Laatste dagen

Als je een reis gaat maken is het heerlijk om met iedereen te delen wat je allemaal mee maakt. Aan het begin hoe verloren je voelt in een regenachtige onbekende stad, verdop hoe gezellig het is om met nieuwe vrienden een wijntje te doen op het terras, alle belevenissen in de klas en avonturen op pad. Toch wordt het soms zo leuk dat alle tijd ontbreekt om een blogje te schrijven… ;)

Om bij het einde te beginnen; de picknick was een groot succes! Om half 6 uit school had de hele groep zich verzameld waarna we nog even langs de supermarkt reden voor verse stokbroden. Het was een maf gezicht om al die lange stengels brood boven de tassen uit te zien steken… Daar niemand de weg naar het meer wist was het een beetje gokken welke richting we op zouden moeten om het fietspad langs de snelweg te vinden. Na op de snelweg te zijn beland, dwars over bedrijventerreinen en het in keurig Frans gevraagd te hebben bij een autobedrijf vonden we het prachtige fietspad naar het meer. ’t Was nog heerlijk weer dus met z’n allen na het eten nog het heldere water ingeponst. Na een fles champagne (van €2.30 ) in het donker weer naar huis waarna Chad en ik nog even wat zijn gaan drinken op een gezellig terras.

’t Moet al tegen 12 uur zijn geweest toen Chad opeens wees naar de Spaanse zonderling die onze klas niet alleen opvrolijkt omdat we zo heel verschrikkelijk om d’r moeten lachen maar de boel ook een beetje terroriseert door d’r uitzonderlijke gedrag. Maar u weet het; we hadden ons voorgenomen om de stumpert te helpen. Daar liep ze dus. Armen vol met tassen te sjokken langs de terrassen. Ik rende naar d’r toe waar ze helemaal overstuur in m’n armen viel. Ze was weg bij de familie, had een eigen appartement maar wist niet hoe de was te doen en het grootste probleem was om naar school te komen aangezien ze de weg niet wist. Vol halen, krassen en kladders tekende ze op de achterkant van het papieren placemat voor ons uit wat het probleem was. Ach de arme ziel had het leven niet getroffen. Nu ja, ik toen maar aangeboden om d’r de volgende ochtend op te halen om samen de weg naar school te vinden. Kwart voor 8 moest vroeg genoeg zijn dacht ik zo en ik zou d’r om 7 uur voor de zekerheid bellen.

Aldus. Om 7 uur de volgende ochtend eerst maar een sms of ik d’r nog moest ophalen. Antwoord: ‘yes’. Ik weer terug of we elkaar dan zien op de zelfde plaats als we gister afspraken? Antwoord: ‘no’. Verwonderd mijn reactie weer : ‘What else?’ Geen reactie. Nu ja, ik maar gaan ontbijten maar om 5 voor half 8 belde ze me waar ik dan bleef want ze was al op weg naar de olifantenfontein… pft. Ik halsoverkop m’n spullen bij elkaar gepakt en op m’n fietsje gesprongen. Halverwege kwam ik d’r tegen; bepakt en bezakt. Maar tot m’n grote verbazing wilde ze in geen geval dat we samen een bus zouden vinden, nee, ze wilde bij me achterop en ook niet lopen! Nou u begrijpt, dat was wat. Ik een rugzak van d’r op, een grote boodschappentas boven op mijn tas in het mandje, een tas aan het stuur, zij nog 2 tassen en ik had m’n zwemtas nog maar daar wilde ze op zitten tegen een zere kont. En daar gingen we. D’r benen zwierden aan twee kanten langs de fiets, ze hield me vast aan m’n vetrolletjes waar ze iedere keer in kneep en verschrikkelijk om moest lachten en ik zat op het puntje van m’n zadel omdat de rugzak veel te dik was om nog iemand achterop te hebben. Het moet een bespottelijk gezicht zijn geweest… Onderweg schreeuwde ze steeds dat de hobbelweg te slecht was, dat ik te hard reed maar dat ik zo lief was…

Natuurlijk kwamen we veel te voeg aan op school en moesten we zeker nog drie kwartier wachten. Maar tijd genoeg voor d’r om heel d’r gading weer uit te pakken, de stoel van het nonnetje om te wisselen met de hare en te gaan verzitten zodat ze naast mij zat om alles af te kijken. Als dank kreeg ik dikke zoenen een cadeau: een waaier waar 1976 op staat en als je er mee wappert stinkt ie net als de bodyspray die ze spuit; toch lief! ;) Nu ja, de rest wordt een te lang verhaal…

Uit school weer naar het meer. Ja, u zult het niet geloven maar voor mijn doen ben ik toch nog echt een soort bruin geworden. Na urenlang gezelligheid en studeren hebben we gegeten bij een restaurant met uitzicht over het prachtige bergmeer en toen alsof we de Tour de France fietsen weer naar huis in ipv 40 in 20 min! Pft dat was wat anders dan die slome Engelsen, Duitsers, Chinezen en Mexicanen die voor geen meter vooruit komen en iedere keer weer meters achterfietsen.

Vanochtend belde ik mevrouw weer op maar geen gehoor. Nu ja, ik zou wel zien dan. In de stad nergens te bekennen dus veronderstelde ik dat ze zelf naar school was gegaan. En ja hoor. Iets later dan de aanvang van de les kwam ze binnen strompelen. Ze had zelf ook een fiets gehuurd. Hoewel ze het eerste uur stil was met het uitpakken van d’r zooi kwam ze het tweede uur dubbel terug. Al zuigend op d’r lolly moest ze uit het niets weten wat het telefoonnummer van het klooster was. Toen het nonnetje het snel voorlas met dubbele cijfers en wij ondertussen als schaterden van het bizarre tafereel zoals ze bij het nonnetje stond met haar dozijn aan aantekeningenboeken kwijlde ze op de boeken van het nonnetje. Ik ben maar even weg gelopen… toen ik terug kwam stond ze met een ver omhoog opgestroopte broek voor de klas om te laten zien wat een grote blauwe blek ze wel niet op d’r bovenbeen had door mijn harde fietsen. Haha nu dat weer…

Na de uitreiking van m’n certificaat was het tijd voor foto’s. Mevrouw wilde er wel op maar alleen met zonnebril omdat ze anders te herkennen zou zijn. Waarom is nog een raadsel. Maar daarna stond ze er op om met het fototoestel van een klasgenoot ook nog foto’s te maken. Languit ging ze liggen met d’r benen wijd op de middelste tafels in de klas, de raarste toeren uithalend maar geen foto daadwerkelijk makend. Per slot van rekening viel ze met toestel en al van de tafel terwijl wij allemaal met gekruiste benen om niet in ons broek te plassen van het lachen nog steeds klaarstonden voor de foto. Het nonnetje liep weg…

O, o, en nu komt ze vanavond ook nog op het afscheidsdiner. Alle restaurants zijn vol dus ik denk dat we maar een picknick organiseren in het park. ’t Zal nog een hele organisatie worden maar vast een onvergetelijk feest!

Nu nog even wat cadeautjes kopen. Morgen om 6 uur naar de markt, fiets inleveren en om 10 uur de trein naar huis. Natuurlijk zal ik m’n laatste blogje nog even schrijven dan maar dan is het feest echt over…

Au revoir!