Une merveilleuse fin de semaine

Het was een heerlijk weekend! 't Weer was een beetje wisselvallig maar ik kon overal net omheen fietsen in plaats van dat ik meestal door de regen moest. In Nederland is dat wel anders begreep ik van vrienden… succes met windkracht acht en nog wat dagen regen voor de boeg!

Mijn weekend begon dus vrijdagavond met het afscheid van een paar studenten. In de lokale Irish Pub werden alle tafeltjes aan elkaar geschoven en zo rond 9 uur stroomden zo langzamerhand alle 12 de nationaliteiten weer binnen. Wat een gezelligheid om uit zoveel mensen nieuwe vrienden te leren kennen met iedereen een eigen verhaal. Neem nu Emma. Ze kwam vorige week maandag samen met mij binnen maar ik verwachte niet dat we het samen zouden kunnen vinden. Soms heb ik te snel een vooroordeel moet ik eerlijk bekennen hoor, wat niet zeden snel veranderd. Zo ook nu. Ze leek me hooghartig en arrogant met een zo’n zeurderig Iers accent en echt te veel make-up op en eindeloos met haar uiterlijk en haar bezig leek ze niet mijn typ. (Of juist wel als ik slechte zelfkennis heb ;)) Maar in de Pub zat ik naast d’r en knoopte een gesprekje aan. Ik wist dat ze in het Ierse parlement werkte en Frans moet leren omdat ze aan de EU commissie over het Noord-Ierse conflict rapporteerde. Maar achter haar houding zat een heel verhaal. Na haar studie geschiedenis besloot ze voor de VN ontwikkelingswerk te gaan doen in Afrika. Met haar 32 jaar nu had ze lesgegeven, eerste hulp verleend in vluchtelingenkampen en was coördinator geweest bij de bouw van een nieuw ziekenhuis en verschillende waterbronnen. Na vier jaar kreeg ze niet alleen een ernstige vorm van malaria waardoor ze haar hele spierfunctie verloor en in een rolstoel terecht kwam. Ondertussen kreeg haar moeder een agressieve vorm van baarmoederhalskanker en overleed binnen vier maanden. Na zes maanden hertrouwde haar vader met een veel jongere vrouw. Haar broer en zus hebben goede banen en een druk gezin. Emma was sterk, heel sterk. Door haar doorzettingsvermogen kan ze weer gewoon functioneren maar haar spieren zijn een soort verkrampt; vandaar haar houding. Alles regelde ze zelf. Haar terugkomst na het overlijden van haar moeder, ze huurde een appartement in Belfast en zocht zo snel mogelijk weer een baan. Helaas lukt het nu steeds maar niet om een leuke vriend te vinden en haar ‘klokje’ begint te tikken. Maar wachten doet ze er niet op. Hoewel ze nog steeds niet helemaal genezen is van de malaria en altijd pijn heeft wil ze het liefst weer terug naar Afrika om echt wat voor de wereld te kunnen betekenen, in plaats van de mooie baan die ze kan krijgen bij de EU. En weer werden mijn vooroordelen van tafel geveegd… #respect!

Nu ja, en zo was Emma’s verhaal niet de enige. John uit Engeland wiens vader overleed, Greg uit Florida die drie jaar naar de Filippijnen ging om meisjes te verlossen uit de prostitutie, Brandon uit Texas uit die z’n goede baan als piloot opgeeft om voor de MAF te gaan vliegen om medische zorg te verlenen in Afrika en Anja uit Duitsland die drie studies afrondde. Wat heerlijk om zo’n ‘vakantie’ te hebben met mensen die stuk voor stuk een leven hebben met kracht en passies! Het was half 2 voordat ik thuis was…

Zaterdag hoefde ik gelukkig niet vroeg op. Om 1 uur had ik met de Duitse Judith afgesproken; een oudere vrouw van 60 die een beetje een vreemde eend in de bijt is tussen alle jonge studenten. Helemaal vereerd was ze dat ik met haar een middag weg wilde. ;) Net als mij huurde ze een lichtblauwe fiets en we haalden bij de le bureau de tourisme wat kaarten om de bergen in te trekken. Ze stond erop mij te trakteren op lunch waarna we bij een supermarkt buiten de stad een broodje kochten en wat fruit. ’t Was een prachtige tocht van ongeveer 20 kilometer met onderwijl een picknick in een kasteeltuin. Mijn mooie pashmina sjaal diende als picknickkleed, maar ach wat geeft ‘t? Terug in de ville vond Judith het heel leuk als ik nog even met haar wilde winkelen aangezien ze zelf geen dochters of vriendinnen heeft die dat met haar doen. Helemaal blij was ze met zoveel nieuwe kleding en eerlijk waar: ‘k heb zelf echt niets gekocht. Knap he?!

Vanochtend (zondag ochtend) had ik om half 11 afgesproken om met het zendelingsechtpaar mee naar de kerk te gaan. Keurig op tijd was ik bij hun appartement maar gek genoeg werd er niet opengedaan en ze namen ook de telefoon niet op. Nu ja, ik onverrichte zaken maar weer op weg naar huis gegaan tot ik op het kruispunt werd geroepen door twee medestudenten die naar de kerk gingen. Natuurlijk ging ik mee. Beide heren, de half Mexicaan half Belg Carlos en de charmante Spanjaard (weet nog steeds z’n naam niet) waren Katholiek en ik ben protestant. Maar ach, wat geeft ‘t? Wij met z’n drieën naar de kathedraal. Toen de dienst net begon schoof onverwacht ook de Engelse John nog naast me aan. Ik was ontroerd hoe de drie jongens zo eerbiedig en serieus de mis beleefden. Carlos ging geen hostie halen want hij moest eerst z’n zonden gaan biechten. Ja ’t was volgens hem erg gesteld ;). ’t Was een geluk dat m’n moeder me een tijd geleden een Franse Bijbel cadeau had gegeven die ‘k mee had anders had ik er weinig van gevolgd door de akoestiek en de monotone stem van de pastoor. Maar ’t was een mooie belevenis.

Toen we in het park bij de fontein nog even napraten werden we door twee evangelisten van de Mormonen aangesproken. De jongens, sympathiek als ze zijn gingen er heel serieus op in. De jonge evangelist met z’n zachte piepstem, veel te grote pak en oude schoenen leefde helemaal op met zoveel belangstelling. ‘k Geloof dat ik het toch maar bij het protestantisme houd hoor…

Gelukkig bleek het zendelingsechtpaar toch thuis te zijn toen ik belde en ze wachten op me voor lunch. 't Was een miscommunicatie geweest en had er al om half 9 moeten zijn. Respect hoe ze hun grote Amerikaanse villa omruilden voor een oud appartement om hier de taal te leren voor hun missie. Aardige mensen en ‘k heb beloofd om komende zaterdag op hun twee dochtertjes te passen van vijf en twee jaar zodat ze samen een keer weg kunnen.

Na een siësta was er om half 6 nog een orgelconcert in de Kathedraal. Leuk dat John niet alleen (al is het een linkse ;)) politieke interesse heeft maar ook erg van klassieke muziek houdt en zelfs ook in een oratoriumkoor de baspartij zingt. De andere studenten vonden het wel best om ook te gaan met daarna nog een sigaartje bij de fontein. We lijken wel een hanggroep, hoewel een hele leuke…

O, ik kan nog zoveel vertellen van bij voorbeeld de stapelverliefde Carlos (18 en nog op highschool) op een tien jaar oudere Japanse advocate die zijn hart bij me komt luchten maar m’n 'epistels' worden veel te lang. Morgen weer een lange dag school en daar zullen vast ook wel weer de leukste verhalen uitrollen!