Nieuwe klasgenoten ;)

En ja hoor, daar zaten ze allemaal heel keurig op de lange bank bij de fontein te wachten. Verdraait nog an toe zo stil als een muis en zich helemaal niet voorstellend aan elkaar. Na nog een paar minuten wachten nam ik de hele slinger nationaliteiten mee naar de Pub voor de kathedraal. Nergens een rij lege tafeltjes maar met een vriendelijk lachje en een gemoedelijk knikje mocht ik overal tafeltjes en stoelen weghalen om een lange tafel te vormen. Na de verplichte voorstelronde brak het ijs dan toch waarna men volgens mij niet voor 12 uur van het terras vertrok gezien de gapende gezichten vandaag. Ik vond het om kwart over 11 welletjes. Nu mijn samenbrengpoging moeten ze het zelf gaan redden hoor!

Negen uur per dag college is geen gekheid maar soms toch ook wel. Vandaag begonnen de nieuwe groepen dan echt. Vanochtend een opwarmertje en vanmiddag zou het serieus werken worden in de hogere groep.

In de eerste groep een Spaanse studente antropologie, een eveneens Spaanse professor biologie die het gedrag van apen gaat bestuderen in Senegal en daarom Frans moet leren, (‘k denk alleen dat hij iets teveel naar de apen kijkt gezien z’n behaarde lichaam). Verder een super aardige Engelse knaap die ’s winters in de skibusiness werkt dus Frans moet kunnen en de Zwitserse kak-puber. ’t Ging allemaal best maar verwarring alom om de Chinese Chan Zeeton of is het nou Zeeton Chan. Het nonnetje kon er geen touw meer aan vast knopen tot ze begreep dat in China de achternaam voor staat dus Zeeton z’n voornaam is maar hij omdat het makkelijker is toch Chan genoemd wil worden… it’s complicated ;)

Na een heerlijke middagpauze in de zon nam ik weer plaats in het klaslokaal. Naast me een tafeltje vol met spullen: Schriften, drie woordenboeken, flesje cola, plasticzakjes, crèmetjes, bodyspray, Labello’s en potjes Blistex, pennen, elastiekjes, een rugtas, op de grond nog meer tassen, sportschoenen, sokken en in de hoek van het lokaal een grote groene koffer. Nu ja, aangezien het over twee tafeltjes verdeeld was ging ik er een tafeltje naast zitten want vooralsnog waren er geen eigenaar(s) te bekennen. De les was net begonnen toen er een oudere vrouw op sokken binnen kwam waggelen. Kort roodgeverfd haar, een spijkerblouse aan zonder mouwen die alleen maar op borsthoogte met een knoopje vastzat, daaronder een zwarte joggingbroek met daaroverheen een soort keukenschort van jeanstof die volgeladen was met spullen en veel te strak om d’r middel was vastgeknoopt waardoor er een vetrol overheen zwabberde. D’r bril knalgeel en hing niet op maar boven d’r neus (’t is er een met zo’n heel plastic koord achterlangs waardoor je ‘m om je nek kan laten hangen en tussen de glazen met een magneet kan vastklikken). Om haar nek een grote ketting met elastiekjes eraan waaraan weer pennen hangen tot in haar decolleté en in haar decolleté ook nog van alles gedouwd zoals een soort geel sponsje (?) en zakdoeken. Nu ja, u raad het, ze ging naast me zitten achter het overvolle tafeltje. Aangezien de nieuwe groep nog meer nieuwe studenten bevatte moesten we weer een voorstelrondje doen maar dan wat ingewikkelder omdat het een hoger niveau betrof. Rommelend in alle plasticzakken kwam er weer een ander schrift boven waar ze heel driftig in begon te schrijven met drie verschillende pennen, grote halen en driftig bladerend in de woordenboeken. Toen het haar beurt was had ik even met d’r te doen aangezien ik veronderstelde dat de stumper nogal nerveus was. Echter, toen ze me daar met diepe stem als van een roker onderuitgezakt en al druk gebarend en wrijvend over heel d’r lichaam van wal stak keek ik iets verbaast en fronsend naar Chad. Maar na een paar zinnen waarbij ze zich ondertussen uitgebreid rijkelijk besprayde met de enorm stinkende bodyspray en ondertussen ook nog zowat een Labello helemaal opat zoals ze daarmee haar lippen besmeurde kwam het eerste grinniktje al boven. Ik realiseerde me dat we hier te maken hadden met een vrouw die totaal de weg kwijt was… het hele gebeuren, wat maar doorsprak als een Spaans- Franse waterval, al rommelend, hijsend aan de trainingsbroek, gebarend, riekend naar de meest exotische wierook had ik het niet meer en schoot heel verschrikkelijk in de lach. Hoe zou dit immers ooit goed komen en wat doet de stumper hier? Driftig water drinkend en me omdraaiend omdat ik zo de beurt zou krijgen en ik het zo vervelend voor haar vond dat we zo verschrikkelijk moesten lachen maande ik mezelf tot verstand maar tevergeefs. Hoewel het nonnetje zelf ook op haar lip beet van het lachen proestte ik het uit toen ik het standaard 'Je m'appelle…' had uitgesproken en de hele klas met mij…

De rest van de les verliep niet veel anders. Waggelend door de klas of steunend boven haar woordenboeken met de knalgele bril ergens tussen ogen en lippen zwevend, en al sprayend, hijsend aan d’r broek en schort keek ze openlijk bij iedereen af. Aan opdrachten deed ze niet en hangend uit het raam stak ze een extra lange maar geheel kromme Marlboro op. Weer terug op d’r plaats at ze al smakkend een zak chips, zat ze als een klein kind met een lollie in d’r mond te luisteren en at ze een rol snoep leeg en onder haar beurten sproeide ze de hele tafel voor zich onder. ’t Werd nog bonter toen ze onder de pauze vertelde dat ze bij een oude familie inwoont maar naar de directrice was gegaan om een andere familie te vragen omdat er te veel planten voor de TV hangen en de familie die niet voor haar weghaalt omdat ze een bepaald kanaal wil kijken. ‘k heb oprecht met de familie te doen waar deze zonderling in huis is. Na schooltijd toen ze alles verzameld had kwam ze bepakt en bezakt naar buiten strompelen waar ze probeerde te gaan zitten op d’r koffer maar die onder haar vandaan gleed waardoor ze nog net kon voorkomen om niet op staat neer te ploffen met bij herhaling een kromme sigaret tussen haar labellolippen. Daar ik bijna van de fiets viel van het lachen zijn we maar snel weggegaan om het schouwspel niet langer aan te hoeven zien.

Het spijt me oprecht maar ik heb nog nooit een middag lang zo verschrikkelijk gelachen. Op het terras met een espresso hebben we toch maar besloten om de stumper te helpen zo goed en kwaad als het gaat. Maar oef… het zal een toer worden!

De les vloog natuurlijk om en het ging geen eens zo slecht. Vanavond hard studeren want morgen hebben Chad en ik voor de hele school wie mee wil een fietstocht naar het meer georganiseerd waar we heerlijk kunnen zwemmen. Moeder Esther zorgt voor de picknick dus dat moet goed komen ;).