Miss Es is going to Beirut!!

Lieve familie, vrienden, medestudenten, docenten, collega’s, kennissen en bekenden: miss Es is going to Beirut!!

’t Was voor mij stiekem heel erg gehoopt, lang verwacht, nooit gedacht, afgewezen maar toch gekregen!! Mensen, ik ga voor vijf en halve week naar Libanon voor een stage bij de Verenigde Naties.

Even uitleggen… Voor m’n studie heb ik eerst twee jaar voltijd college gevolgd en nu ook bijna twee jaar gewerkt bij TNS NIPO en volgde ik ’s avonds- en op vrijdag colleges. Omdat mijn studies een beetje door elkaar lopen moet ik dit jaar ook al een afstudeeropdracht, een scriptie schrijven. Alleen, een afstudeeronderwerp zoeken bleek zo eenvoudig nog niet, zeker niet gezien mijn specialisatie op het Midden Oosten en mijn interesse voor de onderwerpen aangaande de scheiding tussen Kerk en Staat en het heropbouwen van regeringsstelsels. Daarom besloot ik niet pragmatisch te kiezen voor een scriptie die ik bij het NIPO zou kunnen doen, maar voor iets waar mijn uiteindelijke interesse en kennis ligt.

Het werd Implementing Good Governance; dus hoe worden de doelen die gesteld worden door de Verenigde Naties in de praktijk ingevoerd in regeringsstelsels, die te maken hebben met wederopbouw. Ofwel, waarom lukt het steeds maar niet goed om de doelen voor Good Governance te implementeren, en blijft de focus liggen op veiligheid.
Het Midden Oosten lag uiteraard voor de hand. Echter, onderzoeken alleen vanachter m’n bureau zou naar mijn inzicht te kort doen aan het onderwerp en het plan. Daarom wilde ik heel graag naar het land zelf toe om betrokken mensen te interviewen en verhalen op straat te horen.

Via een oud-ambassadeur wist ik van de stagemogelijkheden bij de Verenigde Naties in het Midden Oosten en op internet vond ik een sollicitatie mogelijkheid voor op het coördinerende hoofdkantoor voor de hele regio in Beiroet, Libanon. Hoewel de eisen die gesteld werden iets te hoog gegrepen waren voor mijn ervaring en studiefase besloot ik toch een poging te wagen. Na veel, heel veel geregel qua benodigde formulieren, aanbevelingen en certificaten verzond ik half december m’n sollicitatiebrief voor de afdeling Governance, Instability and Development.

Omdat mijn enthousiasme en hoop op deze plek groot was besloot ik er alles aan te doen om toch kanshebbend te zijn. Engels als internationale basistaal beheers ik vrij goed, Frans als tweede diplomatieke taal had ik ook geleerd vorige zomer, maar de Arabische taal was uiteraard vreemd voor me. Ik nam me daarom voor om door middel van een paar lessen mezelf een beetje te leren voorstellen enzo. Via in internet kwam ik bij Arabworld, een prive-school voor Arabische lessen in Den Haag. Tjonge, en tja, bij meneer Zaki Darwish bleef het niet bij een paar lessen en alleen jezelf leren voorstellen. Door iedere vrijdagmiddag twee uur privé les spreek, schrijf en lees ik al een basis Arabisch… och, wat een feestje iedere keer weer om nog een prachtige taal, maar niet te vergeten ook bijzondere cultuur je eigen te maken!

Terug naar m’n sollicitatie. Toen ik half januari nog geen reactie had ontvangen ben ik weer gaan mailen en bellen maar helaas zonder resultaat. Opgeven deed ik natuurlijk niet: ik benaderde de ambassadeur weer, sprak met mensen de voor de VN werkten, had contact met de hoogste afgevaardigde vertegenwoordiger voor de VN vanuit Nederland en ga zo maar door. Echter, iedere keer maar weer kreeg ik te horen dat ze alles voor me wilden doen, maar dat binnendringen bij de grote, bureaucratische VN-organisatie ook voor hun zeer moeilijk was.

Eindelijk halverwege februari kreeg ik een mailtje uit Beiroet. Een zekere Maria O. was zeer geïnteresseerd in m’n sollicitatie en ze wilde graag een afspraak maken voor een telefonisch interview. M’n hart maakte natuurlijk een grote vreugdesprong: dus toch!! Diezelfde week bereidde ik me terdege voor op een stevig gesprek, maar wat ik uiteindelijk voor m’n kiezen kreeg kon ik nooit verwachten. Een zwaar diplomatiek verhoor over mijn mening over de regionale conflicten, wat m’n grootste fout was en hoe ik die heb opgelost en ga zo maar door. De hoop op een goede afloop minderde hiermee terdege en ook na dit gesprek bleef een reactie uit.

Na nog een mail met mijn motivatie voor Libanon en mijn passie voor de Arabische wereld kreeg ik eindelijk een beslissende mail: "I’m sorry, but you are not choosen for this internship". Gek genoeg was ik niet teleurgesteld of boos, meer iets van strijdlust en ongeloof bevingen me. Ik had er immers zo veel energie in gestoken en hoewel ik nog niet aan alle eisen voldoe kon men mij toch niet zomaar afwijzen? Niet geschoten is altijd mis. Ik belde mevrouw weer terug waarom dan niet. Overdonderd door zulk een brutaliteit of toch misschien wel voor verbazing dat er een student terugbelde op een ‘nee’ was ze veel en veel aardiger dan tijdens het eerste gesprek. En wat bleek… mijn sollicitatie was perfect, ’t was alleen omdat ik (nog) geen vloeiend Arabisch spreek wat noodzakelijk was voor die functie. Maar… gezien mijn enthousiasme en mijn scriptieplan mocht ik naar Beiroet komen en qua functie zou er zeker werk voor me zijn en gelegenheid om m’n onderzoek te doen.

Nou, zover ben ik nu dan. Wat ik precies mag doen weet ik zelf nog niet goed, maar het is een afdeling die een coördinerende functie heeft voor het hele Midden Oosten waar het gaat om conflictgebieden, waar er net een verandering is gekomen in het regime, en waar de herontwikkeling ingezet moet worden. (Nu vooral Afghanistan, Irak, Egypte, Jemen, Syrië en Libië dus.) Dat het interessant is om in ieder geval te ontdekken hoe de grote, logge en misschien ook wel utopische organisatie van de Verenigde Naties werkt, weet ik zeker!

Ondertussen hielp m’n Arabische leraar me aan een appartement in Beiroet. Volgens mij heb ik super veel geluk om bij een beroemde journaliste en schrijfster in huis te wonen met een heus dienstmeisje naar ik vernam. Midden in het centrum… wat wil ik nog meer?

Wees niet teveel bezorgd om me…;) Beiroet kan weliswaar onrustig zijn omdat zoveel verschillende bevolkingsgroepen met elk een andere godsdienstige achtergrond en/ of stroming door elkaar wonen, maar zo erg dat kogels en rakketten om m’n oren vliegen is het heus echt niet!!

Verder mag ik wat studeren op de American University van Beiroet en zal ik vast veel leuke mensen ontmoeten die me overal bij willen helpen.
En… ik verheug me helemaal op m’n collega’s en wat vrienden die me zowaar op komen zoeken om een overheerlijke waterpijp met een Arabische koffie met me te drinken!

Nu ben ‘k echt bijna klaar met inpakken. Stapels boeken, rapporten maar ook vooral veel zomerjurken want een prachtige lente is het in Beiroet! Morgen vroeg vlieg ik vanaf Amsterdam via de Jordaanse hoofdstad Amman naar Beiroet. Best nog een lange reis waar me ongetwijfeld weer veel zal overkomen.

Van al m’n belevenissen houd ik jullie zo nu en dan op de hoogte via deze site. Anders dan bij m’n vorige reizen zal ik ook best wat inhoudelijk vertellen over de politieke en maatschappelijke situatie in het Midden Oosten en Libanon. Dat is immers het doel van de reis en m’n stage. En natuurlijk ben ik heel benieuwd wat jullie inzichten of misschien wel vragen zijn.

Aan heel veel mensen heb ik heel veel te danken die deze reis mogelijk hebben gemaakt. M’n docenten, vrienden, Natasja en meneer Henk van TNS NIPO waarvan ik zomaar mocht gaan maar ook weer mag terugkomen. Vooral ook Tim die vanaf het allereerste plan me zo gesteund heeft: Dank Tim! En natuurlijk m’n familie die het natuurlijk helemaal niet zo leuk vinden dat ik ga (en dat is stiekem toch een fijn idee) maar die al m’n rare plannen zomaar 'goed' vonden! Pap, Mam, erg bedankt voor alles! Zusje… don’t worry, ben zo weer terug hoor! En broertjes: Jan, Aad (Aaike), Toek (Willem), Joep (Hanno) let op… dat gebreide kogelvrije vest heb ik echt niet nodig! (hoop ik) xx

Ahlan wa sahlan! Bye!

esther