Van Schiphol naar Parijs en via Lyon naar Chambery

Half 6 was best vroeg om op te staan op m’n eerste vakantiedag maar aangezien ik alles nog moest inpakken zat er niets anders op. In de wetenschap dat ik vermoedelijk de komende drie weken naar dit bed zou verlangen viel opstaan me des te zwaarder…
Net voor half 11 was ‘k klaar om echt te vertrekken. M'n grote roze koffer keurig gepakt, maar veel te zwaar om te tillen aangezien ik me in te trein niet tot 20 kilo bagage hoef te beperken, zeulde ik met veel te hoge hakken de trap af. M’n mam gedag gezoend, broertjes waren spoorloos verdwenen, bracht pap me naar het hotel voor de shuttle bus naar Schiphol.

Na een fijne Volkskrant en een dubbele espresso voor onderweg gekocht te hebben kwam de Thalys keurig op tijd het perron binnengerold. Een krap plaatsje naast een vriendelijke kunstenaar met ook een Volkskrant viel niet mee voor m’n lange benen. Nu ja, het gaf ook niets aangezien ik nog voor we de spoortunnel uitwaren als een blok in slaap viel en pas weer wakker werd door de tikjes op m’n schouder van de conducteur toen we al voorbij Brussel waren.

Gare de Nord was de eindbestemming van de Thalys. Om de TGV naar Lyon te pakken zou ik met de metro naar Gare de Lyon moeten reizen met de metro. Gelukkig had ik bij m’n treinticket ook al 4 metro kaartjes gekregen en omdat ik veronderstelde dat ik er maar twee nodig zou hebben, namelijk een voor de heen en een voor de terugweg, gaf ik er twee weg aan de kunstenaar op voorwaarde dat hij me even de weg zou wijzen.

Aanvankelijk leek het allemaal goed te gaan. Lijn 5-geel zou langs station Bastille gaan waar ik zou moeten overstappen naar Gare de Lyon. Aanvankelijk ja… Zonder roltrappen op m’n hoge hakken een koffer van minstens 30 kilo van de trappen af naar beneden zeulen was zeker geen pretje. Om daarna op een slinkse manier bijna bestolen te worden door een Sigeuner tiener was nog minder. Toen ik als een van de laatste de metro instapte met m’n tas gesloten op m’n koffer ging ze dicht tegen me aan staan, probeerde wat aan me te vragen plaatste ze haar tas op mijn tas en begon met haar handje eronder al in m’n tas te graaien… Oef, pft, gelukkig had ik het net op tijd door waarna ik haar snel van me afduwde en zij door de halfopen deuren naar buiten glipte. Volgens mij mis ik niets… (?)

Het volgende baalmoment was niet snel daarna toen ik constateerde dat de metro door werkzaamheden helemaal niet op station Bastille zou stoppen. Nu ja, dan maar een station daana eruit. Helaas weer zonder roltrap of lift sjouwde ik m’n koffer naar boven waar ik wat onwerkelijk zomaar midden in een Parijse woonwijk als een mol boven de grond kwam. Een vriendelijke bouwvakker wees me de bovengrondse weg naar station Bastille, ongeveer 1,5 kilometer lopen. En weer ging ik, op m’n hoge hakken en met m’n zware roze koffer trap op, trap af… en m’n tweede en laatste kaartje moest ik natuurlijk gebruiken voor de volgende metro.

Gelukkig had ik meer dan een uur overstaptijd waardoor ik nog op tijd eindelijk Gare de Lyon bereikte. Op een druk terras met een veel te dure waterige koffie zonk ik neer naast een stinkende oude man zonder tanden. In het half Engels, half Frans hadden we een gesprekje over de presidentsverkiezingen volgend jaar en de hoogzwangere Carla Bruni. Het was maar jammer hoor, het gebeuren van Straus Kahn volgens het oude mannetje. Een andere goede kandidaat zou er immers niet komen wat Sarkozy in het zadel zal houden. (Gelukkig maar)

Na de muffin uit m’n lunchpakket aan een arme zwerver gedoneerd te hebben die gewoon een Nederlandse sloeber bleek stapte ik zonder problemen de TGV in naar Lyon en Chambery. Oef, wat sjeesde die trein hard door het prachtige Franse land! Eindeloze graanvelden op glooiende heuvels deed me realiseren op wat een prachtig continent we wel niet wonen in vergelijking met de uitgedroogde akkers in de hoorn van Afrika.

Na Lyon werd het uitzicht nog mooier toen de Alphen-bergen opdoemden. Heel indrukwekkend om over smalle bruggen bergpassen te passeren om vervolgens bergen te doorboren door lange tunnels.
Aangekomen in Chambery werd ik al snel aangesproken door een aardig meisje, iets ouder dan ik zelf die me vroeg of ik soms Esther was. Nou, dat ging perfect! Station uit, in de auto naar het appartement van haar ouders. Zelf was ze net terug van wereldreis waardoor we al snel in een mengelmoes van Engels, Frans en Duits honderd uit praten over de mooiste plekken van de wereld. Haar ouders waren nog niet thuis omdat ze naar de Tour de Frans waren 300 kilometer verderop. Wel haar broertje en zijn vriendin.

Het appartement is prachtig en heeft uitzicht op een park met daarachter de toppen van de Alphen! Oke, een beetje rommelig maar m’n kamer is echt netjes al is m’n bed keihard. Iedereen is aardig en wil me nu al van alles leren. En na het eten van rijst met pasta ja hoor… de koelkast ging open en een kaasplank met minstens zes soorten kaas werd als toetje geserveerd. Een sterke espresso na maakte het Franse gevoel helemaal af.

Vanochtend werd ik gebroken van spierpijn wakker van het onweer en een kletter regen. Na een ontbijt van stokbrood en Franse jam heerlijk gelezen en vanmiddag toen een waterig zonnetje weer doorkwam ben ik met Anne-Camille, de dochter van het echtpaar, zoon Adrie en vriendin naar het station gaan brengen. Na even door het stadje gelopen te hebben en een dienst in de plaatselijke kerk of kathedraal meegemaakt te hebben we een cappuccino in de plaatselijke Pub gedronken.

Op de terugweg kwamen we toevallig een vriend van Anne-Camille tegen die zowaar een Nederlands meisje bij zich had. Nog toevalliger was dat ze ook in het zelfde klooster gestudeerd had maar net klaar was. Ze vertelde van haar goede ervaring en de geweldige tijd die ze in Chambery had en adviseerde me een fiets te huren. Morgen ga ik haar advies dan maar opvolgen…

Om 9 uur moet ik me melden bij ’t klooster. Ben benieuwd!