Het allervieste drankje...

Dat plannen in India bij wijze van spreken om de 5 minuten kunnen veranderen heb ik jullie al een keer verteld, zo ook vandaag weer.
Om te beginnen zou de kerk zoals gewoonlijk om 7 uur beginnen maar waren blijkbaar de voorbereidingen voor het bezoek van de minister toch nog niet helemaal afgerond waardoor we gisteravond laat pas hoorden dat de dienst verzet werd naar half 7 vanavond.
Ik was dan ook verbaast toen er vanmorgen om 7 uur op m’n deur geklopt werd omdat ik verwachte nog een uurtje langer te kunnen slapen. ’t Was father Anthony die kwam vragen of ik nóg een keetje naar m’n kamer en badkamer zou willen kijken om het echt netjes te hebben en zelfs m’n kleren die toch keurig aan het rek hingen moesten in de koffer onder m’n bed… Ach ja, de minister komt immers niet dagelijks…
Omdat ze niet precies wisten wanneer de minister nu precies kwam, (hij kon komen ergens tussen 8 en 1 uur) werd onder het ontbijt het plan opgeworpen om dan eerst maar bij een andere kerk te gaan kijken, ongeveer een half uur rijden, en daarna wat te gaan drinken bij de familie van de man die met ons mee zou gaan. Nou, dat was dan ook wel goed aangezien de minister hoogstens een kwartier zou komen en wij als outsiders misschien wel de aandacht af zouden leiden.
Wij keurig om kwart over 9 weg maar het halve uur rijden werd natuurlijk een uur. Wel kwamen we uiteindelijk bij een prachtige kerk die was gelegen in een dal tussen enorm hoge bergen waar prachtige laaghangende mist tussen hing maar ’t bijzondere was wel dat de kerk zelf ook weer op een bergje midden in het dal was gelegen. Buiten hebben we even staan luisteren naar de dienst. Het leek ons niet verstandig om naar binnen te gaan aangezien de hele dienst verstoort zou gaan worden als iedereen naar ons ging zitten kijken.
Van de kerk naar de familie van Asizzi (die man die weer met ons mee was en ons vorige week ook meegenomen had naar de Rotary club waar we gezwommen hebben) was het maar 10 minuten rijden. Daar aangekomen stond werkelijk de hele familie ons op te wachten van minstens 25 man sterk. Hoewel het voor Indiase begrippen best te doen was oogde het voor ons toch best arm met bijvoorbeeld een blauw dekzijl als plafond en een ernstig doorgezakte bank. Na een rondleiding door z’n land waarbij we water mochten putten uit een gruwelijk diepe put gingen we ook nog even kijken bij de ondiepe rivier die vlakbij was. Volgende maand verwachten ze de moessonregens al maar nu is al het water echt hard aan ’t minderen zodat er niet veel meer overbleef dan een zwak stroompje dat zo zachtjesaan vanuit de bergen naar lagergelegen gebieden stroomt. Bij de rivier waren ook een paar zwarte kindertjes aan ’t spelen die volgens Asizzi echt nog uit stammen komen die in de jungle leven. Maar zodra ze ons zagen pakten ze in allerijl hun spulletjes en renden weg. Achter een paar bosjes bleven ze met verschrikte gezichtjes staan kijken. Waarschijnlijk echt nog nooit zulke grote blanke mensen gezien… Hoe we ’t ook probeerden; ze bleven staan gluren tot we weer weg gingen. Onderweg vroeg Asizzi aan Erik of we soms een speciaal soort kokosnotenmelk wilde proeven wat door een bepaald proces een soort likeur was geworden. Erik zij dat we ’t wel wilden proeven. Nou, dat hebben we geweten. Toen we weer terug waren van de landbezichtiging kregen we ieder een glas maar bij alleen al het ruiken zou je kokhalzen… Oef, wat een beproeving…! Ik heb ’t maar klok, klok in een keer opgedronken (niet zo netjes volgens de jongens ;-)) maar de jongens hebben er met enorm zure gezichten geloof ik wel een kwartier over gedaan.
Na weer een hele poos wachten gingen we ook nog even zwemmen in wederom prachtige watervallen. ’t Was over enorm grote rotsblokken best lastig om bij ’t kleine meertje te komen en toen ik een klein meisje maar net aan kon behoeden voor een valpartij viel ik als gevolg van deze lastige manoeuvre zelf met een enorme bloeduitstorting op m’n scheenbeen als gevolg. Maar ’t heerlijke water maakte weer veel goed hoor!
Na nog heerlijk gegeten te hebben bij de familie zijn we weer op huis aangegaan waar we eerst zelf een preek hebben geluisterd en daarna de kerkdienst van half 7 hebben bijgewoond. Nu zijn we net klaar met eten en ga ‘k zo nog even verder in ’t boek over de wijsheden van Mandela…
Zoals jullie lezen is de invulling van een zondag hier iets anders dan dat ik in Nederland gewend ben. Zo zie je maar dat hoewel zowel ik als de mensen hier op START behoren tot de praktiserende Christenen maar er toch anders met een zondagsinvulling omgegaan wordt.