Wakker worden met een glimlach

Ik weet niet of wakker worden met een grotere glimlach op je gezicht mogelijk is; I’m arrived in Beiroet!

Aangezien ik nu nog even stroom heb zal ik snel nog even een verslagje typen voordat ik de stad ga verkennen en allereerst naar de ambassade ga om me ‘aan te geven’ en natuurlijk een Arabische koffie te drinken.

Alles was klaar. Lijstjes keurig afgestreept, make-up nog in een tasje en dat was alles. Uitslapen tot kwart voor 8 kon volgens mij dus nog heerlijk en ik besloot maar van m’n bed te genieten niet wetende wat m’n slaapplaats zou zijn voor de volgende weken. Broertjes die al vroeg naar school moesten kwamen om de beurt gedag zoenen of er lag een briefje voor een arme studenten-zus van een rijke broer.

Vriendin Rianne en mama brachten me naar Schiphol. Geen stress en gehaast als je zo dicht bij woont en wat een geluk; alweer plaatsen bij de nooduitgang.

In ’t vliegtuig naast een gezellige alleenstaande moeder die voor het eerst sinds jaren weer op reis ging met een groep door Jordanië. We kletsten over van alles en nog wat en vlijtig studeerde ze Arabisch met me mee al was het maar om gedag te zeggen en zich voor te stellen.

’t Vliegveld van Amman was m’n eerste Arabische vuurdoop. Aardige douane jongens moesten lachen om m’n taalkunsten waarna ze al snel voegen; you can speak English if you want… haha en toen ik met alle andere mannen door het zelfde douane poortje wilde gaan was er even verwarring. Nee! Bij het vrouwen poortje aan de andere kant had ik moeten zijn!...

Tijdens het wachten raakte ik aan de praat met een aardige nette heer. Hij bleek Nederland en de technische universiteit goed te kennen en was zelf professor in waterbouwtechniek. Toen ik vertelde naar welke universiteit ik ga om te studeren in Beiroet bleek hij daar ook te doceren. We wisselden kaartjes uit en zondag ben ik van harte welkom bij hem thuis.

Nou en dat Arabische mannen van westerse vrouwen houden had ik begrepen en dat ‘nee’ ook echt ‘nee’ is had ik in m’n oren geknoopt, maar dat het zo erg zou zijn kon ik niet vermoeden hoor. In het vliegtuig naast gewone zakenmannen. Ik zij gedag, meer niet. Totdat meneer met z’n andere vrienden ging overleggen waarvan ik al vermoede dat het over mij ging. Nou ja, het hoge woord kwam er al snel uit. Hij had een vrouw maar er kon er nog wel een bij. haha

Landen in Beiroet is een feestje op zich. De duizenden lichtjes van de stad met een landingsbaan in een dal. Anders dan in Amman is het vliegveld modern en goed geregeld. Ik herhaalde m’n douane praatje en al snel had ik m’n begeerde visumstempels in m’n gloednieuwe paspoort. Bij de bagageband brak het zweet me natuurlijk al weer uit toen m’n koffer maar niet kwam… Gelukkig dat ie fel-roze is en ‘k ‘m in een flits op de band komend uit Koeweit voorbij zag gaan… (?)

Bij de uitgang stond meneer de taxichauffeur al klaar met een briefje met m’n naam. Dat was geluk, zo goed geregeld. Buiten moest meneer, die geen woord Engels of Frans sprak, z’n taxi op gaan halen waardoor ik even buiten moest wachten. Wat een drukte, overal taxi’s getoeter en iedereen wil je mee nemen. Een enkele was zeer vasthoudend om me mee uit te nemen voor een drankje of tenminste toch m’n nummer. Diep, diep teleurgesteld was ie toen ‘nee’ toch ‘nee’ bleek te zijn voor westerse vrouwen. Maar ik kwam toch niet weg zonder zoenen: twee voor mezelf, een voor m’n veronderstelde vriend die zo zou komen, en een voor m’n vader… toe maar.

En weg gingen we. Muziek van Fairouz natuurlijk op, en de zelfde snelweg als in het geliefde lied van You Tube. http://www.youtube.com/watch?v=_k-HQTGScLQ ’t Lijkt een beetje India. Ook zo druk en chaotisch op de wegen. Net als toen ik boven Syrië vloog en de steden Damascus en Homs op het schermpje van de vliegtuigstoel voor me zag, beving me ook bij het binnenrijden van Beirut met de totaal kapotgeschoten gebouwen de realisatie wat een leed en verdriet er hier is geweest maar nu nog steeds is!

Na wat vragen vonden we het juiste appartementen complex. Een heel smal straatje met hoge gebouwen. Het dienstmeisje kwam al aangesneld; een lief meisje uit Bangladesh. Ik weet niet of ik er ooit aan zal wennen dat ik niets, maar dan ook niets zelf mag doen en ze eiste m’n zware koffer te dragen terwijl ze nog geen 1.50 m. is! Maar mensen wat heb ik het getroffen. Een prachtig appartement met marmeren vloeren prachtige boekenkasten, mooie banken, keuken en badkamers. Zelf een heerlijke slaapkamer met een groot bureau, klein balkon en een heerlijk bed.

Vanmorgen werd ik wakker van nijver gezaag, geklop, geboor en ga zo maar door van het appartementen complex wat gebouwd wordt op het kleine stukje grond naast het bestaande. De lucht prachtig blauw met een paar witte sluiers vanaf zee. En zoals me al verteld was; het ruikt vooral zo heerlijk hier!

M’n glimlach kan niet groter worden nu het voor mij m’n allereerste échte rokjesdag is vandaag! Geen warme maillots of panty’s maar slippertjes en een linnen jurkje. Ok, iet wat witte melkflessen maar daar helpt de lentezon me vast snel van af!

Bye!