Een bijzonder, gezellige avond...

Zoals toegezegd een echte studiedag maar in India geen dag zonder belevenissen…
Na het ontbijt zijn we direct verder gegaan met de voorbereiding van ons symposium omdat we Linda voordat ze weg zou gaan een presentatie zouden geven over de opzet en doelen. Eigenlijk vond ik ’t nog best lastig om een goede presentatie in elkaar te zetten aangezien globalisering buiten de voordelen die het zeker India nu al gebracht heeft, ook zoveel schaduwkanten heeft. Willen we als het gaat om politieke integratie op termijn zover overheden centraliseren naar uiteindelijk misschien wel wereldniveau? En zijn we wel voldoende in staat de verantwoordelijkheden van een vrije markt aan te kunnen ook gezien de oorzaken van de economische crisis? Maar goed, details zal ik jullie verder besparen, een opzet is gemaakt en de uitwerking zal zeker leerzaam en succesvol zijn! Toen we na de lunch onze opzetten aan elkaar en Linda presenteerden bleek het wel weer dat we een super team hebben wat elkaar aanvult waar nodig en zo samen een mooi geheel kan maken.
Om 3 uur zijn we nog een uurtje naar het dak gegaan omdat Linda zo graag nog even van de Indische zon wou genieten voordat ze weg zou gaan. Omdat ik echt niet langer dan een half uur stil kan liggen ben ik alvast maar begonnen om m’n kaartjes voor die en gene te schrijven; hoewel ik niet verwacht dat ze er al zullen zijn voor ik thuis ben…
Na nog een potje badminton met Paul moesten we al om 6 uur eten omdat Linda hier al om kwart voor 7 weg moest om op tijd op het vliegveld te zijn. Aron en ik hebben d’r weg gebracht wat niet veel voorstelde omdat we maar mee mochten tot aan de ingangsdeuren. (Logisch want het is er zo ontzettend druk dat ik snap dat het geen succes zou zijn als alle familie die vaak in grote getale mee komt zich gaat bemoeien met het inchecken.) Father Anthony had een mannetje kunnen regelen die Linda binnen op zou vangen om haar te helpen bij ’t inchecken aangezien haar bagage direct doorgelabeld moest worden naar Amsterdam. Volgens mijn is ’t allemaal goed gelukt aangezien ik net een sms kreeg dat ze veilig was aangekomen en een fijne vlucht had gehad.
Weer terug van ’t wegbrengen zouden we omdat het vrijdagavond was nog even wat gaan drinken in de stad. Wico en Erik gingen om een buikgriepje niet mee. George de chauffeur bracht ons even weg maar niet naar het hotel waar we eigenlijk naar toe wilden maar naar een één of andere hal met wat tuinstoelen waar dikke Indiërs op een groot scherm cricket zaten te kijken. Voordat George weg ging zagen we hem nog wat overleggen over waar we weer naar terug gebracht moesten worden met de taxi: ‘attent van hem’, dachten we. Na een leuke avond met enorme flessen shandi pils voor de jongens en belabberd kleine glaasjes mierzoete rode wijn voor mij met daarna nog een ere plek in een verpauperd aircohok waar we eenzaam en alleen maar met de beste bediening ter aarde hadden gezeten gingen we om 11 uur naar de baas van ’t restaurant om te vragen naar een autoriksja om ons thuis te brengen. Na wat wachten kwam er een man van achter die ons mee naar buiten nam en waar we zomaar in z’n kleine, soort Peugeot 107 mochten plaatsnemen. ‘K kwam niet meer bij van ’t lachten dat we nu ook nog eens zo naar huis werden gereden; zwaar relax! Maar eenmaal thuis bij de poort vroeg de chauffeur 300 roepie!! (een riksja van daar naar hier normaal maar 30…) Hij bleef maar volhouden dat hij de hele avond op ons had gewacht omdat hij daarvoor opdracht had gekregen van George. Echter, wij waren er zeker van dat hij achter de bar had geholpen en echt niet speciaal had gewacht. Gelukkig waren er nog 2 studenten op die de discussie voor ons konden vertalen en na uiteindelijk ook nog een docent uit bed geroepen te hebben die bemiddelde waren we uiteindelijk voor 200 roepie uitgediscussieerd. Zo zie je maar hoe snel we opgelicht kunnen worden en wat een bijzonder einde aan een gezellige avond bracht!
Fijn weekend alvast!!