Hollande VOC trots in ford Cochin

1e gedeelte Cochin en de Backwathers

‘t Is midden in de nacht maar na verwonderlijk lekker geslapen te hebben tijdens de 6 uur durende terugreis van Cochin naar Kozhikode bestaat er geen beter tijdstip jullie via dit blog weer op de hoogte te stellen van onze belevenissen. Om bij het begin van de reis te beginnen:
Vrijdagochtend moesten we er al om 5 uur uit om onze spullen in te pakken, een ‘ontbijt’ bestaande uit ons koffie/ thee mengsel met een koek te nuttigen en snel naar het station te vertrekken om de trein van half 7 te halen. ’t Was nog even spannend of George wel zou komen opdagen aangezien hij er om 10 over 6 nog niet was, maar gelukkig bleek de trein pas om 6.40 uur te vertrekken dus ’t was toch nog op tijd toen hij om kwart over zes aan kwam zetten.
Op ’t station was ’t al verbazend druk met mensen op de rail, slapend op ’t perron of zittend op hun vele bagage. ’t Was nog wel even hard gapen en lichtelijk irritant om opgang te komen met keiharde Indische snerkstemmen voor de trein informatie en de cashewnoten reclame. Om kwart voor 7 kwam onze trein binnenrollen waarna we door de altijd open deuren naar binnen konden gaan om in de eersteklascoupé met airco plaats te nemen. Oké, het zijn geen Nederlandse standaarden met doorgezakte stoelen en kapotte armleuningen, maar zeker ook qua beenruimte en koelheid was 6 uur zeker goed uit te houden. Na lekker nog even geslapen te hebben en een beetje relaxend en hangend bij de open treindeuren genoten te hebben van India in een sneltreinvaart, viel ’t wel wat tegen dat de trein halverwege 3 kwartier en op ’t een na laatste perron voordat we moesten uitstappen meer dan een uur stil stond vanwege een niet te definiëren probleem… Geen informatie, niets… maar omdat we niet wisten hoever weg het perron van eindbestemming nog verwijderd was en we door al het lawaai de jongen die ons op zou komen halen door de telefoon bij ‘t perron niet konden verstaan zijn we gewoon maar blijven zitten. ’t Was maar goed ook want direct onze aankomst van half 2 i.p.v. half 12 stond onze gids voor die dag, Ronny, ons op te wachten. Het verschil in temperatuur viel na de aircocoupe wel erg tegen. Oef, wat was het warm en benauwd! Omdat we nog steeds niet hadden ontbeten en dus een enorme trek hadden waren we super blij dat Ronny ons mee nam naar de Pizza hut, wat direct al duidde op een stad van een hogere standaard. Dat was ook zo met bredere, rustigere en beter onderhouden straten dan ons Kozhikode. Na heerlijk gegeten te hebben en nog even in een soort shoppingmall gekeken te hebben en in een super klein maar leuk souvenirwinkeltje voor die en gene wat te hebben gekocht zijn we met twee riksja’s naar ons eiland gegaan waar we konden kijken of we de kamers die father Anthony had geregeld voor ons te bekijken. (‘k zeg eiland omdat Cochin bestaat uit een stad gewoon op ’t land, en twee met bruggen verbonden eilanden voor de kust, wij verbeven op ’t meest buitenste eiland.) Bij ons homestay verblijf aangekomen te zijn bleek father dat natuurlijk al weer perfect te hebben geregeld door z’n Katholieke netwerk overal en nergens. Op de bovenverdieping van die mensen zelf hadden we drie tweepersoons slaapkamers met badkamers, een huiskamer en een keuketje tot onze beschikking. Na de spullen daar gedropt te hebben zijn we direct weer op pad gegaan om ’t eiland te bezichtigen met nog veel plaatsen en gebouwen die herinneren aan de VOC- tijd. Als eerste hebben we de Nederlandse kerk uit die tijd bezocht met daarin grafstenen met Hollandse tekst en ’t eerste graf van Vasco da Gama. Vervolgens wilden we graag de begraafplaats van onze Hollandse zeehelden bezoeken maar helaas zat het hek dicht. Na het vragen aan de overbuurman die zeer vereerd was met ons bezoek en omdat hij aan de Nederlanse ambassadeur beloofd had goed voor Nederlanders te zorgen als ze zouden komen, is hij bij de plaatselijke pastoor de sleutel van ’t hek gaan halen waardoor we er toch op konden. Helaas zijn de grote graftombes in slechte staat en was ’t geheel overwoekerd maar toch bijzonder! Na de begraafplaats zijn we langs de VOC-gate -wat niet meer is dan een poort met het VOC-logo erboven-, naar ’t Dutchpalace gelopen. Helaas vonden we geen prachtig paleis zoals gehoopt maar meer een soort vervallen schuur waar nu een Hindoetempel in is. Een klein gedeelte van de bovenverdieping is nog wel museum maar helaas was die al gesloten. Zo door een raampje gegluurd zag dat er nog wel mooi uit met van die prachtige hout bewerkte plafonds.
Omdat ’t wel weer etenstijd was geworden hadden we een restaurant opgezocht waar nog wat meer westerse toeristen zaten zodat ’t en safe was, en de kans op bedorven voedsel klein. Maar wat een geduld beproeving 3 kwartier wachten op onze noedelsoep en nog eens 1,5 uur op een zeer mager bordje pasta voor mij en kip met patat voor de jongens en ’t was in verhouding met de rest nog duur ook. Na alles snel opgegeten te hebben zijn we snel weer naar onze kamers gegaan waar we na een verfrissende douche en nog wat gedronken te hebben lekker zijn gaan slapen. Hoewel… lekker???