Een rustig weekend en 't afscheid van George

Omdat ’t ver in de nacht was voordat ‘k een keer ging slapen was ’t zondagochtend half 11 geweest voordat ik pas opstond. Na lekker gedoucht te hebben heb ‘k in m’n eentje ontbeten aangezien de jongens nog in geen velden of wegen te bekennen waren waarna ‘k eerst het vorige blog maar heb afgemaakt. Het was ‘knijtetje’ –volgens Paul- stil op START aangezien de studenten een dagje uit waren naar het natuurpark Weyenad waar wij eerder al waren geweest. Om 12 uur waren Wilco en Aron wel zo ver om samen een preek te luistern op mijn kamer dus daar eerst maar een begin mee gemaakt. Om 1 uur had George een heerlijke lunch gehaald ergens uit de stad omdat de onze kok ook met de studenten mee was. Na de lunch zijn we met een paar nog even naar Kozhikode gegaan en toen we terug kwamen had George weer een verrassing voor ons… Ik denk dat ze echt denken dat we zware alcoholisten zijn want hoewel het allemaal stiekem moest had hij op het dak een tafeltje met 6 stoelen eromheen gezet met bananenchips en… heerlijk koud in kranten gerolde flessen bier. Genietend van de zonsondergang en het uitzicht hebben we met z’n allen heerlijk lopen keuvelen over van alles en nog wat maar vooral over de scheten en boeren die de jongens zonder enige schaamte laten sinds ze ingeburgerd zijn in de Indiase cultuur. Het frappante hierbij is dat ze allemaal vinden dat dit volkome legaal is als man, maar dat als vrouwen dit ooit in hun omgeving zouden doen ze hier volkome op zouden afknappen… (Net of ik dat niet andersom ook zo vind… ;-)) Na het avondeten hebben we nog lang nagetafeld en de schoolopdrachten hebben doorgesproken en verdeeld waarna we na de thuiskomst van de studenten -waarvan de picknick helaas in de regen had plaatsgevonden- maar zijn gaan slapen.

Vandaag begonnen we na een soort vakantietje dus weer aan onze echte studiedagen. Na ’t ontbijt van half 9 is Paul direct op m’n kamer erbij komen zitten zodat we lekker koel en in alle rust aan onze opdracht voor bedrijfs- en organisatiemanagement konden werken. ’t Is alleen wel heel vervelend en behelpen dat het internet het niet meer doet voor ons. We webben namelijk op een MB na de maximale download capaciteit overschreden waardoor ze extreem zuinig moeten zijn anders kunnen ze per MB wat overschreden wordt 1000 roepie extra betalen… Maar om eerlijk te zijn gaat ’t werk nu wel wat sneller doordat we minder snel afgeleid zijn van een blogje hier en een mailtje daar… Na de lunch hadden we de opdracht zo goed als af en na nog wat ander schoolwerk moesten we helaas al afscheid gaan nemen van onze chauffeur George die voor een paar dagen naar z’n dochter in Cochin gaat en er dus wij er dus niet meer zijn als hij terug komt. We hebben lang nagedacht wat we zouden kopen voor hem aangezien we ons echt een beetje aan ‘m zijn gaan hechten. Van een wat stille man die verlegen was om al z’n Hollandse vrienden heeft hij zich ontpopt als een grapjas en is echt niets hem te veel. Hoeveel potten black thee/koffie mengsel hij wel niet voor ons heeft gezet is enorm en altijd heeft hij ons weer veilig door het enorm drukke verkeer op de mooiste plekken gebracht en weer thuis afgeleverd. Vooral de jongens hebben ’t bier en de visites aan z’n huisje erg gewaardeerd, daarom vonden we ook een afscheidscadeau meer dan op z’n plaats. Maar op advies van father Anthony is het toch geld geworden en we gaan nog proberen om een foto van ons samen voor ‘m in te lijsten en achteraf te laten geven. Natuurlijk wist hij zich met al onze dankwoorden geen raad en hij bleef maar zwaaien en ‘thank you’ zeggen…
Om vier uur zijn we met father Anthony naar een universiteit voor managementstudies gereden om het complex te bezoeken en met studenten en docenten te spreken. ’t Was maar een half uur rijden en we kwamen uit bij een werkelijk prachtige oprijlaan die zo om een berg heen kronkelde naar de gebouwen op de top. Hier zouden we allemaal wel willen studeren. Wat een prachtig uitzicht en een mooie school! Echt prachtige gebouwen en faciliteiten naar westerse maatstaven. Helaas waren er niet veel studenten meer omdat afgelopen vrijdag de zomervakantie al was begonnen, maar toch nog met een student gesproken en een rondleiding gehad door de bibliotheek, het gebouw en de tuinen.
Na weer thuis gekomen te zijn wilde ik nog wel heel graag even m’n mail checken. Het mocht wel even van Mr. Benny van de office maar ’t was een schok dat ’t eerste mailtje van vrienden was dat ome Andries, een oudere man die altijd bij ons thuis kwam om in de tuin enzo te werken vannacht was overleden aan kanker. Vlak voordat ‘k hier naar toe vertrok had hij te horen gekregen dat hij niet meer beter kon worden maar ‘k hoopte zo dat ik hem nog zou zien als ik weer terug was, maar ’t heeft niet zo kunnen zijn.
Na ’t avondeten hebben we nog wat schoolwerk gedaan en wat interviews afgenomen die we in het kader van de onderzoeken naar het onderwijs- en gouvernementsysteem moeten doen. Straks vast nog even naar ’t dak. Eigenlijk geeft het bij ons allemaal zo’n gek gevoel om bijna al weer te gaan vertrekken… ’t Is ook eigenlijk nog maar 4 nachtjes…