Fort Beiroet

Soms zit ik maar wat verdwaasd voor me uit te staren. Het is niet omdat ik het niet begrijp of dat het niet leuk is; helemaal niet! Het zijn gewoonweg zoveel indrukken, nieuwe inzichten en andere verbanden die je moet bezien dat het soms duizelt. Steeds maar opnieuw begin ik met een mogelijke volgorde van advies op te schrijven maar als ik alles dan weer van een andere kant beschouw of me bedenk hoe het door andere ogen gelezen zal worden pas ik het toch weer aan of gaat er een dikke streep doorheen. Immers, hoe zou ik de politieke situatie in Libanon kunnen analyseren in een paar weken waar anderen jaren over doen, terwijl dit niet eens het onderwerp van m’n studie betreft maar wel noodzakelijk is wil ik begrijpen waarom het proces van het toepassen van de doelen voor Good Governance geen doorgang vinden. Om nog maar niet te spreken over de geschiedenis van Libanon. Ik zou het land en m’n eigen studie toch ernstig te kort doen als ik alles probeer te vatten in twee a4'tjes? Wie van u weet immers te vertellen hoe groot de impact was op het land en de regio van de dood van oud-premier Hariri op Valentijnsdag 2005? Ik kan u zeggen: immens! Het verdere zal ik u weer besparen maar ‘k zal zoals belooft nog wel een keer de doelen van Good Governance uitleggen zodat u weet wat ik daar nu eigenlijk mee bedoel.

Vanmorgen vroeg op voor het nieuwe dienstmeisje dat niet in huis woont maar alleen ’s ochtends komt om schoon te maken, de was te doen en te koken. ’t Gaf me de gelegenheid om al weer een stuk voor te studeren voordat ik een vergadering had. Er zijn toch ook wat ongemakjes in Libanon waar de bevolking altijd massaal woedend over is maar mij nu ook lichtelijk gaan irriteren, namelijk de elektriciteit en het verkeer. Mevrouw had me al wel eens verteld dat de elektriciteitscentrales nog van voor de oorlog zijn en in de oorlog ook nog eens zijn gebombardeerd en dus van benarde kwaliteit zijn. Ondertussen is het land natuurlijk ook hard gemoderniseerd al is het maar dat ze hier geen reclamezuilen hebben met papieren platen, nee, ze hebben heel, heel grote hi-tech tv-schermen waar de reclames overheen flitsen. Uiteraard met uitzondering van 3 of 4 uur per dag. Want ja dat is het juist, omdat de verouderde centrales het enorm toegenomen stroomgebruik niet aankunnen wordt iedere wijk om de beurt een paar uur afgesloten van stroom. Wanneer weet je nooit, maar volgens mij kan het verschillen tussen 9- en 13 uur of tussen 10- en 14 uur. Zo stond ik ook vanmorgen m’n haar te föhnen net voordat ik weg wilde en nog maar net begonnen valt de stroom weg. Er zit dan echt niets anders op dan je haar maar in een knotje te draaien en gewoon te gaan. Ach, een heerlijke lentezon droogt het zo weer hoor… maar toch.

Vanmorgen was ik de straat nog niet uit of ik vond dat er een soort gespannen sfeer heerste. Een militair bij mij op de hoek en om de 200 meter nog een. Daarbij waren overal langs de kanten van de weg dikke zwart-gele linten gespannen waar je niet mocht parkeren. En tot m’n verbazing waren ook ál m’n Palestijnse vrienden verdwenen. Pas veel verder dan normaal kon ik een taxi pakken die alweer eerst een rondje haven deed. Onderweg begreep ik de clou uit het verhaal van de zakenman naast me: Kofi Annan zou vandaag Beiroet bezoeken! Vreemd dat ik er niet van op de hoogte was, want noch op het VN kantoor, noch op de universiteit was er over gerept. Ik vermoed dat dit toch een dergelijke grote impact heeft op de stad qua veiligheid dat de auto’s er niet mogen staan in verband met het gevaar van autobommen langs de route, en dat dus ook de jongens van hun centrale plaats waren verwijderd.

Vooruitgang boekte ik zeker vandaag. Tsjonge, het is gecompliceerd, maar ik heb heel wat werk verzet. Om half vijf had ik met dezelfde jongen als gisteren afgesproken want hij zou me aan een professor voorstellen die Public Administration doceerde, dat is het management van de ambtelijke dienst in Libanon. ’s Ochtends had ik hem al een zeer correcte mail gestuurd met een vriendelijk verzoek of ik bij zijn college aanwezig mocht zijn. Ik ontving geen antwoord dus op goed geluk ging ik naar de collegezaal. Na even wachten kwam hij al aangelopen. Op zijn beurt weer zeer vereerd dat ik zo graag zijn college wilde volgen. Tsjonge wat een feestje zo’n lecture! Zeer gedetailleerd met alle nummers van wetsartikelen zo uit z’n hoofd kon hij feilloos de huidige stand van zaken doceren met inbegrip van de nodige kritiek die hij ook had. Aan de andere kant werd ik ook maar weer eens met m’n neus op de feiten gedrukt hoe arrogant het eigenlijk van me is om alles maar te willen begrijpen. Ja, zo gecompliceerd! Na het college praatten we nog even na. En… na de uitleg van m’n studieobject gaat hij een ontmoeting met een interview voor me regelen met de minister van ontwikkeling. Ah daar ben ik echt heel blij mee! Echter, meneer wil zelf wel mee aangezien hij niet verwacht dat ik het verhaal van beide kanten zal horen. Misschien wel verstandig ja.

Ver na 7 uur waren we pas klaar en Ahmad, laat ik de jongen een naam geven, stond er op nog een espresso te drinken met z’n vrienden. Opnieuw bleek maar weer hoe veel er over je gepraat word. Perfect waren ze op de hoogte van m’n onderzoek, m’n leeftijd, m’n burgerlijke staat en in welke wijk ik woonde. Nee, anoniem zal ik hier nooit zijn en misschien is dat maar goed ook! ;)

Ondertussen krijgt mevrouw telefoon. Ze is verschrikt, een gebroken stem. Een familielid van haar beste vriendin is waarschijnlijk omgekomen bij de zware bomaanslag in Hama, Syrië. En zo komt de realiteit weer dichterbij. Gister vertelde ze nog dat haar middelste dochter zo'n moeilijke jeugd had gehad omdat ze in oorlog geboren werd; om precies te zijn werd het ziekenhuis op dat moment gebombardeerd. Misschien zien ze mij daarom wel als een onnozel schepsel maar half wetende wat leven tussen hoop en vrees betekent. En wie weet was juist daarom de botox-spuit wel nodig om de door de oorlog getekende gezichtjes wat op te vijzelen?