Nieuwe roosters

Totaal afgemat van het trotseren van de Alphenberg vreesde ik al het ergste voor zondagochtend. En inderdaad, oef, wat een spierpijn op de meest onmogelijke plaatsen! De hele dag voelde ik me als een zombie en liep ik net zo als m’n oude oma; kreunend en steunend maar steeds terugdenkend aan de heerlijke tocht die zeker smaakt naar meer!

Aangezien zowat al m’n vrienden vertrokken zijn was het stil gister. Niemand om mee naar de kerk te gaan of een espresso mee te gaan drinken maar wel alle tijd om heerlijk het park in te trekken en boven om op de heuvel met het prachtige uitzicht een goed boek te lezen. Om half 6 was het kerk in de Kathedraal. ‘k Voelde me een beetje verloren tussen al de oude goedgelovige Franse katholieken maar bij het handen schudden dromden ze om me heen. Kennelijk vonden ze het interessant om een jongere in hun midden te hebben ;)

Vandaag begonnen de lessen pas om half 2 omdat het nieuwe rooster in zou gaan en de nieuwe lading studenten een rondleiding zouden hebben in de stad. Heerlijk om een keer geen wekker te zetten met als resultaat het klokje rond slapen. Na een paar uur studeren maar wat eerder naar school gegaan om eerst nog wat lunch te kopen aangezien er alleen nog maar een homp oud stokbrood was vanochtend. Kennelijk was ik niet de enige die op het idee gekomen was want al snel zaten we om 1 uur op een vol grasveld voor het klooster te lunchen.

Aangezien alle les-groepen overnieuw starten was ik erg benieuwd waar ik ingedeeld zou worden. Helemaal overnieuw beginnen in niveau 1 prefereer ik natuurlijk niet, maar na twee weken permanent beginnen in groep 2 met het veel hogere niveau zou ook weer iets te veel van het goede zijn. Welnu op de lijst op het bord in de hal stond mijn naam bij een heel nieuwe groep zonder een duidelijke definitie van groepsniveau. Tot mijn stomme verbazing begreep ik uit de vlotte babbel van de rest tijdens het voorstelrondje dat het groep 3 betrof waar ik was geplaatst. Nu ja, al m’n best gedaan om ook maar zo vlot mogelijk iets over mezelf te vertellen en hoe ik het hier in Chambery vind, maar toch…

In de pauze toch maar opheldering gaan vragen bij de directrice. Maar ze sprak me streng toe en gaf me een gemoedelijk tikje op m’n schouder (al moet ze daarvoor op haar teentjes staan) Ik wilde toch zo graag Frans leren om te werken in de internationale bestuurskunde? Nou dan, dan zou ik ook nu niet voor de gemakkelijkste weg moeten kiezen maar gewoon mee doen in de gemengde groep 2/3. Het rooster wat we om 5 uur kregen onder de kennismaking met de nieuwe studenten sprak boekdelen. Nog vier dagen 9 uur per dag college waarbij ik heel hard zal moeten lopen om het allemaal bij te kunnen benen…

De nieuwe studenten zijn trouwens wel leuk hoor. Wat een hoop verschillende nationaliteiten weer. Een gladde Italiaan, een stevige Duitser met z’n broek tot onder z’n oksels, Zwitserse kak-pubers, giechelende Chinese studentes, een extra missionarisechtpaar uit de VS, een ambitieuze Turkse jongen, een blonde Zweedse en een sympathieke Iraniër die zeer verbaast was dat ik in de pauze een boek las van een Iranese islamitische filosoof en nog heel veel andere nieuwelingen. Volgens mij heb ik nog geen nieuwe ‘kaaskop’ kunnen bespeuren. Maar omdat ik me de eerste regenachtige dagen een beetje hopeloos had gevoeld in de nieuwe stad heb ik het hele boeltje maar uitgenodigd voor een biertje in de Pub vanavond. Om 9 uur bij de olifantenfontein. ’t Wordt nog wat; totale spraakverwarring. (?)

Nu nog snel even wat studeren en voorbereiden voor de lange dag van morgen…

Fijne avond!