde premier. In plaats van een plaatje voor op de voorkant van m’n scriptie van internet te plukken kon ‘k ‘m nu zelf nemen en plots kwam ik ook nog langs een prachtige ruïne die naar ik begreep was gebouwd door de kruisvaarder Godfried van Bouillon.

Hoewel ook nog vast van plan om de kust boulevard langs te lopen en koffie met een waterpijp te genieten waren m’n voeten ondertussen zo rood en vol met blaren dat ik oprecht niet meer verder kon. Door het geheel een beetje af te snijden aanvaarde ik de terugweg langs een andere weg maar of dat weer zo verstandig was weet ik niet. ‘k belande in een enorme sloppenwijk, nu ja, wel zo’n beetje het armste wat ik ooit heb gezien. Auto’s en taxi’s waar m’n overgrootvader ook nog in handelde, kinderen in vodden op straat alles kapot, de straten bijna niet begaanbaar. Een aardige mevrouw in niquaab en kinderwagen wees me de weg naar de ‘uitgang’ waarna ik heus midden op een snelweg belande. Deze keer snelde ik wel stoïcijns door totdat ik tot m’n vreugde de zelfde Queens taxi langs zag komen als die me gister avond hier bracht. Gelukkig stond er file, rende ik er achter aan en wilde meneer me best weer even thuis brengen.

Thuis bleek een dienstmeisje maar wat heerlijk! Ze stond er op m’n voeten te wassen voor ‘madam’ zoals ze me de hele dag noemt, hoewel ik al tien keer heb gezegd dat ze echt Esther mag zeggen. Net om 6 uur stelde ik voor om samen nog even naar buiten te gaan. Misschien kan ik gewoon niet met dienstmeisjes omgaan hoor, maar ze vond het een grote eer. Huppelend ging ze me voor. Nice madam? Nice madam? Net trof ik d’r aan met een envelop met foto’s. Ik schat haar nog geen 25 maar ze heeft twee kinderen. Een van 9 en een van 4 die ze al twee jaar niet gezien heeft omdat ze geld moet verdienen. Ah wat een oneerlijke wereld dat zij dan mijn voeten moet wassen!!

Morgen is ’t vrijdag dus is alles dicht en vrij voor de moslims, maar vooral ook voor het Orthodoxe Paasfeest wat dit weekend herdacht en gevierd wordt. Maandag begint het echte leven.

Leila saida!