De afscheidavond...

‘K had echt m’n wekker op 8 uur gezet maar na m’n vanmorgen uitgezet te hebben en weer in bed te zijn gaan liggen waren het de jongens die om kwart voor 9 met z’n allen keihard op m’n kamerdeur stonden te bonken… ‘k kon allen nog maar met een zacht stemmetje van schaamte m’n spijt betuigen. ’t Werd dus alleen ontbijten waarna ik weer hard ben begonnen met m’n schoolwerk. Deze dag zou in het teken staan van afscheid en daarom waren de kinderen vrij om hun spullen in te pakken en de kamers op te ruimen. Omdat wij als groep ook wat wilden doen vanavond door bijvoorbeeld cola en chips te regelen waren Aron en Bram even met father Anthony gaan overleggen. Echter, uit hun gesprek bleek wel dat ze het nog veel meer op prijs zouden stellen als we de kosten van het afscheidsdiner op ons zouden nemen dus zijn we daarvoor maar gegaan. ’t Moest natuurlijk wel een diner worden met onze parotta’s en een een ijsje als desert dus daar ging voor gezorgd worden. ‘K vond eigenlijk wel dat we daar wel erg makkelijk van af kwamen dus ik heb voorgesteld om voor iedereen een pannekoek te bakken. Maar omdat ze geen echte bloem hebben maar een soort rijstmeel ben ik dat samen met father Anthony net voor de lunch even wezen kopen. In de supermarkt snapte ze ook niet wat ik nu bedoelde met tarwemeel maar uiteindelijk kwamen ze toch met zakjes van 100 gram aan waar ik er dus 20 van nodig had… Maar goed, ik had ze en samen met nog 16 eieren en 4 liter melk had ik al m’n ingrediënten. Na de lunch ben ‘k maar direct begonnen met het klaarmaken van ’t meel wat nog nooit zo lastig was zonder mixstaaf. Ze hadden alleen een soort grote ovale lepel waar ik zo ongeveer een uur mee in die enorme bak heb staan roeren maar helaas toch de kleinste klontjes er maar niet uit kreeg. Om 4 uur was ‘k eindelijk klaar met bakken en had ’t in die hitte voor ’t primitieve campingrookstelletje met oude verbogen pan wel een beetje gehad…
Na de koffie eerst maar gedoucht en ‘k wilde m’n jurk strijken die ik vanavond aan wilde maar de stroom viel uit. Normaal is ’t maar een paar minuten maar nu heeft ’t zeker 2,5 uur geduurd. Toen eerst nog maar verder gegaan met schoolwerk en ‘k werd nog even bij mister Matthew geroepen die ‘helemaal speciaal voor mij en m’n directeur op school’ een boek had over Gandhi gaf. Erg aardig natuurlijk! Ook vroeg hij me of ik samen met de jongens maar wel individueel een rapport wil schrijven over onze bevindingen op START waaruit ze lering gaan trekken en deze commentaren doorsturen naar de gouvernement.
Vlak voor ’t eten deed de stroom het weer dus ik liep even langs de keuken naar het waskamertje waar ik tot m’n grote verbazing alle jongens een droge pannekoek naar binnen zag werken! Waar dat goed voor was weet ‘k nog niet maar ‘k denk dat ze de oer Hollandse geur die onder de pandeksel vandaan kwam niet konden weerstaan ;-)
Om half 7 begon de bijeenkomst voor het uitrijken van de certificaten. Wij moesten perse vooraan plaatsnemen. Na veel toespraken en dankwoorden werden de documenten onder luit applaus van ons eindelijk uitgereikt. Ook wij werden een voor een naar voren geroepen en we werden bedankt voor onze bijdrage de afgelopen maand en als dank kregen we ieder een houten olifantje.
Het diner vond uiteindelijk toch buiten plaats nadat wij hadden geopperd om de eetzaal leuk op te stellen maar dat vonden ze niet echt een goed idee. (Het woord ‘gezellig’ en ‘eet smakelijk’ kennen ze hier sowieso al niet dus daar kan ’t aan liggen dat ze ons idee wat apart vonden.) Maar toch super leuk dat we allemaal een stoel mee naar buiten mochten nemen en met ons bord op schoot mochten eten. Hoewel met enige aarzeling werden de pannekoeken met suiker of honing werden zeer gewaardeerd, dus de moeite was gelukkig niet voor niets geweest. Na ’t eten moest er natuurlijk weer door die en gene worden opgetreden. ‘K wilde best, maar buiten, zonder begeleiding en met die klamme lucht is het zo moeilijk dus ‘k ben maar boven op de galerij gaan staan. ’t Kon beter maar ze zullen natuurlijk altijd zeggen dat ’t goed was. Om beurten toch ook nog een paar meiden en docenten en tot onze grootste schik traden Aron en Paul ook nog even samen op; een betere afsluiting hadden we niet kunnen hebben :-). Na nog wat nagepraat te hebben zijn we gaan slapen want morgen om half 7 is de afscheidsmis… ‘k Heb for sure wel om een klopje op m’n deur gevraagd…