Never give up!

Daar ging ik; slippertjes als bergschoenen, een kleine lichtblauwe stadsfiets als m’n mountainbike maar wel met en heuse rugzak op weg naar de fontein om te kijken wie er al nuchter waren om mee te gaan naar de beklimming van mijn eerste Alphenberg.

Waar ik al bang voor was bleek de waarheid. Niemand behalve Chad en ik waren toch bikkels om ondanks het afscheidsfeest tot in de vroege uurtjes om 10 uur klaar te staan om te gaan. Het was me een gezelligheid gisteravond op het terras van de Ierse pub op het plein voor de Kathedraal. Iedereen present, behalve de Sultans. Dikke afscheidszoenen en innige omhelzingen van de Spanjaarden, een slap handje van de Chinezen, een hartelijk afscheid van de Engelse John en een emotioneel afscheid van de lieve Australische Elyse.

Maar de volgende ochtend niemand van de blijvers dus capabel om een Alphenberg te trotseren. Toen ik onderweg vertelde dat er bezoek bij m’n familie is waaronder een oud docente van het klooster bleek het de docente te zijn die Chad in zijn begintijd in Chambery nog had gehad. Nu ja, toen zijn we maar omgekeerd om toch nog maar even te ontbijten bij mij thuis zodat hij ook de docente gedag kon zeggen.

Om 11 uur vertrokken we echt vol goede moed voor onze 2,5 uur durende fietstocht tot aan de voet van de Alphenberg. Chad op z’n racefiets en ik zou m’n kunnen moeten tonen op m’n stadsfietsje. ’t Weer was perfect. Een klein beetje briesje, een prachtig strakke hemel en 25C. Net buiten Chambery begonnen de eerste heuvels. Heel stoer trotseerde ik de eerste beklimmingen maar niet snel daarna begon het serieus. Hoewel de sympathieke Chad hele verhalen hield over z’n interessante werk in de vluchtelingenkampen in Afrika kon ik steeds vaker door m’n gezucht en gesteun heen een klein ‘ja-tje’ uitstamelen. Oef dat was menens en ik moest voor mezelf eerlijk bekennen dat ik zulke steile beklimmingen misschien wel op m’n Hollandse fiets aan zou kunnen maar toch echt niet op m’n veel te kleine franse velo. Ach, wat een drama dat ik gewoon niet meer kon hoewel het uitzicht ondertussen al adembenemend was geworden op het dal en tussen de wijngaarden. Eerlijk toegegeven aan Chad gingen we na wat water met de fietsen aan de hand te voet verder. ’t Was duidelijk dat ik zo het basiskamp aan de voet van de rotsberg geen eens zou halen. Pft wat een gedoe en wat baalde ik voor Chad die ’n hele dag voor de beklimming vrij had gemaakt. Maar natuurlijk zou ik me niet laten kennen. Bij een idyllische dorpje halverwege parkeerden we onze fietsen en gingen lopend verder.

Over een stuk verharde weg klommen we de eerste paar kilometer waarna we het smalle pad insloegen. ’t Was stijl, modderachtig, klauteren over grote rotsblokken en springen over smalle beekjes; wat was het zwaar op m’n slippertjes maar zo heel erg mooi! Dwars door de bossen die tegen de berg opgroeien beklommen we het de eerste helft. Onderweg een goed gesprek, adembenemende vergezichten in het dal en op de rotsklif, de mooiste bloemen en vlinders en heerlijke stiltes. Lunch aten we op een rotsblok bij een klein bergmeer met een homp stokbrood en een stuk kaas ertussen. Flessen water vulden we bij de bron van een bergbeekje waaruit het heerlijkste ijskoude water uit een kleisteen kwam sijpelen. Ondertussen dat we verder omhoog klauterde kwamen we de oude bergwachter tegen die een heel verhaal begon over de afgescheurde rots 2000 jaar geleden, het oorlogsmonument en de totaal vervallen hut die zomaar tussen de bossen verscholen was. Na 1,5 uur kwamen we bij een verharde weg waar de nieuwste generatie Tour de France renners zich voorbereiden. Respect hoe de jonge jongens schijnbaar gemakkelijk naar boven rijden!

Met het oversteken van de weg begonnen we aan de klim boven de begroeiing. De Echte top zou nog 5 km zijn en dus rond de 2,5 uur klimmen. Wij maakten een begin van nog 1,5 uur tot de eerste klif. Heerlijk en bijzonder om steeds hoger een heel andere soort atmosfeer te ervaren. Iets mystieks van puurheid en ruigte; heel dicht bij de natuur.

De afdeling was lastiger dan ik had verwacht en met een hele zwerm vliegen achter me aan die kennelijk m’n parfum erg aanlokkelijk vonden. Volgens Chad kan je beter niet vlak voor een klim douchen en parfum of deo gebruiken omdat insecten daar juist op af komen. #lekkerdan ;) Tot grote hilariteit van Chad ging ook m’n slipper nog eens kapot maar omdat ik daar op voorbereid was door een extra paar sandalen mee te nemen was het geen probleem. M’n slippertjes hadden immers een goede dienst bewezen vandaag door vrijwel zonder hulp zo’n enorme klim te trotseren in plaats van stoere bergschoenen… Een voorbijkomende moutaineer moest hartelijk grinniken om m’n bijzondere schoeisel om een berg te beklimmen.

Om 5 uur waren we weer beneden waar we in het kleine dorpje hopeloos moesten zoeken naar de waterpomp waar we onze fietsen hadden geparkeerd. Terugfietsen zou maar een uur zijn volgens Chad wat ik wel hoopte maar bijna niet kon geloven terugdenkend aan de onmogelijke heenweg. Maar hij had geen ongelijk want oef… wat ging dat ongelofelijk hard naar beneden. Ah… nu begreep ik ook dat het helemaal niet zo gek was dat m’n stadsfietsje zulke steile bergen helemaal niet kon trotseren ondanks m’n stevige Hollandse fietsbenen die heus niet te kinderachtig zijn om even harder door te trappen. ;)

Binnen een uur fietsten we inderdaad Chambery weer binnen waar we als zoutzakken neerploften om bij het eerste koffiehuis een sterke espresso te bestellen. Ongelofelijk moe en met zwabberbenen door zout tekort ben ik stiekem toch trots op mezelf dat ik de hoge Alphenberg ondanks m’n moeilijke start toch maar eens even heb getrotseerd.

Thank you for the fantastic day Chad! You are a super guide in the mountains!