De olifantendierentuin...

Bijna durf ik het niet te vertellen, maar we zijn vandaag alweer uit geweest… Zoals ik al vertelde was het plan voor dinsdag om ten compensatie op safari te gaan naar de olifanten omdat Linda eigenlijk het olifantenfestival had verwacht maar dit op een ander moment was. Vandaag dan maar de olifanten. Omdat dit naar verwachting weer een lange trip zou worden hadden we aan father Anthony gevraagd of het mogelijk was om een iets grotere auto te huren zodat we voor deze keer wat comfortabeler zouden kunnen zitten. Die wens ging in ieder geval in vervulling met een soort verlengde jeep achtige wagen.
Om tien uur zouden we vertrekken, maar helaas, helaas, Linda had een buikgriepje opgelopen en kon daardoor echt niet mee. Wel ging er een professor van START mee die een beetje bekend zou zijn in de omgeving. ’t Was 3 uur rijden en hoewel veel comfortabeler dan in ons eigen oude jeepje was het toch ook nog plakken en zweten met een iets haperende airco en een buitentemperatuur van 42 graden. Hoewel bij lange na het geen safari te noemen was, kwamen we toch uit bij een wel heel bijzondere olifantendierentuin. Aan de kant van de parkeerplaats stonden er al zomaar 5 joekels aan een ketting rustig tussen de palmbomen enorme hopen bamboe bladeren op te eten. Na bijgekomen te zijn van onze eerste verbazing gingen we zowaar naar een soort kassa waar we de kaartjes voor de ingang konden kopen. Tarieven: 1 roepie voor kinderen, 5 voor volwassenen en jawel 25 roepie om je camera mee naar binnen te mogen nemen…! (1 roepie is 0.06 euro cent) Na het extra controleren van onze camera’s mochten we onze olifantendierentuin betreden. Net een soort vondelpark idee maar dan aan alle kanten van de paden stonden grote olifanten aan de ketting te knagen aan hun hopen bamboeblad. Met ons mee liep er een speciale olifanten trainer om ons een soort rond te leiden, – ‘k weet niet of er ooit westerlingen eerder zijn geweest- maar die gewoonlijk de dieren traint voor de ceremonie voor de Hindoegoden. Ondertussen liep er een hele sliert mensen met ons mee en kreeg Aron zelfs pardoes een kleine baby in z’n armen gedrukt waar hij mee op de foto moest. Ook mochten we dicht bij een ‘vriendelijke’ olifant komen om onder z’n slurf mee op de foto te gaan.
Na alle –denk bij na 50- olifanten gezien, en de verblijfplaats van de bewakers bezichtigd te hebben zijn we weer terug gegaan naar de auto en hebben op de parkeerplaats onze meegebrachte lunch van taaie pannekoeken met suiker opgegeten. Niet ver van de olifanten dierentuin vandaan was de Hindoe tempel waar het allemaal om te doen is. Daar aangekomen rees voor ons een groot wit complex op met daarvoor een enorm omheind vies groen badwater waar de mensen zich in wassen voor het tempelbezoek. Tijdens een rondje om de tempel kwamen we waarschijnlijk de zelfde olifant tegen die we weg hadden zien rijden vanuit de dierentuin, maar nu lag hij lekker op de grond om van flapoor tot poot hard geschrobd en schoongemaakt te worden. Helaas mochten we de tempel als niet-Hindoe niet betreden dus zijn we na een rondje om de tempel en een bezoek aan de vele souvenirkraampjes -waar we bijna niet konden lopen onder het lage dak- weer naar huis gegaan omdat we weer op tijd moesten zijn voor het avondeten bij onze Engelse docent Mr Matthew. (o ja, we hebben bij de tempel maar niet gezegd dat we uit Nederland kwamen, aangezien onze voorvaderen de veel mooiere voorganger van deze tempel in de as hebben gelegd gedurende de kolnialisatietijd)
Eenmaal thuis hebben we ons lekker even opgefrist en nog wat voor school gedaan. Om acht uur werden we bij Mr Matthew verwacht. Ze vonden m’n meegebrachte cadeautje super attent; blijkbaar dus geen gewoonte hier. Na weer heerlijk gegeten te hebben mochten we nog uitgebreid zijn enorme collectie boeken bekijken inclusief werken van Plato en Shakespier.
Net thuis nog even lekker zitten kletsen op het dak want het is immers alweer de laatste avond dat Linda er is…
Maar ‘k zeg hierbij alvast toe dat het nu denk afgelopen is met alle uitjes aangezien we nu keihard moeten gaan bikkelen voor ons symposium, ons UNESCO project en ons vele andere schoolwerk…