De Backwaters van Cochin...

2e deel Cochin en de Backwathers

Nee, heerlijk geslapen hebben we zeker niet! Hoewel twee van onze kamers Airco hadden waardoor ’t lekker koel was en snel konden inslapen, hadden Paul en Wico een kamer zonder en konden onmogelijk in de hitte in slaap komen. ’t Was daarom best even schrikken toen ‘k om half 3 wakker werd en iemand op de grond zag liggen. Het was Wico die z’n matrasje bij ons had gelegd. Na half weer ingeslapen te zijn begon het buiten te regenen en in de verte hoorde ik een onweersbui rommelen. Het verbaasde me niets na de extreem benauwde dag van gister, maar dat het even later zo heel enorm begon te regenen en te onweren was ook voor de begrippen hier zeer ongewoon aangezien die de allereerste regen pas was van het jaar en nog 2 maanden is voor de moessonregens komen. Allemensen wat een natuurgeweld en het leek ook niet echt weg te trekken… Wat waren we blij en dankbaar dat we toch naar de wijze raad van father Anthony hadden geluisterd om niet op een houseboat te gaan slapen maar hier, anders waren het vast enorm benauwde momenten geweest op ’t openwater of hadden we er in het ergste geval niet meer geweest…
De volgende ochtend moesten we om half 8 aan het ontbijt verschijnen. Het was echt een verrassing dat de vrouw van de eigenaar een echt Hollands ontbijtje voor ons had gemaakt met geroosterd brood, fruit, vruchtensap en omelet; heerlijk! Om half 9 stipt werden we opgehaald door een busje wat ons samen met de andere toeristen naar de boot zou brengen. De temperatuur was nog heerlijk buiten en hoewel er enorme plassen overal waren was het toch best te doen en alles was heerlijk opgefrist. De boot bleek echt zo’n houseboat met een open soort veranda overdekt met gevlochten bananenbladeren. Met ongeveer 20 andere toeristen uit onder andere Rusland, Engeland, Frankrijk, Canada en Duitsland meerden we af naar werkelijk prachtige meren en rivieren met daartussen meer dan 20 kleine en grotere eilanden. (Voor de Canadezen onder jullie: ’t was super leuk om even te praten met een stel wat ook mee was en uit London ON kwam die een wereldreis aan ’t maken waren. Natuurlijk hebben we ’t even gehad over de overheerlijke Tim Hortons koffie uit de shoppingmall enz.) Halverwege meerden we bij een eilandje aan waar onze gids, die we al vanaf het begin een irritante knaap vonden, weer in gebrekkig Engels een heel verhaal over dat vieze kokoslikeurtje en de bomen ging ophangen. Aron en ik hadden ’t al snel bekeken en zijn weer terug naar de boot gegaan waar we heerlijk in de zon op ’t voordekje hebben gezeten. Verder was het wel heel bijzonder om te zien hoe de lokale bevolking daar vist, zand van de bodem ophaalt en midden in de jungle ver van de ‘gewone wereld’ woont. Ook de natuur was prachtig met enorme palmen, nootmuskaatbomen, prachtige bloemen en dieren als de Kingfisher-vogel, buffels en slangen. Na de echte Indiase lunch gingen we even verderop met kajaks dieper de jungle in. Een schriele Indiër duwde de boot met een 5 meter lange bamboestok geruisloos vooruit. Wat een stilte en rust en wat was het heerlijk om vanuit de hitte op het open water in de koele schaduw van de enorme bladeren door het riviertje te varen! Zaterdag bleek wasdag want overal stonden huisvrouwen tot hun knieën in de riviertjes om de was te wringen en te slaan op een grote platte stenen. Als ze daarmee klaar waren namen ze zelf met kleren en al aan een bad in het zelfde riviertje waar buiten duizenden visjes ook slangetjes en ander gespuis in zwom. Ondertussen gingen we een paar keer aan land om ergens thee te drinken en te kijken hoe lokale vrouwen van kokosdraden touwen sponnen. Na weer teruggevaren te zijn was onze Backwatertocht ten einde. Weer met ’t busje terug die ons weer keurig bij onze kamers afzette waarna we allemaal een douche namen, onze spullen inpakten en beneden op de taxi wachten die ons naar ’t station zou brengen. Natuurlijk wilde de eigenaar nog even met zijn bijzondere gasten op de foto. Na weer kris kras over de eilanden en door de stad te zijn gesjeesd kwamen we vroeg genoeg bij het station aan zodat we nog even wat konden eten voordat we de lange terugreis weer zouden kunnen aanvaarden. ’t Werd een lokaal eetcafeetje waar de eigenaar al zwetend ons de enige twee Engelse kaarten kwamen brengen met ondertussen het hele keukenpersoneel om ons heen geschaard. We waren super tevreden dat ze ons redelijke tomatensoep en overheerlijke kipnoedels of parotta’s met chilickicken konden opdienen. Na ’t eten direct weer terug naar ’t station waar ‘toevallig’ maar denk ook zo geregeld om ons goed te begeleiden, onze gids Ronny van de vorige dag weer stond. Helaas begon het met de mededeling dat de trein een half uur te laat was, wat uiteindelijk 1,5 uur zou worden… Ach, wat beginnen we onze eigen NS weer te waarderen en we beloven dat we nooit meer zullen zeuren om 10 minuten vertraging… Maar toen de trein uiteindelijk om 9 uur arriveerde waren we blij verrast dat father Anthony ook nog eens een luxe slaapcoupe voor ons had geregeld én ook nog eens de zwager van onze gids die met de zelfde trein mee moest had gevraagd om ons te wekken als we vlak bij Kozhikode zouden zijn! Het was natuurlijk even gek om hoog in zo’n bedje in de Indische boemeltrein te liggen maar m’n tas bleek wondergoed als hoofdkussen te functioneren en de iet wat stinkende deken waar al tig vieze Indiërs onder gelegen moeten hebben nam ‘k ook maar voor lief waarna ik lekker ben gaan slapen tot Aron die al die tijd voor ons wakker is gebleven om de tijd en de stations in de gaten te houden me kwam roepen dat we eruit moesten. Ook de zwager van onze gids kwam ons station nog even melden zodat we er zeker van waren dat we goed zaten. Hoewel India zo’n verschrikkelijk chaotisch land is, is voor ons alles tot in de puntjes geregeld wat wel weer bleek toen we uitstapten en George ons precies bij onze coupedeur op stond te wachten en dat nog wel om 3 uur ’s nachts!! Wat een goedheid allemaal!
Eenmaal thuis zijn de jongens snel weer verder gaan slapen maar ik heb nog even een gedeelte van m’n blog getypt waarna ik heb geslapen tot half 11 vanmorgen. Wat een ervaringen er weer bij, en eigenlijk krijgen we allemaal steeds meer zin om nog veel meer van de wereld te willen gaan zien en beleven!