Weekje weer voorbij

Het is al weer weekend! Niet te geloven hoe snel deze week is gegaan. Lange dagen werden afgewisseld met de wat kortere, regen wisselde af met zonneschijn, onmogelijk moeilijke lessen werden uiteindelijk begrijpelijke, twee weken geleden begon het avonduur en vanavond moet ik al weer afscheid nemen van heel wat leuke medestudenten.

Gister geen blog ondanks dat het maar een half dagje was. Pft, de afgelopen dagen waren zeker niet de makkelijkste wat me zo frustreerde dat ik gedurende m’n vrije middag gister net zolang heb gestudeerd totdat ik het begreep, of, ik het eigenlijk voor het eerst leerde. Ik was geen echte beginner meer toen ik binnen kwam was de beginnersklas (wat naar mijn inzicht helemaal geen beginnersklas is) al verder gevorderd dan ik ooit had gehad. Nu ja, alle nieuwe lessen en grammaticale vormen leerde ik natuurlijk met de klas mee maar nu in de herhaling miste ik toch een heel deel. Nu ja, blijkbaar kom je met zelfstudie ook een eind want het kwartje is gevallen. Vandaag ging daarom weer heel goed en ik brabbel wat af!

Gisteravond zou er een concert zijn van een beroemde pianist op de binnenplaats van het chateau. Om 9 uur zou het beginnen dus we hadden om kwart voor 9 bij de olifantenfontein afgesproken. Gezien de etenstijd van m’n familie, u weet het, waagde ik toch de poging maar om te vragen of ik wat vroeger mocht eten in plaats van de hele avond trek te hebben. Ah, mevrouw is toch echt een lieverd want ze ging meteen aan de slag en maakte een verdraait heerlijke salade voor me van een blikje mais, een beetje garnalen, een homp brood, kaas een plak ham ;). Hoe makkelijk kan het zijn he?! Na nog een beetje haasten was 'k nog op tijd hoor.

’t Concert was niet bepaald wat ik van een pianoconcert verwachte. Ja natuurlijk stond er een vleugel, maar op het open podium ook nog een drumstel, contrabas, elektrische gitaar, enorme houten trommels, een trompet en saxofoon. Het bleken een paar seconde na aanvang inderdaad voldoende instrumenten om een werkelijk enorm kabaal te maken! ‘k Betwijfel of de vroegere kasteelheer zoveel herrie had getolereerd op z’n binnenplaats. Maar u snapt het al, ‘t was Jazz… Om eerlijk te zijn begreep ik die muziek nooit zo goed maar m’n Spaanse vriendin heeft het me fijntjes uitgelegd en ik moet zeggen… het gaat. Een thema, soms zelfs uit de klassieke muziek, een improvisatie, goed op elkaar inspelen en ieder om beurten een solo. Op een gegeven moment kwam er zelfs nog een dikke neger-mama het podium op waggelen in een enorme glitterjurk. Oef wat hebben wij gelachen. Niet om de mama hoor maar m’n, zegmaar zachtjes uitgedrukt, stevige vriendin zou me van m’n Hollandse heupen afhelpen. Nee schudden moest ik en met m’n benen blijven stilstaan… haha!

Vanavond dus al weer afscheid van m’n Spaanse vrienden, John en de lieve Australische Elyse. Natuurlijk gaan we met z’n allen naar de Pub. Hoe meer zielen hoe meer vreugd denk ik altijd maar dus ik heb de Sultans ook uitgenodigd. O ja, even tussen door hoe het met die twee afgelopen is natuurlijk. De volgende dag na het schrikincident kwam ik iets te laat de klas in. Kennelijk hadden ze het hele verhaal aan de klas verteld want inclusief het nonnetje lag dubbel van de lag toen ik binnen kwam. Toen ik mijn versie van het verhaal vertelde konden ook de sultans er om lachen. Vandaag moesten we weer zo grinniken toen we een dialoog moesten oefenen en Sultan met de lerares moest oefenen. In plaats van dat hij een woord probeert uit te spreken typt hij het in op z’n I-phone bij Google-translate en laat woord dan uitspreken door de ‘luisteren’ mogelijkheid. Het nonnetje kwam haar verbazing bijna niet te boven toen ze het euvel doorkreeg omdat immers niemand sprak…

Tussen de middag werden de certificaten uitgereikt onder een soort ceremonie. Heel knap hoe ver studenten het soms wel niet in een jaar geschopt hebben tot niveau C2! Ik zal nog wel heel wat uurtjes moeten terugkomen ben ik bang.

Maar vanavond zijn de Sultans er dus misschien ook bij, ja je weet immers nooit. Maar ook de tandarts uit Bulgarije heb ik weten te charteren, een paar oudere fanatiekelingen van rond de 60 en voornamelijk uit Duitsland en natuurlijk de jongere groep uit 12 verschillende landen. Maar ik beloof het, ik maak het niet te laat. Morgen trek ik namelijk de bergen in. Jazeker. Met Chad, een sportieve Amerikaan die bekend is in de bergen en een paar andere klasgenoten. Goede schoenen heb ik niet en ook geen eens een rugtas maar die vraag ik wel van m’n familie. ’t Is 2 uur op de fiets tot aan de voet van de berg, 3 uur naar boven klauteren en dan weer terug. Om eerlijk te zijn vraag ik me af of dat wel allemaal zal gaan lukken ondanks m’n goede conditie maar ‘k zal me niet laten kennen! Het verslag verschijnt wel weer.

Fijn weekend!