La pluie

Blijkbaar hebben we niet alleen in Nederland van die dagen wanneer het lijkt dat de zon nooit meer achter die dikke deken van regen door zal schijnen. Ik vermoed namelijk dat Nederland en in ieder geval de Franse Alphen in het zelfde schuitje zitten: regen, regen regen…

Mevrouw Philliphon bracht me vanmorgen weg. De autoradio bracht duidelijk een politiek gesprek met een vooruitblik op de komende presidentsverkiezingen waarop ik mevrouw naar haar voorkeur vroeg. Omdat ik veronderstelde dat ze net als haar kinderen ‘links’ zou zijn somde ik wat linkse kandidaten op, maar nee hoor, vol vuur kreeg ik een rap betoog dat al de linkse plannen Frankrijk naar de Griekse of Portugese afgrond zouden helpen. Fijn, want realisme loont! ;)

Op school ging het best oké. Werkelijk de hele supermarkt van binnen geleerd inclusief de kleine winkeltjes als charcuterie, boulangerie enz. Ik moest samenwerken met een zeer stevige Spaanse meid met een enorm temperament. Haha… af en toe leek het net een kleuterschool toen we aan elkaar moesten uitleggen wat een ‘filet de canard' was waarbij ze met zwabberende spekarmen een zwoele Spaanse stem een eend na deed… Het nonnetje bleef maar zeggen: “Parlant françois Cecilia!”

Uit school eerst maar een paraplu gaan kopen bij de supermarkt op het eerst volgende industrieterrein om vervolgens naar het station te lopen voor de fietsenverhuur. Op m’n slippertjes en in alleen een dun katoenen vestje met een pauperparaplu en een verregende kaart was het echt geen lolletje maar meer dan genoeg tijd om m’n zorgvuldig voorbereide verhaald hoe een fiets te huren in het Frans een paar keer hardop te herhalen. Aangekomen bij het fietsenwinkeltje deed ik m’n verhaal waarop de franse jongens hard moesten lachen… (mmm) en begonnen in vloeiend Engels terug te praten en alles uit te leggen. Nu ja, ’t was aardig bedoeld hoor.

M’n fiets is licht blauw en niet al te groot waardoor m’n zadel ongeveer 50 cm hoger staat dan eigenlijk de bedoeling voor de fiets is, het stuur met het mandje blijft natuurlijk op de zelfde hoogte staan. ’t Moet een iet wat bespottelijk gezicht zijn maar goed, het geeft een vrij gevoel nu overal zelf naartoe te kunnen.

En heel stoer reed ik weg om terug naar huis te fietsen. Natuurlijk wist ik hoe… ahum. Nu ja, om een lang verhaal kort te maken verdwaalde ik hopeloos in de regen in Chambery omdat ik de weg was gevolgd naar de verkeerde tennisbaan waarvan er een dus naast het appartementencomplex ligt waar ik woon. Eindelijk om drie uur was ik thuis. Mascarastrepen tot in m’n hals, doorweekt, een onleesbare stadsplattegrond en een kapotte paraplu.

Vergeef me dat ik de rest van de middag niets uitgevoerd heb maar wel drie uur geslapen. Uit m’n raam zie ik de toppen van de Alphen nog steeds niet door de sluier van regenwolken. ‘t Voorspelt wederom veel goeds voor morgen ;)