Weer thuis...
Door: esthergrisnich
Blijf op de hoogte en volg Esther
03 April 2010 | Nederland, Rijsenhout
We zijn weer thuis! Nog even m’n allerlaatste blogje over het afscheid en de reis maken…
Gister ochtend had ‘k m’n wekker om kwart over 7 gezet om de laatste dingetjes nog in m’n koffer te doen, te douchen en nog met z’n allen te ontbijten. Na de allerlaatste parotta’s met honing te hebben gegeten was het dan toch echt tijd om afscheid te nemen van Mr. Benny en de keukenhulpen. Persoonlijk vond ik ’t allemaal wat onwerkelijk dat we nu echt weg gingen na zo’n leuke en bijzondere maand op START te hebben gehad… Father ging nog mee om ons weg te brengen samen met een ingehuurde chauffeur met een grote auto. Na iedereen uitgezwaaid te hebben en nog maar net de stad uitgereden te zijn stonden we wel 20 minuten in de file voor de tolbrug waar een ongeluk op was gebeurd. Hoe gemoedelijk de mensen normaal zijn, hoe ongeduldig in het verkeer… ’t werd een ware chaos toen iedereen probeerde tegelijk over een baan te gaan.
Na iets later dan gepland aangekomen te zijn namen we voor de deur van de air port echt afscheid van father Anthony die ons maar bleef uitzwaaien tot we echt niet meer te zien waren. Eenmaal binnen zou een kennis van father ons komen helpen maar na even wachten zijn we zelf maar in de rij gaan staan om in te checken wat maar goed was ook want ons hulpje is nooit op komen dagen. Wat ik eigenlijk wel verwacht had gebeurde ook toen ik m’n koffer moest wegen op de bagageband en hij bijna 5 kilo teveel woog. ’t Resultaat was dat ‘k midden tussen de mensenmassa die ons al vol verbazing aan stonden te kijken m’n koffer open moest maken om al m’n boeken eruit te halen. We hadden een gewoon ticket maar omdat we zo lang zijn vroeg ik of er een mogelijkheid bestond om bij de exit road te zitten. Tot onze grote vreugde rolde er 6 businessklas tickets uit voor de vlucht van Kozhikode naar Dubai! Oef, dat was wel heel heerlijk om zo afscheid te nemen van India! Bij de ingang van het vliegtuig stond de zelfde steward als dat we gehad hadden bij de vlucht van Dubai naar Kozhikode. Na het zien van m’n ticket verwelkomde hij me zeer hartelijk met ‘Welkom Esther, have you had a nice stay in India?’ Super aardig natuurlijk! Nadat we opgestegen waren en ‘k even naar toilet moest kwam ik de steward die het hoofd van de crew was weer tegen en hij begon vol charme weer te vragen hoe we het hadden gehad in India enzo. Ook toverde hij een fotocamera ergens uit een kastje die de foto’s direct afdrukte als je een foto maakte en dus zat er niets anders op om met ‘m op de foto te gaan. Met het eten kwam hij ieder keer langs om m’n wijnglas bij te vullen en te vragen of alles wel voldoende was en niet veel later kwam hij z’n mail adres geven en vertelde hij dat hij een broer van Marc Anthony, de vriend van Jennifer Lopez was… (Geloof ik niet hoor.) Nadat hij ook nog eens aan kwam zetten met een tasje met een doos chocola en 2 kaartspelen vonden de jongens dat ‘k ook maar moest beloven om hem te mailen en moest vragen of hij ook voor de volgende vlucht businessklas kon regelen. (geen mail adres gegeven hoor...) Bij het verlaten van het vliegtuig kreeg ‘k nog 2 zoenen van ‘m en hij beloofde om een eventuele upgrade te adviseren.
Helaas helaas, na bij alle balies die we passeerden gevraagd te hebben of er plaatsen waren voor meer beenruimte kregen we overal het zelfde antwoord dat de plaatsen voor extra beenruimte vol waren. Dat werd dus wat krapper zitten maar ’t viel mee toen we helemaal achterin zaten waar de laatste paar stoelen per 2 i.p.v. 3 per rij staan en met een filmpje en een muziekje en het ophalen van de meest enge, leuke, bijzondere of gekke momenten van de laatste maand ging de tijd toch nog best snel.
Nadat we geland waren, door de douane en snel onze koffers hadden opgehaald, stonden Eriks vrienden en vader bij de uitgang te wachten om hem op te halen en ook onze chauffeur van het Van der Valk busje die Aron bij Arnhem, Paul en Wilco bij Utrecht en Bram en ik bij mij thuis zou afzetten. ’t Was koud en het begon ook nog eens te regenen onderweg dus een heel warm welkom was het niet maar ’t was wel een verademing dat we reden op gladde wegen zonder getoeter en door elkaar gehusseld te worden! Jammer dat Aron net z’n trein miste op station Arnhem maar ja, wachten zijn we ondertussen gewend… Na Wilco –die weer helemaal gelukkig was om z’n vriendin Anneke weer te zien- en Paul – waarvan z’n moeder heerlijke witte puntjes met hagelslag voor ons had meegenomen en voor mij een bosje bloemen, erg bedankt nog!!- afgezet te hebben bij het AC restaurant bij de Meern vlakbij Utrecht zijn we als laatste naar mijn huis gereden. Na een reis van bijna 20 uur was ‘k dan eindelijk thuis maar omdat ’t al over 12en was geworden waren alleen m’n ouders en zusje nog op. Na ’t weerzien heeft Bram nog even wat gedronken totdat z’n vader hem kwam ophalen. Na de cadeautjes gegeven, en alle foto’s bekeken te hebben ben ‘k gaan douchen en was ’t echt weer gek om zo zacht in m’n eigen bed te liggen. (’t was wel koud vannacht…) Vanochtend om 10 uur was ‘k wel weer uitgeslapen en na met z’n allen koffie gedronken te hebben en weer de foto’s bekeken te hebben moest ik na de lunch alweer gaan invallen in de drogist van de supermarkt waar ik vroeger werkte. Het jetlag gevoel valt nu wel mee; laten we dat vooral zo houden…
Dit was het dan… wat overblijft zijn herinneringen van prachtige en bijzondere ervaringen die ‘k eerst eens op een rijtje moet zetten. Hopelijk went het ritme van de gewone dag weer snel en eigenlijk heb ik daar ook wel weer zin in.
Bedankt voor het vele meeleven en alle reacties onder aan de waarbenjij- site en via de mail! Ook van mijn kant was het bloggen schrijven over al m’n ervaringen om jullie op de hoogte te houden echt een plezier!!
Namaste!!!
Gister ochtend had ‘k m’n wekker om kwart over 7 gezet om de laatste dingetjes nog in m’n koffer te doen, te douchen en nog met z’n allen te ontbijten. Na de allerlaatste parotta’s met honing te hebben gegeten was het dan toch echt tijd om afscheid te nemen van Mr. Benny en de keukenhulpen. Persoonlijk vond ik ’t allemaal wat onwerkelijk dat we nu echt weg gingen na zo’n leuke en bijzondere maand op START te hebben gehad… Father ging nog mee om ons weg te brengen samen met een ingehuurde chauffeur met een grote auto. Na iedereen uitgezwaaid te hebben en nog maar net de stad uitgereden te zijn stonden we wel 20 minuten in de file voor de tolbrug waar een ongeluk op was gebeurd. Hoe gemoedelijk de mensen normaal zijn, hoe ongeduldig in het verkeer… ’t werd een ware chaos toen iedereen probeerde tegelijk over een baan te gaan.
Na iets later dan gepland aangekomen te zijn namen we voor de deur van de air port echt afscheid van father Anthony die ons maar bleef uitzwaaien tot we echt niet meer te zien waren. Eenmaal binnen zou een kennis van father ons komen helpen maar na even wachten zijn we zelf maar in de rij gaan staan om in te checken wat maar goed was ook want ons hulpje is nooit op komen dagen. Wat ik eigenlijk wel verwacht had gebeurde ook toen ik m’n koffer moest wegen op de bagageband en hij bijna 5 kilo teveel woog. ’t Resultaat was dat ‘k midden tussen de mensenmassa die ons al vol verbazing aan stonden te kijken m’n koffer open moest maken om al m’n boeken eruit te halen. We hadden een gewoon ticket maar omdat we zo lang zijn vroeg ik of er een mogelijkheid bestond om bij de exit road te zitten. Tot onze grote vreugde rolde er 6 businessklas tickets uit voor de vlucht van Kozhikode naar Dubai! Oef, dat was wel heel heerlijk om zo afscheid te nemen van India! Bij de ingang van het vliegtuig stond de zelfde steward als dat we gehad hadden bij de vlucht van Dubai naar Kozhikode. Na het zien van m’n ticket verwelkomde hij me zeer hartelijk met ‘Welkom Esther, have you had a nice stay in India?’ Super aardig natuurlijk! Nadat we opgestegen waren en ‘k even naar toilet moest kwam ik de steward die het hoofd van de crew was weer tegen en hij begon vol charme weer te vragen hoe we het hadden gehad in India enzo. Ook toverde hij een fotocamera ergens uit een kastje die de foto’s direct afdrukte als je een foto maakte en dus zat er niets anders op om met ‘m op de foto te gaan. Met het eten kwam hij ieder keer langs om m’n wijnglas bij te vullen en te vragen of alles wel voldoende was en niet veel later kwam hij z’n mail adres geven en vertelde hij dat hij een broer van Marc Anthony, de vriend van Jennifer Lopez was… (Geloof ik niet hoor.) Nadat hij ook nog eens aan kwam zetten met een tasje met een doos chocola en 2 kaartspelen vonden de jongens dat ‘k ook maar moest beloven om hem te mailen en moest vragen of hij ook voor de volgende vlucht businessklas kon regelen. (geen mail adres gegeven hoor...) Bij het verlaten van het vliegtuig kreeg ‘k nog 2 zoenen van ‘m en hij beloofde om een eventuele upgrade te adviseren.
Helaas helaas, na bij alle balies die we passeerden gevraagd te hebben of er plaatsen waren voor meer beenruimte kregen we overal het zelfde antwoord dat de plaatsen voor extra beenruimte vol waren. Dat werd dus wat krapper zitten maar ’t viel mee toen we helemaal achterin zaten waar de laatste paar stoelen per 2 i.p.v. 3 per rij staan en met een filmpje en een muziekje en het ophalen van de meest enge, leuke, bijzondere of gekke momenten van de laatste maand ging de tijd toch nog best snel.
Nadat we geland waren, door de douane en snel onze koffers hadden opgehaald, stonden Eriks vrienden en vader bij de uitgang te wachten om hem op te halen en ook onze chauffeur van het Van der Valk busje die Aron bij Arnhem, Paul en Wilco bij Utrecht en Bram en ik bij mij thuis zou afzetten. ’t Was koud en het begon ook nog eens te regenen onderweg dus een heel warm welkom was het niet maar ’t was wel een verademing dat we reden op gladde wegen zonder getoeter en door elkaar gehusseld te worden! Jammer dat Aron net z’n trein miste op station Arnhem maar ja, wachten zijn we ondertussen gewend… Na Wilco –die weer helemaal gelukkig was om z’n vriendin Anneke weer te zien- en Paul – waarvan z’n moeder heerlijke witte puntjes met hagelslag voor ons had meegenomen en voor mij een bosje bloemen, erg bedankt nog!!- afgezet te hebben bij het AC restaurant bij de Meern vlakbij Utrecht zijn we als laatste naar mijn huis gereden. Na een reis van bijna 20 uur was ‘k dan eindelijk thuis maar omdat ’t al over 12en was geworden waren alleen m’n ouders en zusje nog op. Na ’t weerzien heeft Bram nog even wat gedronken totdat z’n vader hem kwam ophalen. Na de cadeautjes gegeven, en alle foto’s bekeken te hebben ben ‘k gaan douchen en was ’t echt weer gek om zo zacht in m’n eigen bed te liggen. (’t was wel koud vannacht…) Vanochtend om 10 uur was ‘k wel weer uitgeslapen en na met z’n allen koffie gedronken te hebben en weer de foto’s bekeken te hebben moest ik na de lunch alweer gaan invallen in de drogist van de supermarkt waar ik vroeger werkte. Het jetlag gevoel valt nu wel mee; laten we dat vooral zo houden…
Dit was het dan… wat overblijft zijn herinneringen van prachtige en bijzondere ervaringen die ‘k eerst eens op een rijtje moet zetten. Hopelijk went het ritme van de gewone dag weer snel en eigenlijk heb ik daar ook wel weer zin in.
Bedankt voor het vele meeleven en alle reacties onder aan de waarbenjij- site en via de mail! Ook van mijn kant was het bloggen schrijven over al m’n ervaringen om jullie op de hoogte te houden echt een plezier!!
Namaste!!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
