Een studiedag...

Vandaag zoals afgesproken en echte studeerdag. Na ‘t ontbijt toch nog eerst Engels gevolgd met een lange uitloop van de les omdat Mr Metthew ook na half 11 nog uitgebreid door ging met vertellen hoe een goot voorbeeld we wel niet kunnen nemen aan Gandhi en zijn ideen over theologie. Ik moet zeggen dat die leraar hier zoveel over weet en zijn liefde voor Gandhi mij ook wel heeft warm gemaakt. ‘K denk dat ik er binnen kort ook maar een boekje over ga lezen, ze hebben er hier toch genoeg.
Na Engels hebben we met z’n allen vergaderd over het symposium wat we gaan geven over globalisering en wereldburgerschap. Geen vergadering zonder lachen, zo ook deze niet toen ik bij het uitvegen van het whiteboard met m’n handen vervolgens over m’n gezicht streek en volgens de jongens veranderde in een soort blauwgeslagen gangster door al de zwarte vegen op m’n gezicht. Toen ik nog maar net zat kletterde het whiteboard door de wind van de standaard af waar ik natuurlijk ook weer de schuld van kreeg door m’n lompigheden… ;-D
Na de lunch een lekker begin gemaakt met het voorbereiden van mijn onderwerpen over culturele- economische- en politieke integratie. Op het dak onder het zonnen nog even verder gelezen in ’t boek van Thomas Frietman; ‘The World is Flat’ die ik voor m’n presentatie ga gebruiken.
Om vier uur zouden we weg gaan om 3 huizen te bezoeken, (en geen tree house zoals we eerst hadden verstaan) maar wat uiteindelijk half 5 werd natuurlijk. Als eerste op visite bij voor Indiase begrippen super rijke mensen met een prachtig huis. Erg hartelijk allemaal en na een hele rondleiding door ’t huis kregen we heerlijke schotels met vers fruit. Het volgende adres was van twee zussen die father Anthony ook goed kende. Ze hadden heerlijk voor ons gekookt; weer die soort wraps met vlees maar nu met bloemkool in kurrysaus en weer fruit. Het derde adres was van de man die ons ook mee had genomen naar de Rotary club. Ook hier weer fruit en ik kreeg als enige een super groot glas whisky. (Wel super verdund met water en ijsklonten, hopen dat ik morgen niet ziek ben van ’t water) Ondertussen eten we ieder dag wel bij een andere familie die father Anthony goed kent. Ieder keer opnieuw is het voor die mensen natuurlijk een hele eer om ons als Westerlingen te mogen ontvangen! Onze chauffeur George kan ondertussen z’n lol niet meer op. Hij loopt maar te lachten van hie, hie , hie… - waar wij vervolgens ook niet meer van bijkomen van het lachten- Aan verschillende mensen heeft hij al verteld hoe verschrikkelijk gek ik wel niet ben om te zwemmen, een telefoonmast in te klimmen, te rennen enzovoort. Indiase vrouwen, en zeker van mijn formaat zouden zulke dingen natuurlijk van z’n never nooit niet kunnen of doen!!
Net nog even leuk met thuis gebeld via skype maar zo denk niet meer naar ’t dak… morgen zal vast weer een lange dag worden!